Η Ναταλία Τσαλίκη φέτος προσθέτει άλλον έναν μεγάλο ρόλο στο ενεργητικό της, την Αρκάντινα, από τον "Γλάρο" του Τσέχωφ που παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία Κ. Φιλλίπογλου. Με αφορμή το αριστούργημα του Ρώσου δημιουργού, μας μίλησε για τις δικές της αναζητήσεις και τα όνειρά της.
Συμμετέχετε στον «Γλάρο» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Κ. Φιλλίπογλου, ένα εμβληματικό, θα έλεγα έργο.
Μιλάμε για έναν πολύ μεγάλο συγγραφέα που γνωρίζει πολύ καλά τον άνθρωπο, όχι μόνο επειδή ήταν γιατρός, αλλά επειδή έχει μια διερευνητική ματιά. Μπαίνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και τον αναγνωρίζει, όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές. Ο «Γλάρος» μιλάει για τα πάντα… Πιστεύω ότι στο θέατρο πρωταγωνιστής είναι ο θεατής, ο καλλιτέχνης θέτει τα ερωτήματα και ο καθένας ανάλογα με την εποχή του δίνει τις δικές του απαντήσεις.
Τι σας συγκινεί εσάς σε αυτό το έργο;
Κάθε φορά και κάτι άλλο. Ποτέ δε βαριέμαι, ποτέ δεν πλήττω,παίζοντάς το, γι’ αυτό άλλωστε και αναζητώ τους μεγάλους συγγραφείς. Σε αναγκάζει αυτό το έργο κάθε μέρα να ψάχνεις μέσα σου κι αυτό θέλει μια γενναιότητα. Οι ήρωες είναι ανθρώπινα πλάσματα, έτοιμα να κατακερματιστούν, απλώς πρέπει να ψάξεις κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων για να το διαπιστώσεις. Αυτά τα έργα χρειάζονται και θεατές ασκημένους, με την έννοια όχι των γνώσεων, αλλά της ανοιχτής ματιάς, ανήσυχους, που να μην επαναπαύονται. Ευτυχώς υπάρχουν, οι θεατές διατηρούν ακόμα την αγνότητα τους και την παιδικότητά τους, και γι’ αυτό έρχονται στο θέατρο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Εσείς ερμηνεύετε την Αρκάντινα…
Ναι, είναι μια φτασμένη καλλιτέχνης στα μάτια του κόσμου, κοινωνικά και εξωτερικά, αρπάζεται από ένα εξωτερικό περίβλημα για να γεμίσει το εσωτερικό της κενό. Δεν έχει κοιτάξει όμως ποτέ τον εαυτό της σε βάθος, γι’ αυτό δεν μπορεί να αγαπήσει. Ο καθένας αγαπάει ανάλογα με τις δυνατότητές του, ξέρετε. Έχει μια περίεργη έως και ανταγωνιστική σχέση με το γιο της. Και ο νεαρός της εραστής της καλύπτει τα κενά της στην πραγματικότητα. Και φυσικά κατακερματίζεται. Είναι ένα μοντέλο που το βλέπουμε πολύ συχνά, άνθρωποι που καλύπτουν τα κενά τους από το κοινωνικό φαίνεσθαι.
Αυτή στο τέλος όμως με έναν τρόπο επιβιώνει…
Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως διασώζονται, αυτοί επιπλέουν, έχουν οπλιστεί με δύναμη. Έχουν γίνει ατσαλένιοι… Η μόνη στιγμή που δείχνει λίγο το συναίσθημά της είναι στη σκηνή με το γιο της, εκεί βγαίνει λίγο η ανθρωπιά της. Κατά τα άλλα περιβάλλεται από έναν τοίχο.
Πώς βλέπετε το θέατρο στην Ελλάδα;
Είναι όλα τόσο ρευστά. Ζούμε σε μια εποχή μεταβατική που δεν είναι σοφό να βγάλει κανείς συμπεράσματα. Οι τέχνες στέκονται απέναντι σε αυτή τη ρευστότητα, σε αυτή την παρακμή, δε θα την ονόμαζα κρίση. Και το θέατρο αντιστέκεται. Τόσοι νέοι άνθρωποι ασχολούνται με το θέατρο… Βέβαια, δεν ξέρουμε πόσοι θα αντέξουν, αλλά εμείς πρέπει να σταθούμε δίπλα τους με αγάπη σε αυτό τον πολύ σκληρό αγώνα.
Τι κάνει κάποιον να αντέχει αυτό τον αγώνα;
Το πάθος και η ανάγκη. Η κινητήρια δύναμη είναι το ταλέντο. Το ταλέντο δεν ορίζεται με λέξεις, μόνο να το αισθανθείς μπορείς, όταν το βλέπεις. Και στους μαθητές μου δεν μπορώ να το πω, το βλέπεις στα μάτια του άλλου, στην ορμή του. Κι είναι κάτι που φθίνει και μειώνεται αν δεν το σέβεσαι. Θέλει αντοχή, δύναμη για να αναπτυχθεί.
Είστε δασκάλα. Πώς βλέπετε την εκπαίδευση των ηθοποιών; Τι προσπαθείτε εσείς να μεταδώσετε στους μαθητές σας;
Είναι μια θλιβερή ιστορία η εκπαίδευση. Είναι λίγες οι σχολές που κάνουν σοβαρή δουλειά. Πρέπει να αγαπάς τους νέους και την προσπάθειά τους να ακολουθήσουν αυτό το παρά πολύ δύσκολο επάγγελμα, ίσως το πιο δύσκολο, γιατί παίζεις με το νευρικό σου σύστημα κάθε μέρα και πρέπει να χαλιναγωγήσεις τον εαυτό σου.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Είμαι σε σκέψεις. Με ενδιαφέρουν τα έργα που έχουν ένα ψυχολογικό βάθος. Επειδή είμαι άνθρωπος που ψάχνεται, τα έργα αυτά κουμπώνουν μέσα μου.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Το όνειρό μου είναι να βρίσκω καλές συνθήκες δουλειάς, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο. Να πηγαίνεις δηλαδή στο θέατρο και να νιώθεις ασφάλεια. Έτσι ανθίζει ο καλλιτέχνης. Γιατί αν δεν ευχαριστιέται ο ίδιος, δεν μπορεί να ευχαριστηθεί και το κοινό.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ .
