Τη Λίλλυ Μελεμέ την έχω συνδυάσει με τον Λόρκα. Εξαιτίας εκείνης της πολυφωνικής "Γέρμα", που είχα παρακολουθήσει στο Vault, τα περσινά Χριστούγεννα. Πάντα θα μου θυμίζει τον Λόρκα. Όσο θα φτιάχνει έναν κοινό κόσμο, χωρίς γραμμές ανάμεσα στα χρονικά σημεία, όλοι οι συγγραφείς θα είναι τυχεροί. Τυχεροί που σημειώνει σκηνοθετικές οδηγίες ανάμεσα στις λέξεις τους.
Είναι σαν να έχεις μια αόρατη, δεδομένη, στενή σχέση με τον Λόρκα, θεωρώ.
Ο Λόρκα με προκαλεί και με συναρπάζει. Είναι ο συγγραφέας των έντονων κραδασμών, που δύσκολα αφήνουν κάποιον ασυγκίνητο. Ακραίος και ποιητικός, τολμηρός, και ρηξικέλευθος, βαθιά πολιτικός, μεταφυσικός και ταυτόχρονα, τόσο πολύ γήινος, σχεδόν "χωματένιος", με μια γλώσσα πυκνή και κοφτερή σαν ατσάλινη λεπίδα, που βρίσκει κατευθείαν στόχο στην καρδιά και "αναμοχλεύει" τα ανθρώπινα με τρόπο συγκλονιστικό. Είναι σπουδαίο σχολείο ζωής!
Είναι ανακουφιστικό για την Μαρτύριο να της δίνεται η δυνατότητα εξιλέωσης. Μακάρι να 'χαν αυτή την τύχη και άλλοι ήρωες..ε;
Δεν ξέρω, αν πρόκειται τελικά για εξιλέωση. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε πραγματικά ελπιδοφόρο. Η Μαρτύριο, στην φανταστική συνέχεια της ιστορίας, που έγραψε ο Δημήτρης Καρατζιάς, κουβαλάει αδιαμαρτύρητα τον "σταυρό" της. Η εξομολόγησή της είναι ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης, το οποίο όμως, αντί να της προσφέρει μια έξοδο στο φως, την οδηγεί ακόμη πιο βαθιά στο σκοτάδι και η ιστορία επαναλαμβάνεται...
Το κείμενο του Δ. Καρατζιά πάνω σε ποιον κεντρικό άξονα έχει χτιστεί;
Ο Δημήτρης βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο πρωτότυπο κείμενο του Λόρκα. Αφηγείται την ιστορία από την πλευρά της Μαρτύριο, μιας γυναίκας, η οποία έχοντας η ίδια υπάρξει θύμα φριχτής τυραννίας, μεταμορφώνεται σε ανελέητο θύτη, επαληθεύοντας με τον τρόπο της την σκοτεινή, την επικίνδυνη και καταστροφική δύναμη του έρωτα. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, του ανεκπλήρωτου έρωτα που θεριεύει και σκορπάει θάνατο.
Φέτος, είσαι σε πυρετό δημιουργίας. Πώς τα προλαβαίνεις όλα;
Με πίστη και αυταπάρνηση. Αστειεύομαι! Δεν είναι εύκολο, αυτό είναι βέβαιο. Παρόλα αυτά θα ήμουν αχάριστη, αν παραπονιόμουν. Ευτυχώς, όλες οι συνεργασίες υπήρξαν ιδιαίτερα δημιουργικές και λειτούργησαν "τροφοδοτικά" κι αυτό απαλύνει κάπως το προσωπικό κόστος, που είναι σίγουρα μεγάλο.
Η "Αντέλα" ξεκινάει πάλι παραστάσεις, στο Victoria, ένα θέατρο που έχει το θεσμό της φιλοξενίας πολύ ψηλά.
Είναι η δεύτερη φορά, που συνεργάζομαι φέτος με το Victoria και τον Δ. Κομνηνό και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με όραμα που έχει δημιουργήσει με μεράκι έναν υπέροχο χώρο, που σέβεται και τιμά τόσο τους καλλιτέχνες, όσο και τους θεατές κι αυτό είναι σπάνιο στην εποχή μας. Η βοήθεια και η υποστήριξη όλων, όσοι εργάζονται εκεί, είναι συγκινητική και τους ευχαριστώ ειλικρινά.
*Το «Αρκετά πια με την Αντέλα» Δημήτρη Καρατζιά επαναλαμβάνεται. Από 16 Φεβρουαρίου στο BLACKBOX του θεάτρου Βικτώρια. Σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ.
Χρύσα Φωτοπούλου
