Το onlytheater μίλησε με τη Ζέτα δούκα στο καμαρίνι στο Παλλάς, όπου πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ " Η μελωδία της ευτυχίας" σε σκηνοθεσία της Θ. Μαρσέλλου και εκείνη μοιράστηκε μαζί μας τις αγωνίες της για την φετινή πρόκληση που ανελαβε, αλλά και για ατα όνειρά της.
Συμμετέχετε στη «Μελωδία της ευτυχίας» στο Παλλάς. Είστε κι εσείς από αυτούς που την βλέπουν από μικροί;
Την έβλεπα κι εγώ τα Χριστούγεννα, όπως όλοι. Νομίζω ότι αυτό το έργο, και δη η ταινία, είναι συνδεδεμένο με τις μέρες των Χριστουγέννων, αλλά δεν ήμουν φανατική. Και ως ηθοποιός και ω θεατής προτιμώ άλλα θεατρικά είδη και μονοπάτια.
Όμως ήθελα πολύ να συμμετέχω σε αυτή την παραγωγή για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί οι συνεργάτες είναι εξαιρετικοί και αποτελούσαν εγγύηση ότι πρόκειται να γίνει μια πολύ σοβαρή δουλειά, τόσο από την πλευρά της παραγωγής , όσο και από τη Θέμιδα Μαρσέλλου που έκανε την προσαρμογή και τη σκηνοθεσία, τους υπόλοιπους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές. Τολμώ να πω ότι μάλλον είναι το καλύτερο μιούζικαλ που έχει ανέβει στην Ελλάδα. Γενικά δε μου άρεσαν τα μιούζικαλ, έχω δει πολλά όμως στο εξωτερικό και καταλάβαινα ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα κάπως υπολείπονται. Αλλά σε αυτή τη δουλειά ήδη από τις πρόβες είχα μια πολύ αίσθηση. Ο δεύτερος ήταν ότι θα κάνουμε λίγες παραστάσεις και πραγματικά έχω διαπιστώσει ότι είναι εξαντλητικό όταν κάνεις θέατρο και τηλεόραση. Οπότε η μικρή θεατρική σεζόν ήταν δελεαστική. Και τρίτον γιατί το Παλλάς είναι η ωραιότερη θεατρική στέγη στην Αθήνα.
Γιατί να ξαναδεί κάποιος τη «Μελωδία της ευτυχίας»;
Γιατί πρόκειται για μια άρτια παραγωγή με πολύ καλούς ηθοποιούς. Η παράσταση μεταδίδει πολύ χαρά και αισιοδοξία. Και ξέρετε, υπάρχουν θεατές, παρόλο που παίζουμε μέχρι στιγμής μόνο δύο εβδομάδες, που έρχονται και ξανάρχονται.
Το μιούζικαλ είναι ένα ιδιαίτερο και δύσκολο είδος…
Ναι, έχω λάβει μέρος σε άλλα μιούζικαλ πιο σύγχρονα, ας πούμε, πιο ροκ. Σε κλασικό μιούζικαλ είναι η πρώτη φορά που παίρνω μέρος. Έχει γραφτεί πριν από πενήντα χρόνια και τα τραγούδια είναι λυρικά, δηλαδή χρειάζεται τραγουδιστές με οπερατική εκπαίδευση. Αλλά με δυσκόλεψε πολύ. Έχω κάνει μουσικές σπουδές, έχω πτυχίο πιάνου, αλλά τέτοιου είδους τραγούδια δεν έχω ξαναδοκιμάσει. Οπότε έπρεπε να μπω σε μια φόρμα που απαιτεί προσόντα λυρικού τραγουδιστή. Ακόμα και τώρα αυτό είναι η μεγαλύτερη μου αγωνιά. Κανω μαθήματα τραγουδιού εδώ και μήνες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να συγκριθώ με τραγουδιστές. Ευτυχώς, το κοινό δέχεται ότι είμαι ηθοποιός και τραγουδώ σαν ηθοποιός.
Εσείς παίζετε την Βαρόνη, μια μάλλον στριφνή γυναίκα. Κόντρα ρόλος ;
Η ταινία από το θεατρικό έργο έχει πολλές διαφορές. Η Βαρόνη δεν τραγουδούσε καν στην ταινία. Βασίστηκα στο κείμενο, όπως κάνω πάντα, και στη θεατρική εκδοχή είναι μια πλούσια, ιδιόρρυθμη, ελαφρώς ψυχρή γυναίκα, αλλά η ψυχρότητα αυτή πηγάζει από το γεγονός ότι όλοι οι πλούσιοι εκείνη την εποχή ζούσαν λίγο αποστειρωμένα. Αυτή έχει την ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά τελικά κερδίζει η Μαρία που είναι πιο θερμή και πιο ζεστή. Όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν είναι ένα πλάσμα χωρίς αισθήματα, ίσως είναι κρυμμένα και δεν εκφράζονται, αλλά έχει. Τελικά χωρίζει με αξιοπρέπεια με τον Φον Τραπ, όταν καταλαβαίνει ότι οι δρόμοι τους δεν συγκλίνουν.
Είπατε πριν ότι σας ενδιαφέρουν άλλα θεατρικά μονοπάτια...
Όλα τα πράγματα που έχω κάνει ως τώρα δοκιμάζουν πολύ την ανθρωπινή ψυχή, το πώς θα πάρει μια απόφαση ο ήρωας και τι θα μάθει μέσα από αυτή. Με ενδιαφέρει το ψυχολογικό στοιχείο του κάθε ρόλου. Με ενδιαφέρει πώς νιώθει ο ήρωας που ενσαρκώνω, τι τον κινεί, ποιες είναι οι αιτίες της συμπεριφοράς του. Και βέβαια τι θέλει ο σκηνοθέτης να αποδώσει μέσα από έμενα.
Ο Μπομ Γούιλσον όμως δεν κάνει ψυχολογικό θέατρο, κι όμως συμμετείχατε σε παράστασή του.
Ναι, ο Μπομπ Γουίλσον κάνει ένα είδος θεάτρου εντελώς δικό του, δεν είναι ρεαλιστικό πράγματι, ωστόσο κι εκεί οι χαρακτήρες φαίνονταν. Εγώ έπαιζα την Αθηνά, μια θεότητα. Ένα εξώκοσμο πλάσμα, αλλά κι αυτή την αντιμετώπισα ως μια κόρη κακομαθημένη, την αγαπημένη κόρη του Δία και προσπάθησα να δω γιατί βοηθάει τον Οδυσσέα. Πάντα προσπαθώ, ασχέτως της φόρμας, να καταλαβαίνω τις πράξεις των προσώπων, για ποιο λόγο γίνονται, από πού πηγάζουν.
Πώς σας φαίνεται το θέατρο Ελλάδα;
Εξαιρετικό, νομίζω ότι η χώρα θα μπορούσε να περηφανεύεται για το θέατρό της, έχουμε υπέροχους ηθοποιούς, πλούσιο ρεπερτόριο, ανθρώπους που ψάχνονται, είναι πολυποίκιλο και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δε λείπει τίποτα από το θέατρο στην Ελλάδα, ίσως μόνο τα χρήματα για να γίνονται καλύτερες παραγωγές.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Αν θα μπορούσα να μιλήσω για κλασικά έργα: η «Έντα Γκάμπλερ», «Η λυσσασμένη γάτα και το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ», αλλά και κάποια σύγχρονα έργα που έχω δει στο εξωτερικό και θα ήθελα να τα παίξω. Δυστυχώς, δεν μπορώ να τα κάνω εγώ παράγωγη, μονο να τα προτείνω θα μπορούσα.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K
