"Το παιδί και τα μάγια". Mια παράσταση εμπνευσμένη από την όπερα του Maurice Ravel και της Colette “Lʼ enfant et les sortileges”. Ένα εικαστικό θέαμα με κίνηση και ζωντανή μουσική που αφηγείται με χιούμορ και τρυφερότητα το όνειρο ενός αγοριού που γκρεμίζει τον κόσμο που του επιβάλλεται και τον ξαναστήνει από την αρχή. Επειδή την Ιωάννα Παρασκευοπούλου τη γνωρίζω πάνω από 15 χρόνια, ήμουν σίγουρη ότι θα συμμετείχε σε κάτι το οποίο θα είχε την παραπάνω περιγραφή. Ήπιαμε λίγο τσάι απ' την τσαγιέρα της και μιλήσαμε για τον κόσμο "που καλό θα' ταν να μπορούσαμε να τον δούμε ανάποδα".
Χορεύεις πρώτη φορά για παιδιά; Περίγραψε την εμπειρία σου.
Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Συμμετείχα στο παρελθόν για λίγες παραστάσεις στο μουσικό παραμύθι, "Αγησίλαγος" του Δημήτρη Μπασλάμ, που ανέβηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τώρα, λοιπόν, με "Το παιδί και τα μάγια", της ομάδας default, στο θέατρο Πόρτα, είναι η δεύτερη φορά, που συμμετέχω σε παιδική παράσταση. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η αμεσότητα και ο αυθορμητισμός των παιδιών. Οι ερωτήσεις τους, η παρατηρητικότητά τους και η διαφάνεια με την οποία μας αντιμετωπίζουν. Με τα παιδιά υπάρχει αληθινή ανταλλαγή. Αν δεν τα κερδίσεις με αυτό που κάνεις, δεν θα γελάσουν, δεν θα φωνάξουν, δεν θα εντυπωσιαστούν, δεν θα περάσουν καλά και σίγουρα ούτε κι εσύ πάνω στη σκηνή.Υπάρχει ειλικρίνεια.
Είναι ένα παραμύθι που μιλάει για την ελευθερία στο να φανταζόμαστε. "Το παιδί και τα μάγια". Υπάρχει αυτή η ελευθερία;
Το παιδί ρωτάει: "Ποιο είναι πρώτο το 7 ή το 8". Ελευθερία στο να φανταζόμαστε νομίζω πάντα θα υπάρχει ακόμα κι αν η ελευθερία μας είναι τέτοια που "ξεχνιόμαστε". Οι μεγάλοι παιδευόμαστε και όσο μεγαλώνουμε και κατανοούμε καλύτερα κάποια πράγματα, τόσο περισσότερο νιώθουμε αμήχανα για μια ελευθερία αυτονόητη, αλλά ταυτόχρονα δύσβατη. Ευτυχώς, υπάρχουν και τα όνειρα. Έτσι και στην παράστασή μας το όνειρο του αγοριού έρχεται πριν την κατανόηση ενός κόσμου απ'την ανάποδη. Και ποιος είπε ότι η καλή δεν είναι η ανάποδη; Η παράσταση αυτή είναι χειροποίητη, με την έννοια ότι εστιάζει αρκετά στο σκηνικό χώρο που δημιουργούμε εμείς κατά τη διάρκειά της. Νιώσαμε ελεύθεροι να φανταστούμε, να κατέβει η φωτιά από τον ουρανό, μια πολυθρόνα να αρχίσει να στρίβει, να τρέχει και να κυνηγάει το παιδί. Οπως λέμε και σε ένα τραγουδάκι, "τον κόσμο ανάποδα να τολμήσεις να δεις". Και ναι, αν με ρωτήσεις, θα 'ταν ωραία, αν το 8 ήταν πριν το 7, έστω και για λίγο.
Σταματάει ποτέ η διάθεση να θέλουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο με τα ίδια μας τα χέρια;
Ο κ. Κ. περίμενε κάτι μια μέρα, μετά μια βδομάδα και μετά άλλον ένα μήνα. Στο τέλος είπε: "Άντεξα να περιμένω έναν ολάκερο μήνα, δεν μπορώ όμως να περιμένω αυτή τη μέρα κι αυτή τη βδομάδα." Μπρεχτ. Νομίζω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πια διάθεση να αλλάξουν τον κόσμο. Τα χέρια τους κουράστηκαν. Σαν "παιδιά" που είμαστε ας κάνουμε και καμιά προσπάθεια.
Χρύσα Φωτοπούλου
