Ναι, όντως, τα κατάφερε. Είναι ένας άφυλος κλόουν πάνω στη σκηνή. Ένα αέρινο, τρομαγμένο παιδί που δε θα βρει κανείς την ηλικία του. Έτσι πρέπει. Όσοι μαθαίνουν να εξαρτώνται από τις καμπύλες της φαντασίας είναι ΚΑΙ παιδιά. Και σπάνια δυσκολεύονται..
Μαθαίνοντας την πορεία σας μέχρι εδώ, με εντυπωσίασε το ομαδικό σας πνεύμα..
Παίρνοντας ένα κείμενο που ήδη υπήρχε, αρχίσαμε να κάνουμε επεμβάσεις, ώστε να προκύψει κάτι που να αφορά στη σημερινή πραγματικότητα. Ο δρόμος είναι για όλους. Το φάντασμά του το γνωρίζουμε όλοι. Ειδικά σήμερα, που η φτωχοποίηση των ανθρώπων και η επιθετικότητα των σχέσεων είναι τα κύρια γνωρίσματά του. Αποφύγαμε στοιχεία παλιότερων εποχών. Μας ενδιέφερε όλη αυτή η αλήθεια του δρόμου να λάβει χώρα σε έναν άδειο χώρο που να μοιάζει με μαύρο κουτί και που κατά διαστήματα να κατακλύζεται από τον κόσμο του τσίρκου, του πανηγυριού, ενός χωριάτικου γάμου. Ρίξαμε πολλή δουλειά. Διαβάσαμε για τους καλλιτέχνες του δρόμου, τους τσιρκολάνους..Αλλά δεν είδαμε την ταινία του Φελίνι.
Αν την είχατε δει;
Όταν βλέπεις μια απ' τις εμβληματικές ταινίες όλων των εποχών, δε σκέφτεσαι διαφορετικά. Εμείς έπρεπε (με ελάχιστα χρήματα) να κινηθούμε με ό,τι μας προσφέρει η φαντασία μας και μόνο.
Μου θυμίζετε τον Κουν..
Εκεί μεγάλωσα. Σ' εκείνο το θέατρο. Έμαθα να πιστεύω σ' αυτό: ότι με ελάχιστα μέσα μπορείς να φτάσεις οπουδήποτε.
Η παράσταση ήταν για να γίνει πάντως. Παρά τα ζόρια..
Δυο φορές κινδύνευσε η παράσταση. Είναι σύμπτωμα της χρονικής στιγμής που διανύουμε. Βέβαια, ξέρεις ότι στο θέατρο οι προφορικές συμφωνίες είναι συμβόλαιο. Άσχετα, αν δεν τηρούνται πια. Ωστόσο, πρέπει να δεχτούμε ότι έχουν αγριέψει τα πράγματα, πρέπει να το συνηθίσουμε και να μην μας πτοεί τίποτα. Να βάλουμε σε λειτουργία την αυτοσχεδιαστική μας ικανότητα πρέπει. Τώρα, είμαστε στο φιλόξενο "Βικτώρια". Επιμείναμε πολύ. Επέμεινε πολύ και ο σκηνοθέτης μας, ο Βασίλης Νικολαίδης. Το χαιρόμαστε.
Η Τζελσομίνα, που υποδύεστε, είναι εύκολος ρόλος;
Θα σου πω. Στην αρχή, όταν μου προτάθηκε, ενθουσιάστηκα, μετά φοβήθηκα. Είναι περίεργος ρόλος. Το προφανές είναι ότι αυτή η γυναίκα έχει μια αθωότητα, μια ελαφρότητα. Είναι ευάλωτη και εύθραυστη. Το δούλεψα πολύ μέσα μου. Μακάρι να τα κατάφερα. Ξεπέρασα τον φόβο μου, όταν συνειδητοποίησα ότι η Τζελσομίνα είναι ένας ανήλικος και άφυλος κλόουν. Το συνειδητοποίησα και ηρέμησα. Είναι περισσότερο ένα ζωάκι, παρά μια γυναίκα.
Να κλείσουμε με μια παραδοχή. Ξανά. "Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε."
Ναι. Το θαύμα μπορεί να γίνει και ας είναι το σκηνικό μια μόνο καρέκλα. Αν το κείμενο είναι καλό και οι ηθοποιοί εκπαιδευμένοι.. Η τέχνη πρέπει να μπορεί να ταξιδεύει, άρα δεν πρέπει να είναι φορτωμένη. Πρέπει να είναι ελαφριά και να 'χει τη βαρύτητά της σε άλλα πράγματα.
*Η Κάτια Γέρου πρωταγωνιστεί στην παράσταση "La strada" που παρουσιάζεται στο θέατρο "Βικτώρια", σε σκηνοθεσία Β. Νικολαίδη.
Χρύσα Φωτοπούλου
