O Aνέστης Βλάχος φέτος συμμετέχει για δεύτερη χρονιά στον "Οίκο Ευγηρίας" του Μ. Κορρέ σε σκηνοθεσία Β. Πλατάκη στο θέατρο Μπροντγουέη. Ένα έργο που σατιρίζει τις απαράδεκτες συνθήκες λειτουργίας αυτών των ιδρυμάτων. Ο αγαπημένος "κακός "του ελληνικού κινηματογράφου μας μιλάει για τα προλήματα των ηλικιωμένων, αλλά και τις δυσκολίες της εποχής του, ανησυχώντας για το μέλλον της νέας γενιάς που την προτρέπει να παλεύει και να αγωνίζεται.
Παίζετε στον «Οίκο ευγηρίας» του Μ. Κορρέ στο θέατρο Μπροντγουέη...
Το παίζουμε για δεύτερη χρονιά αυτό το έργο και ο κόσμος φαίνεται να το αγαπάει και να συγκινείται. Πιστεύω είναι επίκαιρο, ας εκτυλίσσεται σε έναν οίκο ευγηρίας. Με τα προβλήματα τα οικονομικά που αντιμετωπίζουμε, γιατί από εκεί ξεκινούν όλα σε αυτή τη ζωή... Σήμερα ο κόσμος πεινάει και οι ευθύνες βαραίνουν τους πολιτικούς κατά πρώτον και μετά τον ελληνικό λαό που ψηφίζει αυτούς που ψηφίζει. Είναι κρίμα για τη χώρα μας αυτό που συμβαίνει. Εμείς φεύγουμε, αλλά οι νέοι πώς θα χτίσουν το μέλλον τους;
Το έργο μας μιλάει για τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας. Όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει είναι πρόβλημα, η ζωή είναι ένας κύκλος και όταν ο άνθρωπος γεράσει ξαναγυρίζει στην αρχή και ξαναγίνεται μωρό, έχει τα ίδια προβλήματα. Και είναι πια βάρος για την οικογένειά του. Σε αυτό τον οίκο ευγηρίας λοιπόν βρίσκονται άνθρωποι πεταμένοι από τους δικούς τους. Μένουν εκεί, συζητάνε για τα προβλήματά τους, λένε τις αναμνήσεις τους και περιμένουν πότε θα πάνε να τους δουν οι δικοί τους. Σαν μικρά παιδιά πάνε στα παράθυρα και κοιτάνε μήπως έρχεται κανένας συγγενής τους. Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα κύκλος… Και τι θέλει; Μια φροντίδα θέλει. Δυστυχώς όμως δε θα φανεί κανείς, κι αυτό είναι το δράμα τους.
Το έργο όμως έχει χιούμορ. Αντιμετωπίζει τα προβλήματα της τρίτης ηλικίας με ευαισθησία και ανθρωπιά..
Ναι, και νομίζω ότι ο σκηνοθέτης μας έχει να φτιάξει καταφέρει να φτιάξει επί σκηνής μια κοινωνία πεταμένη που ζει στους κόλπους της ευρύτερης κοινωνίας, η οποία αισθάνεται σαν βάρος τους γέρους.
Ο δικός σας ρόλος…
Είναι ο Μούστος, ένας απλός άνθρωπος, δεν έχει καμία ιδιαιτερότητα, όλοι απλοί άνθρωποι είναι μέσα σε αυτό το γηροκομείο που όμως αξίζουν καλύτερη τύχη. Και αυτό είναι το μεγάλο τους παράπονο. Τα γηροκομεία μας, ξέρετε, δεν είναι και το καλύτερο στην Ελλάδα και γι’ αυτό οι άνθρωποι αυτοί που ζουν εκεί μέσα κλαίνε και φωνάζουν γιατί τους εγκατέλειψαν. Έναν άνθρωπο χρειάζονται. Έχουν βέβαια ο ένας τον άλλο, έχουν και τις παραξενιές τους γιατί είναι γέροι…. Αλλά αισθάνονται σαν πεταμένα πουκάμισα....
Ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα της τρίτης ηλικίας;
Η μοναξιά. Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου. Ένα απλό «γεια σου, τι κάνεις» είναι αρκετό. Έχεις πάει σε καφενείο γερόντων; Όλοι σκυμμένοι και δε μιλάνε. Από το βάρος της ζωής, έχει προβλήματα ο άνθρωπος όταν μεγαλώνει, κυρίως υγείας, που τον βαραίνουν. Να μη μιλήσω για τα οικονομικά που η σύνταξη πια δε φτάνει ούτε για τα χάπια. Εσείς οι νέοι πρέπει να παλέψετε να φτιάξετε την κοινωνία. Γιατί οι «έμποροι» που μας κυβερνούν δε σέβονται τίποτα. Πώς θα φτιάξετε οικογένειες; Ανησυχώ.
Κι η δική σας γενιά έζησε δύσκολες καταστάσεις και τα κατάφερε…
Πολύ δύσκολες, αλλά δε σταματήσαμε να παλεύουμε. Εγώ γεννήθηκα στην Προυσουτσάνη Δράμας. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε στην Αλβανία και μεγάλωσα μοναχός, έζησα Κατοχή , πήγα σε ορφανοτροφείο και μετά ήρθα με τη μητέρα μου στην Αθήνα. Τράβηξα πολλά, αλλά παλέψαμε.
Και πώς γίνατε ηθοποιός;
Μου άρεσε να διαβάζω εφημερίδες, πήγαινα και πολύ στον κινηματογράφο. Είδα λοιπόν μια αγγελία για τη Σχολή Σταυράκου και πήγα. Είχα μεγάλους δασκάλους, τον Κουν, τον Διαμαντόπουλο… Κι έτσι προχώρησα… Έπαιξα σε πολλές ταινίες, ίσως η πιο σημαντική μου να ήταν ο «Φόβος» του Μανουσάκη. Έχω πάρει και τέσσερα βραβεία γι’ αυτό και παίρνω τιμητική σύνταξη.
Μια ευχή για τη νέα χρονιά…
Να είστε πάνω απ’ όλα καλά εσείς οι νέοι και να έχετε δύναμη να παλεύετε.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
