"Είμαι 68 χρόνια στο θέατρο και δεν μου φτάνουν. Έχω διάθεση και όρεξη για πολλά χρόνια ακόμα". Εν τάξει, τι άλλο να πεις μετά απ' αυτό. Μόνο να του σφίξεις το χέρι και να του πεις "Είσαι θεός". Στον ενικό, εννοείται.
H αποδοχή της διαφορετικότητας, δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια, δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Το πιστεύετε;
Πιστεύω στην αξία που έχει κάθε άνθρωπος σαν μυαλό, σαν χαρακτήρας, σαν μόρφωση. Όμως μέσα μας μοιάζουμε και ας μη φαίνεται. Γι' αυτό έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Χρώμα, χρήμα, σχήμα, δεν αλλάζουν την ουσία του ανθρώπου.
Ποιες είναι οι συνήθεις αντιδράσεις των παιδιών, που παρακολουθούν την παράστασή σας;
Ενστικτωδώς σωστές, αλλά και δια τις μορφώσεως σωστές. Στην παράσταση δέχονται και συμφωνούν με τα μηνύματα του έργου, που είναι εναντίον του bullying! Ενθουσιάζονται με κάθε μικρή ”νίκη” του στρογγυλοκέφαλου που είναι το θύμα του εκφοβισμού.
Απενάντι σε τι είναι ιδιαίτερα επιθετικά τα παιδιά και τι ή ποιοι ευθύνονται γι' αυτό;
Είναι επιθετικά απέναντι στην κατακτητική διάθεση και την αδιαφορία των εκπαιδευτικών και των γονέων. Ο Μαρσέλ Προυστ, ένας μεγάλος συγγραφέας είπε ότι η αδιαφορία είναι η μόνιμη μορφή ωμότητας.
Η συνεχής σας παρουσία στο θέατρο δείχνει την εξαίσια διάθεσή σας σας για ζωή και επικοινωνία. Πόσα χρόνια μετράτε στο θέατρο;
Για μένα είναι πολύ λίγα ακόμα. Είμαι 68 χρόνια στο θέατρο και δεν μου φτάνουν. Έχω διάθεση και όρεξη για πολλά χρόνια ακόμα.
Είστε ένα πρόσωπο οικείο. Και τότε και τώρα. Αισθάνομαι ότι ακόμη και τα παιδιά θα σας φωνάζουν με το μικρό σας όνομα.
Φυσικό είναι. Αυτή η αγάπη είναι ανιδιοτελής, οπότε είναι πολύ φυσικό να με θεωρούν φίλο τους. Κι αυτό θέλω, αυτό επιδιώκω. Τους ανθρώπους που μ' αγαπούν, πρώτα εγώ τους αγαπώ. Γι' αυτό φέρομαι έτσι στην τέχνη μου. Γιατί είναι τέχνη δεν είναι δουλειά.
*Ο Κώστας Βουτσάς σκηνοθετεί και παίζει στο έργο για παιδιά και νέους, "Ένας στρογγυλοκέφαλος στη χώρα των μυτεροκέφαλων", στο θέατρο Τριανόν.
Χρύσα Φωτοπούλου
