Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης φέτος ερμηνεύει τον Τριγκόριν στον "Γλάρο" του Τσέχωφ που παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλλίπογλου. Μας μιλάει για τον σκοτεινό αυτό πρόσωπο, που δεν έγινε ποτέ πολύ σπουδαιος συγγράφεας, για το ανικανοποίητο, αλλά και τις λάθος επιλογές που μας απομακρύνουν από την ευτυχία. Οι ήρωες του Τσέχωφ είναι ανθρώπινα πλάσματα γεμάτα αδυναμίες, όπως όλοι μας, και σε αυτούς αναγνωρίζουμε κομμμάτια από τον εαυτό μας, γι' αυτό τους αγαπάμε και τους μισούμε ταυτόχρονα.
Τι είναι για εσάς ο « Γλάρος»;
Για μένα ήταν μια μετάβαση από το “Μεφίστο”, που δε συμμετείχα τη δεύτερη χρονιά για να αφιερωθώ στο ρόλο του Τριγκόριν. Είναι πολύ σύγχρονο έργο, μιλάει για πράγματα που μας αφορούν όλους και πάντα ισχύουν. Ο «Γλάρος» αφορά την τέχνη, του να ζεις, να γράφεις, να ερωτεύεσαι. Αυτός ο συγγραφέας ( Τσέχωφ) με ενδιαφέρει πολύ, θέλω να δουλέψω πάνω στα κείμενά του και να «παιδευτώ». Η παράσταση μας είναι « «ανατρεπτική», με την έννοια ότι δεν είναι κλασικότροπη. Άλλωστε ο Κώστας Φιλλίπογλου δουλεύει μέσα από τα επίπεδα σωματικής έντασης.
Ξέρουν πραγματικά οι ήρωες του « Γλάρου» να ζουν;
Σίγουρα υπάρχει μια δυσαρέσκεια. Ο καθένας έχει ένα ανικανοποίητο, αλλά αυτό είναι η ζωή. Κι εγώ δε βλέπω ευχαριστημένους ανθρώπους γύρω μας και μάλλον γι’ αυτό είναι τόσο σύγχρονο αυτό το έργο, γιατί μπορούμε να βρούμε στοιχεία δικά μας μέσα στα πρόσωπα του Τσέχωφ.
Στο τέλος όλοι αποτυγχάνουν. Τι οδηγεί σε αυτή τη φοβερή καταστροφή;
Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ζει με αυτές και παίρνει τις αποφάσεις του. Η αυτοκτονία του Κόστια, ας πούμε, δεν είναι καταστροφή, είναι μια πολιτική πράξη κατ’ ουσία, γιατί συνειδητοποίει ότι όλα στη ζωή του έχουν ισοπεδωθεί, ενώ παράλληλα η ανάγκη για αγάπη και αποδοχή από τη μητέρα του ποτέ δεν καλύφθηκε. Για όλους αυτούς του ήρωες η ευτυχία είναι κάπου αλλού. Ο Τριγκόριν και η Αρκάντινα βγαίνουν αλώβητοι, γιατί έχουν στεγανά, η μία έχει το θέατρο, ο άλλος το γράψιμο και επιβιώνουν συντηρώντας ο ένας την ψυχοαπαθολογία του άλλου.
Εσείς ερμηνεύετε τον Τριγκόριν… Ποιες είναι οι δικές του επιλογές;
Ο Τριγκόριν υποφέρει, γιατί δεν έγινε ποτέ αυτό που ήθελε. Είναι ένας καλός συγγραφέας, τίποτα περισσότερο. Όπως λέει, δεν έγινε ούτε Τουργκένιεφ, ούτε Τολστόι. Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με τον εαυτό του. Οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι καταστροφικές, δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά, αγαπάει τόσο την εικόνα του, που δεν έχει χώρο για άλλον. Γι’ αυτό είναι και με την Αρκάντινα, που επίσης είναι εγκλωβισμένη στη δική της εικονα, ενώ παράλληλα του ενισχύει το εγώ του. Από την Νίνα πήρε μόνο ό,τι χρειαζόταν. Απομύζησε τα νιάτα της και την ενέργειά της. Όταν όμως η Νίνα ζήτησε κάτι παραπάνω, φροντίδα, αφοσίωση, αγάπη, ο Τριγκόριν γύρισε στην Αρκάντινα. Είναι σαν να μην εγγράφηκε τίποτα μέσα του, σα να μην ζει ο ίδιος τη ζωή του, σαν να είναι ένας ήρωας από τα βιβλία του. Η σχέση του με τη Νίνα είναι γι' αυτόν απλώς μία ιστορία για ένα μικρό διήγημα. Εκεί έγκειται για μένα η τραγικότητα του Τριγκόριν.
Έχετε κοινά στοιχεία με τον Τριγκόριν;
Έχω μάλλον με όλους τους ρόλους. Ο Τριγκόριν δεν είναι φωτεινός ήρωας, έχει κάτι σκοτεινό. Μου αρέσει σε αυτή τη φάση της ζωής μου να εξερευνώ πιο σκοτεινές πλευρές, μου αρέσει να δοκιμάζω πιο ακραία πράγματα. Θέλω να με προκαλεί κάτι, δεν αναζητώ το αυτονόητο. Έχω κι εγώ μέσα μου ανικανοποίητα, όνειρα που δεν έχουν υλοποιηθεί… Εμβαθύνοντας σε αυτό το έργο οδηγήσε αναπόφευκτα σε μία υπαρξιακή αναζήτηση.
Έχω κι εγώ, όπως οι ήρωες του έργου, την ανάγκη για δημιουργία, αναγνώριση, επιτυχία... Όπως όλοι οι καλλιτέχνες άλλωστε. Ευτυχώς όμως αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία μπροστά στο ρόλο του πατέρα. Η ικανοποίηση που παίρνω από τη σχέση μου με το παιδί μου δε συγκρίνεται με καμία καλλιτεχνική επιτυχία, κανένα χειροκρότημα.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Το μεγάλο όνειρο της ζωής μου είναι να καταφέρω να μεγαλώσω ένα παιδί χαρούμενο, έναν άνθρωπο ελεύθερο και ευτυχισμένο. Αν με ρωτάτε ποιο είναι ένα μεγάλο μου όνειρο επαγγελματικά είναι η δουλειά μου να μην έχει σύνορα.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
