Ο Σταύρος Ζαλμάς πρωταγωνιστεί στην «Παράνομη οδήγηση» της Πολά Βόγκελ που παρουσιάζεται από το Κ.Θ.Β.Ε από 27 Φεβρουαρίου σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Άσπας Καλλιάνη. Ένα έργο που διερευνά την παράδοξη, αλλά τρυφερή σχέση ανάμεσα σε ένα παιδί και έναν ενήλικα. Μαζί του οι: Νεφέλη Κουρή, Εύη Σαρλή, Δώρα Θωμοπούλου, Βασίλης Σεϊμένης Θάνος Φερετζέλης.
Ποιο είναι το βασικό θέμα της «Παράνομης οδήγησης»;
Το θέμα της παιδοφιλίας, θα έλεγα. Είναι ένα ειλικρινές έργο, αρκετά προχωρημένο. Έχει απασχολήσει τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, διδάσκεται σε τμήματα ψυχολογίας. Στην Αμερική έχει κάνει μεγάλη καριέρα, έχει πάρει και Πούλιτζερ. Βασικά μελετάει το πώς ένας θείος και μια ανιψιά έρχονται πολύ κοντά, εξετάζει το πώς, το πού και το γιατί, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύσσσεται αυτή η σχέση. Το κορίτσι αυτό δε γνωρίζει την αποδοχή, φοράει μάλιστα κηδεμόνα επειδή έχει στραβή πλάτη, ως εκ τούτου γίνεται θύμα μπούλινγκ τόσο από την οικογένειά της όσο και από το σχολείο. Βρίσκει λοιπόν σε αυτό το θείο μια στοργή, μια κατανόηση που δεν παίρνει από αλλού. Άλλωστε δεν υπάρχει μεταξύ τους σεξουαλική σχέση, απλώς όταν ήταν μικρή κάποτε ο θείος την άγγιξε και της ξύπνησε το σώμα. Είναι μια σχέση τρυφερή κι όχι ερωτική αυτή που δημιουργείται. Όταν το κορίτσι μεγαλώνει, πάει να σπουδάσει σε μια μεγάλη πόλη. Εκείνος περιμένει τη μέρα των γενεθλίων της για να της προτείνει γάμο. Όμως το κορίτσι αρνείται και φεύγει, τότε ο θείος καταρρέει και στο τέλος αυτοκτονεί.
Εσείς κάνετε τον Πεκ, τον θείο δηλαδή. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός;
Ο θείος φτάνει στο σημείο με την πάροδο των χρόνων να την έχει αγαπήσει πολύ βαθιά τη μικρή. Οπωσδήποτε υπάρχει ένα στοιχείο εμμονής, άλλωστε και σε εκείνον είχε συμβεί ένα ανάλογο συμβάν μπούλινγκ όταν ήταν 11. Είναι ένας άνθρωπος πολύ μόνος, στρατιωτικός, χωρίς καμία σύνδεση με τη γυναίκα του, την οποία πιθανόν έχει παντρευτεί από προξενιό- μην ξεχνάτε, μιλάμε για τέλη της δεκαετία του ’50 και για μια επαρχιακή πόλη στην Αμερική. Η στιγμή, ο τόπος και η ατμόσφαιρα φέρνουν κοντά αυτούς τους δύο ανθρώπους. Αυτός έχει μια μεγάλη αγάπη για τα αυτοκίνητα και για την οδήγηση. Όταν οδηγεί και είναι μόνο αυτός και ο δρόμος, έχει την αίσθηση της ελευθερίας και ότι είναι κύριος του εαυτού του. Νιώθει κι αυτός, όπως και η μικρή, ότι δε χωράει πουθενά. Της μαθαίνει λοιπόν να οδηγεί και την κάνει τέλεια οδηγό. Μέσα από αυτά τα μαθήματα, αποκτούν ένα μεγάλο σύνδεσμο.
Γιατί ένας ενήλικας αναζητάει σε ένα παιδί την επικοινωνία;
Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία είναι υπέρτατη και αν κάποιος θέλει να βρει τρόπο να επικοινωνήσει, θα το κάνει με τον οποιονδήποτε, ανεξάρτητα ηλικίας. Ο ίδιος ο Πεκ λέει ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι που δεν μπορούν να δουν κάποιο από τα χρώματα. Αν κάποιος έχει λοιπόν ένα άλλο χρώμα, μια άλλη ατμόσφαιρα, μια άλλη μυρωδιά, είναι δηλαδή διαφορετικός, οι άνθρωποι δεν τον αποδέχονται εύκολα. Δεν μπορούν να τον δουν ως ένα κομμάτι της κοινωνίας τους και τον κάνουν να αισθάνεται ότι είναι από άλλον πλανήτη.
Γιατί μας τρομάζει το διαφορετικό;
Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Μεγαλώνουμε με αυτή τη νοοτροπία. Χρειάζεται μεγάλη εκπαίδευση για την αποδοχή της μη διαφορετικότητας. Ακόμα και αυτοί που μας κυβερνάνε πολλές φορές υποδαυλίζουν αυτή την τάση και στρέφουν τον άνθρωπο εναντίον ανθρώπου. Ακόμα και η Εκκλησία το έχει κάνει αυτό πολλές φορές...
Ο Πεκ λοιπόν αποδέχεται τη διαφορετικότητά της μικρής, αλλά αυτή στο τέλος τον εγακαταλείπει..
Ναι, αποδέχεται τη διαφορετικότητά της, αλλά μπαίνει σε μια σχέση χωρίς να εξετάζει την άλλη πλευρά. Φαντάζεται μόνος του μια κατάσταση. Όταν οι ορίζοντες της μικρής ανοίγουν, απομακρύνεται από την επαρχιακή πόλη, αποκτά μια ισχυρή προσωπικότητα και κοινωνική ζωή, ο θείος πια την καταπιέζει. Πάντα τον αγαπάει, αλλά καταλαβαίνει ότι της κάνει κι άλλα πράγματα. Και έτσι αυτός βλέπει ότι η ζωή του έχει στηριχτεί σε μια φαντασίωση. Το ρίχνει στο ποτό, το οποίο είχε κόψει εξαιτίας της μικρής. Κι ένα βράδυ μεθυσμένος πέφτει από το ισόγειο προς το υπόγειο, θέλοντας να πετάξει και σκοτώνεται...
Το να χτίσουμε τη ζωή μας σε φαντασιώσεις λοιπόν μπορεί να αποβεί καταστροφικό;
Άλλες φορές οι φαντασιώσεις σε οδηγούν στον παράδεισο, άλλες πάλι μπορεί να σε καταστρέψουν. Το τι έχει αποφασίσει η ζωή για τον καθένα μας δεν το ξέρει κανείς, ζούμε με το ένστικτο, τις επιλογές και τις επιθυμίες μας, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν ξέρουμε…
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K.
