Χάρηκα ιδιαίτερα με την κουβέντα, που είχα με την κ. Ελένη Ροδά. Στο τέλος, της είπα για την κινηματογραφική "Ευδοκία" και τον Μάνο Λοίζο, δυο μου απόλυτα συνειδητές, χρόνιες αγάπες μου. "Με συγκινείς". "Ακόμη και η σιωπή της Ευδοκίας έχει τη δική σας φωνή". "Καληνύχτα".
Στο μυαλό του κόσμου είστε άρρηκτα συνδεδεμένη με το τραγούδι. Λίγοι γνωρίζουν ότι η σχέση σας με το θέατρο κρατά από πολύ παλιά..
Εγώ τελείωσα τη Σχολή Ροντήρη. Τρία χρόνια, ως μαθήτρια, στο πλάι του, γύρισα όλον τον κόσμο, παίζοντας τραγωδία. Ήμουν στο χορό. Τον τέταρτο χρόνο έγινα κορυφαία. Μετά, με τη Βίλμα Κύρου, στο "Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται". Εκείνη την εποχή ήταν που με ανακάλυψε και ο Μίκης. Ακολούθησαν οι μπουάτ και τα μπουζούκια. Το θέατρο το έκανα ταυτόχρονα, αλλά πιο πολύ είχα προσανατολιστεί στο είδος της επιθεώρησης (με την Καλουτά, τον Σταυρίδη κ.α). Ξέρεις, επειδή τραγουδούσα στα μπουζούκια, αυτό από μόνο του με ψιλοαποξένωσε από το θέατρο.
Στην "Πόρνη που σέβεται" θίγεται ο ρατσισμός ως φαινόμενο, που δεν εξαλείφεται με τίποτα. Ποιο το δικό σας σχόλιο;
Τον ρατσισμό τον δημιουργούν όλοι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο. Όλοι αυτοί στα ανεπτυγμένα κράτη που φροντίζουν να είναι λειψή η παιδεία και η ενημέρωση του κόσμου με αποτέλεσμα να προηγείται του ρατσισμού ο φόβος, ο πανικός και η προκατάληψη.
Ο Σαρτρ έλεγε "είμαι καταδικασμένος να είμαι ελεύθερος". Είμαστε στην ουσία ελεύθεροι;
Όχι. Είμαστε πάντα καταπιεσμένοι από διάφορα και καταλήγουμε να συμβιβαζόμαστε. Όταν δεν έχω να πληρώσω, όταν μου λείπουν τα χρήματα, που αν τα είχα, θα είχα λιγότερα άγχη, δεν είμαι ελεύθερη. Κάπου εδώ, υπάρχει και ένα οξύμωρο όμως. Ο άνθρωπος επιζητεί την ελευθερία του, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει κιόλας. Όταν αφήνεται να διαβρωθεί από τη μανία της πλεονεξίας, υπονομεύει την ελευθερία του. Υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να εφαρμοστεί η θεωρία του Μαρξ ή του Χριστού; Υπάρχει; Μακάρι να υπήρχε. Ελεύθερος είναι ο απαλλαγμένος. Αυτός που πράττει όπως σκέφτεται.
Μπορεί η "νοσταλγία να είναι πέτρα στο λαιμό", αλλά ειδικά εσάς, που έχετε να θυμάστε τόσα, θα 'θελα να σας ρωτήσω, αν σας λείπει κάποιο κομμάτι από εκείνο το "τότε".
Μου λείπει η κοινωνία του '50 και του '60. Μπορεί πολιτικά να ήταν σκάρτα τα πράγματα, αλλά, ας πούμε, τότε δε δουλεύαμε για την κατανάλωση. Ήμασταν πιο ρομαντικοί, πιο αθώοι. Άρα και η κοινωνία πιο αγνή. Επίσης τότε, δεν πολυμιλούσαμε για μοναξιά. Θυμάμαι στη Λάρισα, έβγαινε ο κόσμος έξω, χαιρόταν στις πλατείες. Τους άκουγες στους δρόμους να τραγουδούν "Φτωχό κομπολογάκι μου". Υπήρχε ενθουσιασμός για τη ζωή. Φαντάσου ότι δεν είχαμε ακούσει ποτέ τη λέξη "ψυχίατρος". Σήμερα, οι άνθρωποι είναι εσωστρεφείς, βυθίζονται πιο εύκολα στις λύπες και τις αγωνίες.
Το Σπίτι του Ηθοποιού είναι μια γενναία πράξη και με μια αναφορά σ' αυτό θέλω να κλείσουμε.
Την έζησα την ιδέα της Άννας (Φόνσου) από την αρχή. Έχει βοηθήσει πολύ κόσμο. Άνθρωποι χωρίς δουλειά βρήκαν ένα καταφύγιο, μια στέγη, μια στοργή σ' αυτό το σπίτι. Κάποια παιδιά από το θίασό μας κατοικούν στο Σπίτι. Παρά τις δυσκολίες, που αντιμετώπισαν, τους βλέπεις να επιμένουν, να δημιουργούν και να αντιμετωπίζουν τη ζωή με απαράμιλλη ευγένεια.
* Η Ελένη Ροδά συμμετέχει στην παράσταση "Η πόρνη που σέβεται" , που ανεβαίνει στο θέατρο "Άλμα".
Πηγή φωτογραφίας: Πάρις Ταβιτιάν/ Lifo.gr
Χρύσα Φωτοπούλου
