Ο Χρήστος Παπαδημητρίου, ένα από τα πιο δραστήρια στελέχη του Κ.Θ.Β.Ε, αφού γράφει, σκηνοθετεί και παίζει, συμμετέχει στην «Αυτοκρατορία» του Γ. Βέλτσου σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού. Μια παράσταση για τους μηχανισμούς εξουσίας και την αναπόφευκτη και νομοτελειακή πτώση κάθε ισχυρού.
Τι είναι η «Αυτοκρατορία»;
Είναι μα πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή. Είναι ένα πολυσύνθετο έργο που πραγματεύεται τους μηχανισμούς της εξουσίας στο πέρασμα του χρόνου, γεφυρώνοντας την Ιστορία της ανθρωπότητας από τον Ναβουχοδονοσαρα έως τη σύγχρονη Αμερική. Έχουμε πρόσωπα ιστορικά-μυθικά που μπλέκονται μέσα στο χρόνο. Είναι συγκλονιστικό αυτό που κάνει ο Βέλτσος. «Ο αιώνας έχει συντελεστεί», ακούγεται στο έργο. Και νομίζω ότι μιλάει ακριβώς για την πτώση κάθε αυτοκρατορίας, το πάγωμα αν θες, που είναι αναπόφευκτο. Το κείμενο έχει διακειμενικότητα δανείζεται χαρακτήρες από την Παλαιά Διαθήκη, τους «Βρικόλακες» του Ίψεν, έχει πολίτικα και φιλοσοφικά στοιχεία από τον Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χαρτ.
Πώς αυτό το τόσο δύσκολο έργο γίνεται παράσταση;
Είναι πραγματικά αποκαλυτικό. Ο κύριος Μαρμαρινός χρησιμοποίησε ως όχημα αυτό το έργο. Μάλιστα κατά τη διάρκεια των προβών προέκυψαν από τους αυτοσχεδιασμούς μας εισηγητικά μέρη που διαφωτίζουν. συμπληρώνουν το κείμενο. Η παράσταση γίνεται στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής, θα παίζουμε τέσσερις η ώρα το απόγευμα, οπότε η δύση της παγκοσμιοποίησης για την οποία μιλάει το έργο θα γίνεται ταυτόχρονα με το ηλιοβασίλεμα. Αξιοποιείται όλος ο χώρος, είναι μια performance, μπορούμε να πούμε.
Είναι λεπτομερής και απαιτητικός ο κύριος Μαρμαρινός, λειτούργει σαν μαέστρος, επιμένει σε πράγματα και φτιάχνει μια παραστασιακή ρυθμολογία που όταν κατορθώνουμε να την ακολουθήσουμε βγαίνει κάτι υπέροχο. Είναι επίσης ένας παρά πολύ ευγενικός άνθρωπος και αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ταυτόχρονα έχει μια κατάρτιση, είναι απόλυτος, αλλά με την πολύ θετική έννοια, στο τι ζητάει από τον ηθοποιό και την παράσταση. Ένιωσα μετά από χρόνια μαθητής απέναντί του. Κι αυτό ήταν αποκαλυπτικό σε σχέση με τον υποκριτικό ορίζοντα που σου ανοίγεται από αυτή τη διαδικασία.
Όλα αυτά τα πρόσωπα της «Αυτοκρατορίας» πώς ζωντανεύουν επί σκηνής;
Πρόκειται για θέατρο συνόλου, εκπροσωπούμε στην ουσία τους ρόλους, αφηγούμαστε τα πρόσωπα του έργου. Πράγμα που είναι και ο τρόπος λειτουργίας του Μαρμαρινού.
Γιατί πιστεύεις ότι η Μοίρα μιας αυτοκρατορίας είναι η πτώση;
Ακολουθεί τους φυσικούς νόμους αυτή η διαδικασία, όλα έχουν μια κλιμάκωση και μια αποκλιμάκωση. Δεν μπορεί κάτι να μένει σταθερά σε μια κορυφή, είναι νομοτελειακό. Αν εξετάσεις την Ιστορία, βλέπεις έναν κύκλο που επαναλαμβάνεται, τα πρόσωπα αλλάζουν μόνο. Κι εδώ έγκειται η προφητικότητα του κειμένου, γιατί στην ουσία περιγράφει την πτώση της σύγχρονης αυτοκρατορίας. Κι ίσως επειδή είμαστε μέσα σε αυτό, δεν μπορούμε να αντιληφτούμε πώς συντελείται. Δεν ξέρω αν η παράσταση θέλει να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Ο χρόνος είναι ίσως η απάντηση, ο χρόνος και η φθορά που τον ακολουθεί.
Πώς αντιμετωπίζεις εσύ αυτή τη δύσκολη συγκυρία που ζούμε;
Υπάρχουν τεχνητές αναπνοές και τεχνητή αισιοδοξία. Περνάμε τα ζόρια μας και μας καταβάλλουν όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι συνειδητά πρέπει να στεκόμαστε σε όποια καλά υπάρχουν στις ζωές μας. Πρέπει να στεκόμαστε στα αγαθά που έχουμε και με αυτά να πορευόμαστε, να είμαστε θετικοί στη ζωή και δημιουργικοί.
Επίσης είσαι μέλος των «Μπανταρισμένων»…
Ναι, οι "Μπανταρισμένο"ι είναι μια ομάδα από ηθοποιούς του Κρατικού που σχολιάζει τα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Είναι θα έλεγα μια μετα- επιθεώρηση. Από τις ευτυχισμένες στιγμές που ζήσαμε, τρία χρόνια παίξαμε με αυτό το σχήμα. Κι είναι μια δουλειά που ευελπιστώ να επαναληφθεί. Συνσκηνοθέτουσα με τη Ε. Σάρμη και έγραφα τα κείμενα. Λειτουργήσαμε πολύ ομαδικά σε αυτή τη δουλειά και ο κόσμος την αγάπησε πολύ. Ελπίζουμε να ξαναγίνει.
Και τι ακολουθεί μετά την «Αυτοκρατορία»;
Θα είμαι στον «Βόιτσεκ» του Μπύχνερ σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Μπορώ να πω ότι είμαι πολύ τυχερός, γιατί στο Κ.Θ.Β.Ε κάνουμε ένα πολύ σημαντικό ρεπερτόριο, ονειρεμένο για έναν ηθοποιό.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Νομίζω ότι επειδή με απασχολεί πού η δουλειά μου, θα ήθελα να νιώθω για πολλά χρόνια, όσα αντέχω, πλήρης μέσα σε αυτή. Να έχω βάθος χρόνου, αυτό θέλω.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
