«Ο θάνατος είναι το αντίθετο του πόθου». Γι' αυτό και όποιος τον πολεμά επιλέγει να ζει πυρακτωμένος με περισσότερη τη δόση του ιδεαλισμού. Η Κατερίνα Λέχου, στο "Άνεσις" της Κηφισίας, είναι η Μπλανς Ντυμπουά που έμαθε να στηρίζεται στην καλοσύνη των ξένων.
Ποια Μπλανς σας έχει στιγματίσει;
Η ταινία του Ηλία Καζάν, σαφώς, ήταν μια ταινία-σταθμός, ειδικά στα νεανικά μου μάτια, εκείνα των 18 ετών! Τόσο ήμουν, όταν την ανακάλυψα. Όχι, όμως, αποκλειστικά λόγω της Μπλανς, αλλά του συνόλου. Δεν είχα την ευκαιρία να δω τις Μπλανς από ηθοποιούς που λατρεύω όπως την Τζέσικα Λανγκ, την Κέητ Μπλάνσετ, τη Νατάσα Ρίτσαντσον ή την Ρέιτσελ Βάις. Έτσι, θα έλεγα ότι το "Blue jasmin" του Γούντι Άλεν, αν και διασκευή, ήταν συνταρακτικό και πραγματικά ήταν μια σύγχρονη έκφανση της Μπλανς, άκρως συγκινητική.
Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που απαιτεί ο συγκεκριμένος ρόλος;
Πολλά και αντιφατικά! Η Μπλανς, αν και περνάει λίγο αδιάφορο, είναι δασκάλα. Αυτή της η ιδιότητα διέπει όλη της ίτη συμπεριφορά. Συνεχώς, υποδεικνύει πώς πρέπει να ειναι τα πράγματα, ασκεί κριτική, καθοδηγεί, βγάζει συμπεράσματα. Αυτή η ορθολογιστική της πλευρά είναι σε πλήρη αντίθεση με την ανεπτυγμένη της φαντασία και νομίζω ότι είναι και το γεγονός που δημιουργεί αυτό το τεράστιο "ρήγμα"στην προσωπικότητά της. Τη διχοτομεί.
Υπάρχει μέση οδός μεταξύ ρεαλισμού και μαγείας;
Φαντάζομαι ότι όλοι εμείς, οι "κοινοί θνητοί" κάπου εκεί ισορροπούμε, γι' αυτό και δεν καταλήγουμε, όπως η Μπλανς. Νομίζω πως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει ανάγκη αυτές τις μικρές "αποδράσεις" του μυαλού για να επιβιώσει στη ζοφερή, πολλές φορές, καθημερινότητα.
Ποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορούν να στηριχτούν στην καλοσύνη των ξένων;
Εγώ επί παραδείγματι. Χάριζα την εμπιστοσύνη μου επί τη εμφανίσει και επίσης πολλές φορές έχω εκπλαγεί από πράγματα, που έχουν κάνει για μένα άνθρωποι, σχεδόν άγνωστοι σε μένα, ενώ περίμενα βοήθεια από τους φίλους. Και αναφέρομαι φυσικά σε σοβαρές καταστάσεις.
Περιγράψτε μου την εμπειρία της συνεργασίας με τον Λεβάν Τσουλάτζε.
Πριν έρθει, τον περίμενα με αγωνία και φόβο. Με το που εμφανίστηκε όμως και είδα αυτόν τον τρυφερό, βαθιά και ουσιαστικά, επικοινωνιακό ΑΝΘΡΩΠΟ -με όλη τη σημασία της λέξης άνθρωπος- ένιωσα σαν να τον ήξερα από πάντα. Αισθάνθηκα σιγουριά, οικειότητα, ασφάλεια, σεβασμό, πίστη στο πρόσωπό του. Ίσως σας φαίνομαι λίγο υπερβολική στην περιγραφή μου, αλλά πιστέψτε με το είχα σχεδόν ξέχασει ότι έτσι πρέπει να είναι. Και η απόδειξη είναι ότι μπόρεσα και άντεξα το βάρος ενός τέτοιου ρόλου. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, αν θα μπορούσα!
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η πιο ισχυρή στιγμή της παράστασης;
Κάθε εικόνα, από τις 11 του έργου, έχει και μια στιγμή κορύφωσης! Παρόλα αυτά, θα έλεγα ότι η τελική έξοδος της Μπλανς, έτσι όπως είναι στημένη απ' αυτόν, τον εμπνευσμένο άνθρωπο, -εννοώ τον Τσουλάτζε- με την Μπλανς να αποχωρεί πλήρως αποδομημένη και τους υπόλοιπους ήρωες να παραμένουν πίσω, αλλά ποτέ πια όπως πριν, συνοψίζει όλο το νόημα του έργου. Όποιο κι αν είναι αυτό για τον καθένα από μας.
Χρύσα Φωτοπούλου
