Ο Τ. Ουίλλιαμς είναι θεός. Συγχωρέστε μου την γενικότητα της μέινστριμ έκφρασης, αλλά δεν έχω τίποτε άλλο σε κατηγορούμενο αυτή τη στιγμή. Μια σεβαστή ποσότητα από προσωπικά βιώματα καθιστούν το συγκεκριμένο έργο αριστούργημα και τους ήρωές του κοινότοπους μέσα στη μοναδικότητά τους. O Tάσος Ιορδανίδης είναι ο Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο "Λεωφορείο, ο πόθος" και ενδόμυχα αγαπάει την Μπλανς..
Ενώ ο ρόλος έχει μια κεκτημένη, που λειτουργεί σαν παγίδα επανάληψης, εσύ έχτισες επιτυχημένα τον δικό σου Κοβάλσκυ.
Χαίρομαι που κρίνετε επιτυχημένη την προσπάθεια μου.Όλα τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στον κύριο Τσουλάτζε.
Έχει κάτι ανικανοποίητο αυτός ο ήρωας του Τένεσυ Ουίλλιαμς;
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ανικανοποίητο μέσα μας. Αυτό το ένστικτο μας βοηθάει στην εξέλιξή μας.
Γιατί δεν τον παραδέχεται τον έρωτά του για την Μπλανς;
Γιατί ο ψυχισμός του πάλλεται. Ένα ξένο σώμα, περίεργο γι' αυτόν, εισβάλλει στο χώρο του έχοντας ''επεκτατικές'' τάσεις. Σαν κάτι άγνωστο, του ασκεί μία γοητεία και συγχρόνως μία απέχθεια. Προσπαθώντας να υπερασπιστεί την ήδη ευτυχισμένα διαμορφωμένη ζωή του, ενστικτωδώς αντιδρά. Ίσως θέλοντας να ξορκίσει το δαίμονα, κάνει μία συνεχόμενη επίδειξη της σκληρής πλευράς του ανδρισμού του. Με μαεστρία ο σπουδαίος συγγραφέας, οδηγεί τις καταστάσεις σε μία ευάλωτη στιγμή. Μία στιγμή, όπου οι άμυνες έχουν καταρρεύσει και η καταστροφική έκρηξη κάνει την εμφάνισή της.
Ο σκηνοθέτης τελειποίησε ακόμη και την ατμόσφαιρα. Το Άνεσις θυμίζει όντως Ορλεάνη.
Ο στόχος του Λεβάν δεν ήταν ηθογραφικός πάντως. Εστίασε περισσότερο στη θερμοκρασία της ψυχολογίας των ηρώων. Όπως ανέφερε συχνά, οι ίδιοι ήρωες μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. Άλλωστε η εποχή μας, κοινωνικοπολιτικά μοιάζει πάρα πολύ με την περίοδο γραφής του έργου. Κάτι παλιό ψυχορραγεί, κάτι καινούριο βρυχάται.
Την έχεις δει την ταινία;
Πριν αρκετά χρόνια. Απέφυγα επιμελώς να τη δω κατά τη διάρκεια των προβών, γιατί αν εστίαζα στη μαγική υπόσταση του Μπράντο, μπορεί να απογοητευόμουν και να έλεγα ότι είναι ντροπή μου που σκέφτηκα να επωμιστώ το συγκεκριμένο ρόλο. Βέβαια, άλλη η τέχνη του κινηματογράφου και άλλη του θεάτρου. Αλλά και πάλι…φαντάζομαι ότι ο Μπράντο και στο θέατρο θα ήταν αξεπέραστος.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να διαχειριστούν κάθε είδους απώλεια; Η απώλεια μας καθορίζει και η αδύναμία μας να την αποδεχτούμε, νομίζω.
Εγώ δεν μπορώ να τη διαχειριστώ. Η καθημερινότητα σε στριφογυρίζει και σε παίρνει μαζί της, αλλά η πληγή μένει πάντα ανοιχτή. Όταν αλλάζει ο καιρός σε πονάει περισσότερο.
Χρύσα Φωτοπούλου
