Η Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου φέτος ερμηνεύει τη Στέλλα στο «Λεωφορείο Ο Πόθος» του Τ. Ουίλιαμς που παρουσιάζεται στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία Λ. Τζουλάτζε. Μια κοπέλα που άφησε την ασφάλεια του σπιτιού της για έναν έρωτα και προκειμένου να τον διαφυλάξει κλείνει τα μάτια στην αλήθεια και κατευνάζει τις τύψεις της, υπογράφοντας στην ουσία την καταδίκη της ίδιας της της αδερφής.
Συμμετέχετε στο «Λεωφορείο ο Πόθος» του Τ. Ουίλιαμς στην πολύ ιδιαίτερη σκηνοθεσία του Λεβάν Τσουλάτζε….
Είναι μια πολύ ευτυχισμένη συνεργασία, παρά το γεγονός της δυσκολίας της γλώσσας. Ο Λεβάν είναι πολύ γαλήνιος και ήρεμος, εξαιρετικά ευφυής… Υπήρξαν στιγμές που πρότεινε πράγματα που δεν περνούσαν από τη δική μας σκέψη και δοκιμάζοντάς τα βλέπαμε ότι είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος, είχε δουλέψει πολύ κάθε σκηνή κι έτσι τα πράγμα με ένα μαγικό τρόπο, ακόμα και τα πιο δύσκολα, γίνονταν.
Είναι μια ιστορία πολύ περίπλοκη, δε θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ερωτική ιστορία…. Τελικά το βασικό θέμα του έργου ποιο είναι;
Ότι όσα μπορεί να θεωρούμε δεδομένα, όλα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι ένα άκρως ρεαλιστικό κείμενο και άρτιο. Κάποιες φορές που προσπαθήσαμε να κόψουμε κάτι, είδαμε ότι δε γίνεται. Έχει αποφύγει την σοβαροφάνεια ο Λεβάν στη σκηνοθεσία του, αναδεικνύντας μερικά πολύ γλυκά κωμικά στοιχεία, που ίσως δεν τα έχουμε συνηθίσει στον Τένεσι Ουίλιαμς. Σκιαγραφεί ανθρώπινες σχέσεις βαθιές σε αυτό το έργο και δείχνει τις ρωγμές που δε μας αφήνουν να προχωρήσουμε.
Γιατί τελικά ο έρωτας δεν αντέχει;
Ο έρωτας για να αντέξει πρέπει πρώτα να εμείς οι ίδιοι αντέξουμε τους εξωγενείς παράγοντες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Θέλει δύναμη για να χτιστεί μια σχέση. Τα νεά ζευγάρια σήμερα με την πρώτη δυσκολία παραιτούνται. Και είναι δύσκολο να ερωτεύεσαι τον άβθρωπο σου ξανά και ξανά...
Ερμηνεύετε τη Στέλλα. Μια ηρωίδα αμφιλεγόμενη…
Είναι μια γήινη κοπέλα η Στέλλα. Νομίζω ότι η ενέργεια της είναι πιο γειωμένη από την Μπλανς που αιθεροβατεί. Πιστεύει σε αυτό το βήμα που έχει κάνει για τον έρωτά της, το να φύγει δηλαδή από την οικογένειά της. Είναι πολύ σύγχρονη κοπέλα μέσα από τη ματιά του Λεβάν, έχει ένα ποιητικό κομμάτι μάλιστα που πολύ αγαπώ: ξεφεύγει ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά της, μηδενίζοντας και ξεκινώντας από την αρχή κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά. Βέβαια, ο Στάνλει την κακομεταχειρίζεται, τρώει ξύλο, αλλά αυτή τελικά μένει εκεί.
Γιατί;
Νομίζω ότι υπάρχει μια ουτοπική ασφάλεια σε αυτή τη σχέση της με τον Στάνλει. Αυτό ο πόθος που νιώθει γι’ αυτόν και την κρατάει κοντά του, είναι μια άλλου τύπου ασφάλεια που αντικαθιστά με αυτή την ασφάλεια που έχασε φεύγοντας από το σπίτι της. Στη σκηνοθεσία μας βέβαια υπάρχει ο Στιβ, ένας φίλος του Στάνλει, που τη στηρίζει κάπως συναισθηματικά
Την Μπλανς την οδηγεί στο ψυχιατρείο όμως…
Λέει σε κάποιο σημείο ότι «αν πίστευα όσα λέει η Μπλανς, δε θα μπορούσα να ζήσω μαζί του». Έτσι επιλέγει να μην την ακούσει. Βλέπει ότι της έχει καταστρέψει το σπίτι, αυτό που τόσο κόπο έχτισε. Νομίζω ότι με το να την κλείσει στο ψυχιατρείο, πιστεύει ότι την προστατεύει. Γαληνεύει η ίδια μέσα της τις τύψεις της, είναι ένας μηχανισμός αυτός που τον χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Υγεία μόνο, όλα τα άλλα νομίζω ότι έρχεται...
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α..Κ
