Η Κλειώ-Δανάη Οθωναίου βλέπει το θέατρο σαν πολιτική πράξη και θέλει πάντα να ερευνά την κοινωνική διάσταση των πραγμάτων. Φέτος λοιπόν στο Κ.Θ.Β.Ε της δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθεί με δυο έργα που έχουν πολιτική θέση με την ευρύτερη έννοια, το "Συνέβη και του χρόνου» του Α. Έικμπορν σε σκηνοθεσία Γ. Παρασκευόπουλου και τον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Δ. Κωνσταντινίδη.
Οι «Κουζίνες» λοιπόν του Α. Έικμπορν… Είναι μια σάτιρα αυτό το έργο;
Είναι μια πολιτική κωμωδία που εκφράζει την αστική αντίληψη της Βρετάνιας και όχι μόνο. Ως ένας άλλος Τσέχωφ , ο συγγραφέας καταγράφει την αστική τάξη και την ανοησία της. Μια φιλόδοξη οικογένεια μικροαστών απόλυτα εξαρτημένη από τους ισχυρούς που τελικά αποκτάει την κυριαρχία μέσα από ένα παιχνίδι δημόσιων σχέσεων και άμετρης φιλοδοξίας.. Και οι άλλες δυο οικογένειες , η οικογένεια ενός τραπεζίτη και ενός αρχιτέκτονα- μεσοαστοί- καταβαραθρώνονται από την καινούργια τάξη. Αυτό βέβαια έχει συμβεί και στη χώρα μας: άνθρωποι χωρίς πνευματικά εφόδια που βρίσκονται πάνω από τα κεφάλια μας ξαφνικά. Ο Έικμπορν σχολιάζει τα κακώς κείμενα και τις τρεις ομάδες και τους γελοιοποιεί, αλλά κατακεραυνώνει πραγματικά την υπέρμετρη φιλοδοξία, τη ματαιοδοξία και την αλαζονεία. Και οι έξι χαρακτήρες έχουν κάτι υπερβολικό. Ίσως το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης, που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένη και πάντα θέλει κάτι άλλο από αυτό που έχει.
Είναι γραμμένο το 1974, αλλά μοιάζει εξαιρετικά σύγχρονο…
Ναι είναι, μπορεί η γλώσσα του να είναι λίγο παλιά, γι’ αυτό και έχουμε κάνει κάποιες προσαρμογές για να μην ακούγονται γραφικά κάποια πράγματα. Έχει βρετανικό χιούμορ, τα πράγματα εννοούνται, ενώ εμείς είμαστε πιο πληθωρικοί. Αλλά έχει αναφορά στη σημερινή κατάσταση, όπου όλοι θέλουν να πάρουν χωρίς να δώσουν. Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, ο σκηνοθέτης μας, χρησιμοποιεί τον φορμαλισμό υπό την έννοια ότι κάνει ένα σχόλιο στο πρόβλημα, σαν εμείς οι ίδιοι να σχολιάζουμε το πρόβλημα των ηρώων μας. Η πρώτη πράξη έχει την αισθητική της διαφήμισης, είναι φωτεινή και γκλάμουρους, αλλά από κάτω δεν υπάρχει τίποτα. Κι όλα γίνονται στην κουζίνα, στο παρασκήνιο με έναν τρόπο, όπου εκεί σε όλους τους ξεφεύγουν οι αλήθειες. Η δεύτερη πράξη είναι πολύ αστεία και στην τρίτη το έργο σκοτεινιάζει, κλείνει το μάτι στο θεατή πολιτικά, λέγοντας ότι την ανοησία μας την πληρώνουμε, είναι νομοτελειακό αυτό. Κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια και θα δεις την ψευτιά σου και τη μοναξιά σου. Είναι σκληρό αυτό το έργο.
Και ο ρόλος σας;
Είναι μια γυναίκα μονή κατά βάθος, φιλάρεσκη που πουλάει την εμφάνισή της, δεν κάνει τίποτα στη ζωή της, φαίνεται χαρούμενη, αλλά τελικλα αποκαθηλώνεται και αποκαλύπτεται το κενό της, μόνο που αυτό το κενό είναι χειρότερο από την απόλυτη δυστυχία και τα σοβαρά προβλήματα. Αυτοί που δεν μπορούν να αντέξουν την αλήθεια πραγματικά καταστρέφονται.
Μοιάζει αυτό το έργο με όσα ζούσαμε κάποτε, πριν από την κρίση...
Η Έλλάδα της κρίσης που πολλοί κατέχουν πολλά που δεν τους αξίζουν δεν είναι μακριά από αυτό το έργο. Εύκολα λεφτά, κλεμμένα, αλισβερίσια, η φούσκα πιστεύω ότι ακόμα δεν έχει σκάσει. Ακόμα δεν έχουμε δει το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Δεν εχουν καταλάβει πολλοί πόσο υποφέρουν άλλοι τόσοι. Επίσης διαπραγματεύεται και την έννοια της εκδίκησης. Εδώ οι μικροαστοί έχουν τρομερό θυμό απέναντι στους άλλους και θέλουν να ξεπληρώσουν την υποτίμηση που κάποτε ένιωσαν από αυτούς. Οι καταπιεσμένοι θέλουν να εκδικηθούν, είναι φοβερά θυμωμένοι. Η ανθρωπινή φύση είναι έτσι. Αν υπάρχει κάτι που διαχωρίζει τον άνθρωπο είναι ο πολιτισμός του, η πνευματική εξέλιξη, γιατί τα χρήματα χωρίς εκπαίδευση είναι μια τραγική κατάσταση.
Εσείς πώς αισθάνεστε σε αυτή την κατάσταση;
Είμαι πολύ θυμωμένη και λέω συνέχεια στον εαυτό μου γιατί είναι τόσο άδικη η ζωή. Είναι δύσκολο να υπάρξουμε ωςάνθρωποι, να μας ενδιαφέρει και ο άλλος. Να θυμόμαστε πάντα ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά και ταυτόχρονα ότι αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κανέναν άλλο.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο για φέτος;
Είμαι παράλληλα σε πρόβες για τον "Δον Ζουάν" του Μολιέρου που σκηνοθετεί ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης. Κάνω την Δόνα Ελβίρα… Μια παράσταση πολλών απαιτήσεων και ένα στοίχημα προσωπικό. Ο "Δον Ζουάν" είναι πάρα πολύ σκοτεινό έργο, ο Δαμιανός είναι σουρεαλιστής, αγαπάει το λεξιλόγιο και τα εργαλεία ου θεάτρου, τον ενδιαφέρει ο θεατρικός λόγος και το σώμα του ηθοποιού. Εγώ τον φανταζόμουν έναν επαναστάτη τον Δον Ζουάν που έρχεται αντιμέτωπος με τη σοβαροφάνεια. Στην παράστασή μας η προσέγγιση είναι υπαρξιακή.
Και η Δόνα Ελβίρα… Η γυναίκα που εγκατέλειψε το Θεό γι' αυτό τον άντρα;
Είναι μια μοναχή που την ξελογιάζει ο άθεος Δον Ζουάν και την παντρεύεται. Από γραφής είναι μια προβληματική περίπτωση ρόλου, έχει δυο σκηνές πολύ αντιφατικές μεταξύ τους. Στην πρώτη είναι μια γυναίκα ερωτευμένη, σε έκρηξη που έρχεται να ζητήσει το λόγο της από τον άντρα της, ο οποίος σηκώθηκε και έφυγε μετά το γάμο. Στη δεύτερη πράξη έρχεται ως αγγελιαφόρος του Θεού για να προλάβει να τον γλιτώσει από το κακό που θα τον βρει. Τι είναι όμως η τιμωρία; Είναι πραγματική; Μου θυμίζει τον «Φάουστ» του Μάρλοου, βλέπω έναν αμετανόητο Δον Ζουάν που δε δίνει σημασία στην τιμωρία, κι αυτό δείχνει μια ελευθερία. Έχει αυτή τη ρωγμή λοιπόν ο ρόλος που δεν ξέρω πώς θα την αντιμετωπίσω, ακόμα είμαι σε πρόβες και αναρωτιέμαι. Με απασχολεί πολύ. Κι είναι δύσκολο να κάνεις δυο ρόλους μαζί…
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Έχω μια αδυναμία στην τραγωδία, παρόλο που δεν ξέρω αν έχω φωνητικά τις δυνάμεις, αλλά θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με αυτό το είδος.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ
