Η Κατερίνα Διδασκάλου συνεχίζει για τέταρτη χρόνια με τον μονόλογο του Αντώνη Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω» που παρουσιάζεται στο θέατρο Βρετάνια. Η ίδια, αν και δεν έχει καμία σχέση με την Ερατώ, καθώς είναι μια γυναίκα χορτασμένη από τη ζωή, γεμάτη θετική ενέργεια και μια λάμψη εσωτερική, την ερμηνεύει με χιούμορ και ευαισθησία.
Για τέταρτη χρονιά ερμηνεύετε την Ερατώ στο έργο του Α. Τσιπιανίτη «Η πόρνη από πάνω»…
Η Ερατώ είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Το παίζω τόσο καιρό αυτό το έργο και ακόμα δεν μπορώ να το περιγράψω. Αυτή η γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει από ένα βάναυσο πατέρα και παντρεύεται τον πρώτο τυχόντα. Τον ακολουθεί στην Αθήνα, αυτός την κακοποιεί και σωματικά ψυχικά. Είναι ακόμα ένας βάναυσος άντρας στη ζωή της. Αλλά αυτή μένει εκεί και το υπομένει. Μέχρι που μια πόρνη μετακομίζει στο από πάνω διαμέρισμα. Η Ερατώ αρχίζει να ζει μέσα από τους ήχους αυτού του διαμερίσματος και αυτό την αφυπνίζει, αναρωτιέται γιατί κάθεται και τα υπομένει όλα όσα ζει. Και κυρίως μιλάει για τους φόβους της και όσα μας εγκλωβίζουν όλους μας και δε μας αφήνουν να αλλάξουμε ρότα. Αυτή η αλλαγή στη ζωή της γίνεται με ένα μοναδικό τρόπο, όσο μοναδική είναι και η συνάντησή της με τη γυναίκα του από πάνω διαμερίσματος. Η γυναίκα αυτή αποτελεί ένα πρότυπο για εκείνη, γίνεται η ηρωίδα της και την απαλλάσσει από τους φόβους της.
Τι μας απεγκλωβίζει από τους φόβους;
Η δουλειά μέσα που κάνουμε μέσα μας. Να δουλεύουμε με τον εαυτό μας και να διαπιστώνουμε πού βρισκόμαστε.
Εσείς έχετε φόβους;
Εννοείται, αλλά επειδή έχω και τρία παιδιά, έμαθα να βλέπω αλλιώς τα πράγματα, πιο ρεαλιστικά, είμαι πιο γειωμένη.
Παίζετε ένα ρόλο τελείως κόντρα σε σας…
Ναι, και είμαι ευγνώμων στον Αντώνη τον Τσιπιανίτη που μου τον εμπιστεύτηκε. Όλοι αυτό του έλεγαν, ότι είναι κόντρα σε μενα. Θέλω να πω ότι πραγματικά ο Αντώνης έχει γράψει ένα εξαιρετικό έργο. Έχει καταλάβει σε βάθος τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία και όχι μόνο. Δεν έχω κοινά στοιχεία με την Ερατώ πράγματι, οι άντρες της ζωής μου μου φέρθηκαν εξαιρετικά, αρχίζοντας από τον πατέρα μου που ήταν σπουδαίος. Επίσης σε αυτή την παράσταση μου συμβαίνει κάτι για πρώτη φορά, ο κόσμος γελάει και συγκινείται. Μου αρέσει τόσο πολύ όταν ακούω τις αντιδράσεις τους, γιατί στο μονόλογο δεν έχεις παρτενέρ,το κοινό είναι κατ’ ουσία ο παρτενέρ σου.
Πώς την προσεγγίσατε λοιπόν;
Τη βρήκα σε ένα πραγματικό πρόσωπο, μια μαθήτρια μου σε κάποια σεμινάρια που δίδασκα.Τη μελέτησα σε βάθος... Έρχεται αυτή η γυναίκα στην παράσταση και μάλιστα αρνείται πεισματικά να δεχτεί μια πρόσκληση, θέλει πάντα να πληρώνει εισιτήριο.
Ζήσατε χρόνια στο εξωτερικό… Ποιες οι διαφορές; Γιατί επιστρέψατε;
Έζησα 10 χρόνια στη Νέα Υόρκη και έκανα θέατρο εκεί. Μετά ήρθαν οι ταινίες. Οι διαφορές είναι τεράστιες όσο αφορά στην οργάνωση. Αλλά στα 30 μου το ίδιο κύμα που με έσπρωξε να φύγω, με έκανε και να επιστρέψω. Ήθελα να γυρίσω εδώ και παίξω στη γλώσσα μου. Δεν το μετάνιωσα..
Είστε πολύ αισιόδοξη πάντα;
Ναι, την ευτυχία, ξέρετε, τη δημιουργούμε μόνοι μας.
Πότε μια παράσταση είναι καλή για εσάς;
Καταρχάς μου δίνει χαρά και ελπίδα να βλέπω μια καλή παράσταση και νομίζω ότι είμαι καλός θεατής, συμμετέχω ενεργά. Όταν η παράσταση βγαίνει μέσα από την καρδιά και την ψυχή, όταν εκφράζει μια αλήθεια, που είναι και η μεγάλη αγωνία αυτής της δουλειάς, τότε ίσως μπορεί να αλλάξει έστω και λίγο τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα κι αυτό είναι σημαντικό.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Να κάνω τραγωδία στη Νέα Υόρκη…
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
