Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι ένας εκπληκτικός Σάντσο Πάντσα, στην παράσταση, που ετοίμασε με ξεκάθαρη σκέψη ο Γιάννης Λεοντάρης για το Κ.Θ.Β.Ε. Εκτός ρόλου, πιστεύει ότι "έφτασε η ώρα να γράψουμε εμείς την ιστορία για εμάς και να μην αφήσουμε κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτό το στόχο." Venceremos..
Τα ακυρωμένα όνειρα ισοδυναμούν με μια κατάσταση επιβεβλημένου θανάτου. Ποιος ακυρώνει τα όνειρα;
Νομίζω πως η πρώτη σκέψη που κάνω, όσο ρομαντικό ή κοινότοπο κι αν ακούγεται, είναι ότι η ακύρωση έρχεται από τον εαυτό μας. Θέλω να πω, όταν έχεις ένα όνειρο, αυτό που κάνει ανέφικτη την πραγμάτωσή του είναι οι αντικειμενικές και απτές δυσκολίες που προκύπτουν εκ των πραγμάτων, ειδάλλως δεν θα ήταν άπιαστο. Βέβαια, αρκεί μόνο η επιθυμία σου για κάνεις πραγματικότητα αυτή την υπέρβαση που ονομάζουμε όνειρο; Σίγουρα όχι, όταν ομως βάζεις φραγμό οικιοθελώς σε αυτόν τον πολύ σημαντικό παράγοντα, την επιθυμία, μάλλον έχεις κάνει μια πολύ κακή αρχή. Και αυτό είναι κάτι που κάνουμε στη ζωή μας πολλές φορές, γιατί απλά έτσι έχουμε μάθει ή μας έχουν...μάθει.
Ένα τραγούδι λέει "Και η ζωή συνεχίζεται με πολλούς από εμάς ενίοτε στον ρόλο του Δον Κιχώτη ή του Σάντσο Πάντσα." Θα ' θελα το δικό σας σχόλιο.
''Βλέπω'' το τραγούδι σου και κάνω ''raise'' με τους στίχους από το ποίημα του κ. Ουράνη, που ακούγονται στην παράσταση "Άστους να γελάνε: οι Δον Κιχώτες παν μπροστά και οι Σάντσοι ακολουθάνε!"
Είναι πεσιμισμός να δεχτούμε ότι οι Δον Κιχώτες σε κάθε εποχή είναι λίγοι;
Εγώ αμφιβάλλω ακόμη και αν υπάρχουν. Το απαισιόδοξο είναι πως ακόμη κι αν υπάρχουν δεν κάνουμε την προσπάθεια ούτε καν να τους ακούσουμε. Δυστυχώς, στα λόγια είμαστε όλοι Δον Κιχώτες, αλλά στην πράξη θέλουμε να μην φάμε ξύλο, όπως ο Σάντσο! Ακόμη, λοιπόν, και να υπάρχουν, δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αλλά το ότι μπορεί πράγματι να υπάρχουν, μόνο αισιόδοξα μπορείς να το δεις, γιατί καμιά φορά χρειάζεται μόνο μια σπίθα για να φουντώσει η φωτιά..
Υποδύεστε τον Σάντσο Πάντσα στην παράσταση του Γ. Λεοντάρη. Περιγράψτε μου το ρόλο σας.
Ο Σάντσο είναι ένας τύπος, που για μένα αντιπροσωπεύει τον μέσο άνθρωπο ή μάλλον για την ακρίβεια τον απλό άνθρωπο. Ο μόνος μου φόβος είναι ότι μπορεί να τον πάρει κανείς για χαζό. Λίγο αγράμματος ίσως, αλλά μόνο χαζός δεν είναι. Από την πρώτη στιγμή αναγνωρίζει τους κινδύνους και προσπαθεί να προστατέψει τον κύριό του, άλλα τον παρασέρνουν τα όμορφα λόγια του Δον Κιχώτη και η υπόσχεση να ζήσει συγκινήσεις και περιπέτειες, που η δική του ζωή δεν του προσφέρει. Αυτό είναι που σε γοητεύει σε αυτόν τον άνθρωπο. Γνωρίζει ότι πάει με 100 χλμ. απέναντι σε ένα τραίνο που έρχεται κατά πάνω του και δεν πατάει φρένο, γιατί η πίστη του και η αφοσίωσή του σε αυτόν τον άνθρωπο είναι πάνω από όλα. Και το σημαντικότερο είναι ότι δίχως τον Σάντσο ο Δον Κιχώτης δεν μπορεί να λειτουργήσει, είναι το στήριγμά του, νομιμοποιεί, αν θέλεις, την τρέλα του. Αν ο Μπουλγκάκοφ ήθελε να συνεχίσει να γράφει αυτή την ιστορία μετά τον θάνατο του Δον Κιχώτη, θα βλέπαμε, θεωρώ, και τον θάνατο του Σάντσο.
Θα 'ναι ήττα να αφήσουμε τους Δον Κιχώτες να περάσουν στο ντούκου της ιστορίας. Πώς μπορούμε να αναμορφώσουμε έναν κόσμο που δεν αντιδρά στην "ποινικοποίηση του ονείρου", (που λέει και η Σεμίνα) ;
Ήττα είναι νομίζω να περιμένουμε έναν Δον Κιχώτη να αλλάξει τη μοίρα μας. Ο Δον Κιχώτης είναι ένα σύμβολο να έχεις να κοιτάς για να πορεύεσαι. Αυτά που πρεσβεύει είναι στο χέρι του καθενός να τα ακολουθήσει ή να μην τα ακολουθήσει. Πιστεύω πολύ στην ατομική ευθύνη. Ο όρος ''ποινικοποίηση του ονείρου'' εκφράζει απόλυτα την κατάσταση την οποία περνάμε, αλλά πρέπει κάπου να πάψουμε να ρίχνουμε το μπαλάκι των ευθυνών στους άλλους. Έφτασε η ώρα να γράψουμε εμείς την ιστορία για εμάς και να μην αφήσουμε κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτό το στόχο.
Χρύσα Φωτοπούλου
