Η Ελένη Ρουσσινού είναι η Αρετή στην παράσταση « Ηρακλής, οι 12 άθλοι» που παρουσιάζεται στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Α. Παπαθεοχάρη. Ένας ρόλος που συμβολίζει το δύσκολο δρόμο… Αν κάποιος όμως τον επιλέξει θα γίνει πιο πλούσιος και θα γνωρίσει τον εαυτό του σε βάθος.
Συμμετέχετε στην παράσταση « Ηρακλής, οι 12 άθλοι» και κάνετε ένα πρόσωπο-σύμβολο, την Αρετή.
Είναι μια ιδέα η αρετή που την έχουμε κάνει πρόσωπο. Είναι η εικόνα μια ιδεατής γυναίκας, φίλης, μητέρας, ερωμένης. Την ερωτεύεται με έναν τρόπο ο Ηρακλής και αυτή στέκεται διαρκώς δίπλα, του δίνει κουράγιο να μείνει πιστός σε αυτό το δρόμο που επέλεξε. Ο Ηρακλής πορεύεται πάντα μόνος του, αυτή είναι το μοναδικό πλάσμα που βρίσκεται κοντά του.
Γιατί είναι δύσκολος ο δρόμος της Αρετής;
Οι περισσότεροι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, το δρόμο της κακίας. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να κερδίζεις έντιμα και με ήθος... Δε λέω ότι όποιος είναι έντιμος μοχθεί, αλλά όταν δε χρησιμοποιείς άλλα μέσα που μετέρχεται η κακία τότε τα πράγματα δε δυσκολεύουν; Οι περισσότεροι την προσπερνούν την εντιμότητα ως κάτι παλαιό και ξεπερασμένο. Μακροπρόθεσμα κερδίζει κανείς με την εντιμότητα θέλω να πιστεύω, αλλά βραχυπρόθεσμα δε νομίζω…
Το κείμενο της παράστασης σας είναι ιδιαίτερο, έμμετρο και με αρχαία ελληνικά σε κάποια σημεία. Πώς λειτουργούν τα παιδιά με αυτό;
Μπορεί να μην καταλαβαίνουν, αλλά μου φαίνεται ενδιαφέρον ότι ρωτάνε τι σημαίνει κάτι, ότι ανακαλύπτουν μια καινούργια λέξη.
Η διαδρομή του Ηρακλή λειτουργεί σε συμβολικό επίπεδο;
Ο καθένας κάνει τους δικούς του συνειρμούς. Τι είναι η Λερναία Ύδρα για παράδειγμα σήμερα; Η όλη προσέγγιση της παράστασης είναι σύγχρονη, δε δίνονται άμεσα απαντήσεις, είναι ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες.
Τι σας συγκινεί εσάς σε αυτή τη διαδρομή;
Η δύναμή του, όχι η σωματική. Ο Ηρακλής μπορεί να είναι ένας ρωμαλέος άνδρας, αλλά έχει κι άλλες πτυχές η προσωπικότητά του. Έχει μια ευαισθησία ο δικός μας Ηρακλής, μπορεί να συγκινείται, αγαπάει τις τέχνες και τη μουσική.
Ποιες είναι διαφορές του παιδικού και του ενήλικου;
Ίσως θα έλεγα ότι τα παιδιά χρειάζεται να είσαι πιο «εντυπωσιακός», πιο εξωστρεφής , όχι περιγραφικός βέβαια, ενώ στο ενήλικο θέατρο χρειάζεται μια οικονομία υποκριτική. Εύκολο κοινό μου φαίνονται τα παιδιά, γιατί είναι πολύ αυθόρμητα… Βέβαια, έχουμε μια ευθύνη απέναντί τους. Το σημαντικό είναι ότι το θέατρο έχει το στοιχείο του ονείρου, μια υπερβολή που δεν μπορούμε να τη ζήσουμε στην πραγματική μας ζωή, αλλά μας ταξιδεύει.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.
A.K.
