Λένε πως στις μέρες μας, αυτές τις σαθρές και «βουβές» καθημερινότητες, δεν υπάρχουν αληθινά ευτυχείς άνθρωποι. Το onlytheater.gr εντόπισε τον άνθρωπο που έχει ήδη σκηνοθετήσει την παράσταση της προσωπικής του ευδαιμονίας, ελπίζοντας μια μέρα να πρωταγωνιστήσει σε αυτήν «ψυχή τε και σώματι». Ο πολυτάλαντος ηθοποιός-μουσικός, Γιώργος Χρανιώτης, σε άκρως εξομολογητική διάθεση, καταθέτει αποκλειστικά στο onlytheater.gr βαθύτερες πτυχές της κοσμοθεωρίας του, ανασύρει συναισθήματα και αναμνήσεις και μας εκμυστηρεύεται πώς διαπλέκεται το θέατρο με τη μουσική, «εξυφαίνοντας» το ζωτικό του χώρο έκφρασης και δημιουργίας. Ζήτησε, λοιπόν, από την "Απελευθερωτική οργάνωση Kein Mein", σαν αρχηγός που είναι, ένα δεκάλεπτο διάλειμμα. Τα μέλη της οργάνωσης σκορπίστηκαν στον υπέροχο χώρο του El Convento De Arte και ο Γιώργος Χρανιώτης, πριν αρχίσουμε τη συζήτηση, μου υπενθύμισε την πρεμιέρα που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 3 Φλεβάρη. Πού; Μα φυσικά στο El Convento Del Arte.
Θεωρείς πως σε περιόδους κρίσης ο πολιτισμός καταρρακώνεται ή, αντίθετα, ανθίζει;
Πιστεύω πως ο πολιτισμός, στην περίοδο κρίσης την οποία διανύουμε, «επισκευάζει την πανοπλία του». Δεν έχει την άνεση και το περιθώριο να αγοράσει μια καινούργια, πιο σύγχρονη, κι ως εκ τούτου ''μπαλωνει'' την ήδη υπάρχουσα. Συντελούνται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα…Αναδύεται μια γενναιότητα στην τέχνη σε τέτοιες περιόδους, ανιχνεύεται στην ατμόσφαιρα μια απουσία φόβου στην ενδεχόμενη αποτυχία. «When you ain't got nothing, you got nothing to lose», τραγουδούσε o Bob Dylan...
Ποιον ηθοποιό της γενιάς του ’50-’60 διακρίνεις και ποιον σύγχρονο;
Θα ξεχώριζα τον Μάνο Κατράκη και τον Montgomery Clift από τους παλαιότερους και από τους πιο σύγχρονους τον Sean Penn.
Από την μέχρι τώρα πορεία σου στο χώρο του θεάματος εν γένει, ποια συνεργασία ξεχωρίζεις από τις άλλες, είτε θετικά είτε αρνητικά;
Θα έλεγα τον “Επιστάτη” του Χάρολντ Πίντερ, με τον Γ. Κιμούλη στο Θέατρο Χορν το οποίο ολοκληρώθηκε την περασμένη σεζόν. Υποδυόμουν τον Μικ, ένα πρόσωπο για το οποίο συγγραφικά δεν διαθέτουμε κανένα βιογραφικό στοιχείο που να το προσδιορίζει. Επομένως, η κατασκευή έγινε με γνώμονα την φαντασία και το ένστικτο. Η παράσταση τελείωσε όπως τελειωνει ο κόσμος αυτός που ζούμε. Το μόνο που δεν τελειώνει είναι η απελπισμένη διάθεση επικοινωνίας μεταξύ των ηρώων. Των ανθρώπων. Πρόκειται για μια ιστορία δύο αδελφών κι ενός αστέγου που επιχειρούν άγρια, σιωπηρά, αλλά κυρίως τραυματικά να «αγγίξουν» ο ένας τον άλλον. Δύσκολα πράγματα.
Κάνοντας μια γενική αποτίμηση, έπειτα από εμπειρία τόσων χρόνων, είσαι σε θέση να καταλήξεις σχετικά με το ποιοι ρόλοι σου ταιριάζουν ή σε μαγνητίζουν περισσότερο;
Αυτοί που εξ’αρχής θεωρώ πως μου ταιριάζουν είναι κι εκείνοι που απορρίπτω και πιο εύκολα. Κυρίως με απασχολεί το πώς αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου στους κόλπους μιας ομάδας ανθρώπων καθώς και το ποια ερεθίσματα μου προκαλεί το εκάστοτε κείμενο.
Πέρα από το θέατρο και την τηλεόραση, μέσα από τα οποία μας συστήθηκες, σε διεκδικεί και ο χώρος της μουσικής. Μάλιστα έχεις δημιουργήσει και το δικό σου συγκρότημα (“Imitate your mother”). Ποιο είναι κατά την εκτίμησή σου το νήμα που συνδέει τις δύο τέχνες;
Αγνοώ την ακριβή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Το μόνο που είμαι σε θέση να ομολογήσω με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι τόσο η υποκριτική όσο και η μουσική αποτελουν απαραίτητες ασχολίες της ζωής μου και αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Οταν συνδυάζονται δημιουργείται κάτι υπέροχα εξοντωτικό. Ίσως η μουσική με βοηθά να γιορτάζω τη ζωή, ενώ το θέατρο να μην «ντρέπομαι» όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρεφτη. Ή τουλάχιστον, να ντρέπομαι λιγότερο.
Από πού εμπνεύστηκες την ονομασία του συγκροτήματός σου; Ενυπάρχει κάποιος συμβολισμός σ’αυτήν;
Έχω έναν μαυροπίνακα στο σαλόνι μου. Ένας καλός φίλος έγραψε πάνω του την φραση «Imitate your Mother». Αμέσως συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα βρει το όνομα της μπάντας μας. Μου φανηκε αφόρητα ελληνικό. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός που να κρύβεται πάντως.
Τι συναισθήματα σου διεγείρει η σκηνή, είτε αυτή είναι θεατρική, είτε μουσική;
Δεν υπάρχει κανένα ανθρώπινο συναίσθημα που να μην έχω βιώσει πάνω στη σκηνή και αισθάνομαι πολύ ευτυχής γι’αυτό.
Θα επέλεγες ποτέ να αποσυρθείς από τη σκηνή του θεάτρου και της μουσικής προκειμένου να αναζητήσεις κάτι διαφορετικό, μια εναλλακτική απασχόληση;
Δεν θα μπορούσα να αποσυρθώ. Όχι! Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο. Και δεν θέλω να κάνω κάτι άλλο! Θα ήθελα να μπορούσα απλώς να εργάζομαι εκτός πόλης. Πάντα όμως σε μια ζωή γεμάτη από θέατρο και μουσική. Απληστία, άραγε; Ίσως. Όταν συμβεί αυτό πάντως, θα αυτοανακηρυχθώ ως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!
