Ο δρόμος είναι δρόμος και αν δεν τον μάθεις, δεν είσαι ούτε αρχάριος οδοιπόρος. Και τι αξίζει σ' αυτή τη ζωή; "Να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, μια ιστορία της προκοπής". Ο Νίκος Νίκας, το αερικό. Ο Τρελός, που πονάει για όλα. Μίλησα μαζί του, σήμερα, στις 17:10, ακριβώς.
Έχω ακούσει τόσα πολλά για τη διαδρομή μέχρι το "La strada" να γίνει παράσταση, αλλά θέλω και τις δικές σας κουβέντες. Την ταινία την ξαναείδα προχθές. Εσείς την έχετε δει;
Την ταινία δεν την έχω δει, ακόμη. Όταν ξεκινήσαμε την όλη διαδικασία, αποφασίσαμε να μην την δούμε για να είναι το ταξίδι μας πιο αθώο, πιο ανυποψίαστο. Και επειδή κανένα ταξίδι μέχρι τώρα δεν υπήρξε μονοδιάστατο, σου λέω ότι και το δικό μας ταξίδι ήταν γεμάτο από ενθουσιασμό, ανυπομονησία, λαχτάρα, αλλά και απαισιοδοξία, αγωνίες, εμπόδια..Όπως και να 'χει ήταν ένα ταξίδι πλούσιο..
Κάτι που με γοήτευσε από την αρχή, όταν άρχισα να κουβεντιάζω με τους συντελεστές, είναι το στοιχείο της συνδιαμόρφωσης. Ότι, δηλαδή, η παράσταση είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς.
Η παράσταση είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης, όπως ακριβώς το λέτε. Υπήρχε, σαφώς, ένα αρχικό "πρόσταγμα" από τον κ. Νικολαίδη, τον σκηνοθέτη μας και τον κ. Μίχο, τον χορογράφο, αλλά ό,τι προέκυψε ήταν μέσα από τις δράσεις και αντιδράσεις όλου του θιάσου. Ναι, είναι ένας άλλος τρόπος να δουλεύεις σαν ηθοποιός. Ο κλασικός τρόπος είναι να εκτελείς τις οδηγίες, που σου δίνει ο σκηνοθέτης, ο οποίος έχει πάρει μια απόφαση. Ο άλλος τρόπος είναι αυτός της συνδιαμόρφωσης, όπου ο σηνοθέτης σε παίρνει από το χέρι και ταξιδεύετε μαζί. Είναι μοναδική η χαρά της στιγμής εκείνης, που αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις συμμετάσχει ενεργά σε κάτι.
Μου 'χει μείνει στο μυαλό η κουβέντα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μετά το τέλος της παράστασης "ένιωσα σαν την Τσελσομίνα".
Με έναν πονηρό τρόπο και τα τρία πρόσωπα, Τσαμπανό, Τσελσομίνα και Τρελός, είναι τρεις διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι δυνατόν να συνυπάρχουν και οι τρεις αυτοί χαρακτήρες μέσα μας. Δηλαδή, μέσα μας υπάρχει και το αθώο και ο κυνισμός και η επικίνδυνη παιδικότητα του τρελού. Γι' αυτό ο θεατής ταυτίζεται εύκολα. Μέσα στο έργο υπάρχουν ολοκάθαροι και οι ρόλοι του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου, ο θεατής παρακολουθεί πώς εξελίσσεται μια σχέση εξάρτησης. Για όλα όσα ανέφερα, είναι απόλυτα λογικό να ταυτίζεται με τους ήρωες.
Ο επιμένων νικά. Και σεις, όλοι, επιμείνατε, παρόλο που δυσκολευτήκατε να βρείτε υποστηρικτές σ' αυτό σας το εγχείρημα.
Ο πανικός είναι πάντα κακός σύμβουλος. Στον πανικόβλητο άνθρωπο επικρατούν τα κακά του στοιχεία, ειδικά, αν δεν έχει κάνει προσωπική, μοναχική δουλειά με τον εαυτό του. Θα έπρεπε να είμαστε, με όλα αυτά που ζούμε, πιο αλληλέγγυοι. Αλλά εγώ μόνο πανικό βλέπω. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Εμείς άξιζε που επιμείναμε, γιατί δικαιωθήκαμε.
Οι εκλογές δεν άλλαξαν ποτέ τον κόσμο. Παρόλα αυτά, θα 'θελα να μου πείτε τι επιθυμείτε περισσότερο να συμβεί. Να συμβεί άμεσα και να προλάβουμε όλοι να το ζήσουμε.
Θα 'θελα να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς. Με καλή θέληση και έναν συνετό χειρισμό μπορούν να γίνουν πράγματα. Λείπουν οι στόχοι, μετατοπίζονται αλλού. Γι' αυτό υποφέρουν οι άνθρωποι. Αδιαφορώ για τους αριθμούς. Εμένα με νοιάζει ο άνθρωπος. Η αξιοπρεπής ζωή πρέπει να είναι ο στόχος. Εκεί, πρέπει να επικεντρωθούμε, προς όφελος όλων των κοινωνιών.
* Ο Νίκος Νίκας συμμετέχει στην παράσταση "La strada", στο θέατρο "Βικτώρια".
Χρύσα Φωτοπούλου
