Φέτος η Ναταλία Δραγούμη επέλεξε να συμμετέχει στην παράσταση « Ηρακλής οι 12 άθλοι» του Α. Παπαθεοχάρη που παρουσιάζεται στο θέατρο Πάνθεον. Μια παράσταση που δεν τη θεωρεί, αλλά κατάλληλη για παιδιά όπως μας λέει.
Συμμετέχετε στην παράσταση «Ηρακλής, οι 12 άθλοι». Πρώτη φορά που κάνετε παιδικό;
Ναι, αλλά δε θεωρώ την παράσταση αμιγώς παιδική. Καταρχάς έχουμε και βραδινές παραστάσεις. Και το κείμενο του έργου, που το έχει επιμεληθεί ο πολύ καλός φιλόλογος Γιάννης Λιγνάδης, είναι δύσκολο και έχει απαιτήσεις. Τα παιδιά μπορεί να μην καταλάβουν το κείμενο εξ ολοκλήρου, αλλά η παράσταση έχει πολλές εικόνες, αφαιρετικές- οι άθλοι, εκτός από τη Λερναία Ύδρα και το λιοντάρι δεν εικονοποιούνται επί σκηνής - που συμπληρώνουν τα κενά και βάζουν τη φαντασία των παιδιών να λειτουργήσει.
Ποιο είναι το μήνυμα που προσπαθεί η παράσταση να περάσει στα παιδιά;
Οι άθλοι της ζωής, η προσπάθεια και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουμε. Ο τρόπος είναι ο αγώνας, η πίστη σε αυτό που κάνουμε, το να μη διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο. Αυτό συμβαίνει και στον Ηρακλή όταν βρίσκεται ανάμεσα στην Αρετή και την Κακία. Το κείμενο που είναι έμμετρο και έχει δομή της αρχαίας τραγωδίας μένει στο υποσυνείδητο των παιδιών. Μου κάνει εντύπωση ότι είναι πολύ αφοσιωμένα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Όλα τα παιδιά στην αρχή φωνάζουν «Σάκης» και μετά «Ηρακλής» , πράγμα που δείχνει πως η παράσταση τα παίρνει μαζί της. Δεν είναι άτακτα ή ασυγκέντρωτα. Όταν μιλάνε, μιλάνε για το έργο.
Εσείς κάνετε την Αθηνά...
Ναι, η οποία είναι πάντα στο πλευρό του Ηρακλή και τον βοηθάει. Υπάρχει πάντα η αντιπαράθεσή της με την Ήρα. Η Αθηνά βάζει τη σκέψη και τη λογική του Ηρακλή σε λειτουργία, του βάζει κάποια αινίγματα μερικές φορές που τον κάνουν να εξασκήσει το πνεύμα του. Δεν αρκεί μόνο η σωματική του ρώμη για να φέρει σε πέρας τον αγώνα του… Το συναίσθημα το θέτει η Αρετή.
Γιατί είναι σημαντικό το παιδικό θέατρο;
Γιατί είναι η πρώτη επαφή των παιδιών με το θέατρο. Η Καλογερόπουλου, ας πούμε, γύμναζε πολύ το πνεύμα των παιδιών. Απλώς εγώ νομίζω ότι είναι καλό να πηγαίνει το παιδί και σε παραστάσεις ενηλίκων, επιλεγμένες βέβαια. Μου αρέσει που είμαι στη συγκεκριμένη παράσταση, είναι του γούστου μου. Μου αρέσει που παίζουμε και πρωί και βράδυ. Τη θεωρώ σαν μια παράσταση ενηλίκων, ο τρόπος της υποκριτικής και ο τρόπος που δουλέψαμε στις πρόβες δε διαφέρει καθόλου από οποιαδήποτε άλλη παράσταση.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο φέτος;
Ναι, μια παράσταση σε σκηνοθεσία Ιεροκλή Μιχαηλίδη που θα ανέβει στην Αθηναΐδα κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, αλλά ακόμα δεν μπορώ να ανακοινώσω το έργο. Έχω κα την εκπομπή μου το «Are you talking to mum?», όπου μαγειρεύω πάντα στον καλεσμένο και συζητάμε. Αρθρογραφώ και στο infokids για πρώτη φορά. Η στήλη μου λέγεται «Το ημερολόγιο μιας μαμάς» και έχει να κάνει με προβληματισμούς σε σχέση με τα παιδιά.
Από τότε που εσείς γίνατε μητέρα άλλαξαν τα πράγματα στη δουλειά;
Έχουν αλλάξει κάποιες επιλογές και κάποιες συνήθειες. Ας πούμε, παλιά πήγαινα στο θέατρο 4 ώρες πριν και μετά έβγαινα με τους συναδέρφους, τώρα αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Μου λείπει μερικές φορές. Ξέρετε, για μενα το θέατρο είναι συναντήσεις, σχέσεις που δημιουργούνται εντός και εκτός σκηνής. Το πώς θα σου πιάσει κάποιος το χέρι, το βλέμμα που θα ανταλλάξεις, όλη αυτή η συνενοχή, η αλλαγή που δεν βλέπει κανείς θεατής, το πώς είναι κάποιος πίσω από τη σκηνή.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Τα μεγάλα μου όνειρα είναι πριβέ. Εκτός από αυτό που ίσως ακούγεται κλισέ, αλλά είναι το πιο σημαντικό: Ότι θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν ευτυχισμένα. Και από εκεί και πέρα έχω μικροσχέδια, κάποια ταξίδια που θέλω να κάνω, για δουλειά ή αναψυχή…
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K.
