Ο Σίμος Κακάλας με την ομάδα του συνεχίζει την έρευνά του για την εύρεση της θεατρικής ταυτότητας, όπως λέει, με μια από τις πιο σύγχρονες και ιδιαίτερες τραγωδίες του Ευριπίδη, τον «Ορέστη» που θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, ενώ σήμερα το βράδυ ετοιμάζεται να τραγουδήσει και λαϊκά στο Θέατρο Πόρτα μαζί με τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Γιατί επιλέξατε φέτος τον «Ορέστη»;
Για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία της ομάδα μας, θα ξέρουν ότι έχουμε κάνει μια διαδρομή μέσα από τα έργα «Γκόλφω», «Εριφύλη» και ο «Ορέστης» είναι κατά κάποιον τρόπο συνέχεια αυτής της διαδρομής. Με ενδιαφέρει η πόλη υπό πολιορκία, οι τρεις νέοι που βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο και τι κάνουν να βγουν από αυτό. Η λύση είναι να τα κάψουν όλα, αλλά τελευταία στιγμή παρεμβαίνει ο Απόλλωνας και αποτρέπει την καταστροφή. Επίσης μας ενδιαφέρει πώς λειτουργεί η τραγωδία σήμερα και η συμμετοχή του κοινού. Τώρα στις πρόβες θέτουμε άξονες, τους οποίους θα επανεξετάσουμε μέσα στην παράσταση. Γιατί θα συνεχίσουμε να κάνουμε πρόβες και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Ενδεχομένως θα γίνουν και κάποιες συζητήσεις…
Πιστεύτε ότι η καταστροφή είναι μια λύση;
Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Όταν όμως εγκλωβίζεις κάποιον σε μια γωνία και δεν του δίνεις περιθώριο διαφυγής, η βία είναι άμεση συνέπεια. Η νέα γένια σήμερα θέλει να βρει μια διέξοδο… Όταν σε έναν άνθρωπο 15 χρόνων του λες ότι μόνο το χρήμα υπάρχει, δεν είναι λογικό τα πράγματα να οδηγηθούν σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε;
Ένα από τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τους σκηνοθέτες όταν ανεβάζουν μια τραγωδία είναι ο Χορός. Πώς τον διαχειρίζεστε εσείς;
Αυτό το έργο δεν ακριβώς τραγωδία, είναι ιδιαίτερο, ήδη ο Ευριπίδης αποφορτίζει το Χορό, έχει μικρύνει πολύ τη συμμετοχή του και προσπαθούμε να πατήσουμε σε αυτό το χνάρι που δίνει ο συγγραφέας.. Μας απασχολεί η σύμβαση του λόγου. Ο λόγος στην τραγωδία δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος, γιατί αυτά τα κείμενα φτιάχτηκαν για ανοιχτό χώρο, για να δημιουργούν εικόνες στο θεατή χωρίς να συμβαίνουν επί σκηνής πράγματα. Άλλο ζήτημα είναι η σχέση με το κοινό, το θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα αποτέλεσε ένα εργαλείο για την άσκηση της δημοκρατίας, Όλη αυτή η διαδικασία- οι αγώνες λόγου, οι χαρακτήρες που έρχονται παραθέτοντας επιχειρήματα- βοηθάει σε αυτό. Το ερώτημα είναι αν σήμερα που έχει αποκοπεί από αυτή τη λειτουργιά η τραγωδία, μπορεί να βρει μια θέση και όχι να τη βλέπουμε απλώς ως μια ιστορία. Το κοινό επίσης τότε γνώριζε τους μύθους, σήμερα μπορεί να τους ξέρουμε, αλλά δε τους γνωρίζουμε, δεν είναι κομμάτι της ζωής μας εννοώ.
Είπατε πως είναι έργα φτιαγμένα για ανοιχτό χώρο, οπότε εσείς γιατί επιλέγετε έναν κλειστό;
Θέλουμε να την κάνουμε την παράσταση σε δυο φάσεις: για ανοιχτό και κλειστό χώρο. Η εκδοχή του κλειστού χώρου θα μας επιτρέψει να δούμε κάποια πράγματα. Ο "Ορέστης" άλλωστε είναι από τα πολύ σύγχρονα του Ευριπίδη και η μετάφραση του Τσαρούχη που χρησιμοποιούμε βοηθάει παρά πολύ.
Ποιο είναι το αντικείμενο της έρευνάς σας με την ομάδα σας;
Διερευνούμε διαφορές συνιστώσες. Ο σκοπός δεν είναι να καταλήξουμε σε μια φόρμα, οι φόρμες προκύπτουν μέσα από την ίδια τη διαδικασία. Το αντικείμενο μας θα έλεγα ότι είναι η θεατρική ταυτότητα. Μας ενδιαφέρει βέβαια η ενασχόληση με κείμενα έμμετρα. Ξεκινάμε για να πάμε πίσω στο παρελθόν με την "Γκόλφω". Επίσης κάνουμε πολλές περιοδείες , πράγμα που διευρυνεί τους ορίζοντές μας σε σχέση με την επαφή με το κοινό και δουλεύουμε με χαμηλό προϋπολογισμό.
Σας δυσκολεύει αυτό;
Νομίζω ότι αν υπάρχουν λεφτά προτιμώ να πληρωθούν οι άνθρωποι παραπάνω, παρά να επενδυθούν σε σκηνικά ή ό,τι άλλο. Βέβαια αυτό σε περιορίζει αρκετά, αλλά ώρες ώρες σου βάζει δυσκολίες που σε οδηγούν σε αποτελέσματα που δεν είχες φανταστεί. Κι εμένα ως θεατή δε με αφορά να δω κάτι ακριβό, αλλά τι θέλουν να μου πουν αυτοί οι άνθρωποι. Σίγουρα η αφαίρεση απαιτεί μια διαδικασία, δε γίνεται με το καλημέρα, περνάνε χρόνια για να αφήσεις ένα αντικείμενο στη σκηνή και να έχει ουσία, αλλά εμείς παλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Οι περισσότεροι σήμερα κάνουν θέατρο με λίγα μέσα, το θέατρο γίνεται πιο ανθρωποκεντρικό. Αναγκάζεσαι να ξανακοιτάξεις κάποια πράγματα κι αυτό μερικές φορές επιβάλλεται και από εξωτερικούς παράγοντες, πράγμα που δεν είναι αναγκαία κακό.
Και μετά την τραγωδία σήμερα το βράδυ θα τραγουδήσετε λαϊκά σουξέ στο θέατρο Πόρτα…
Είναι ένα τρολ όλο που μεγάλωσε και έφυγε από τα χέρια μας. Θα πούμε όντως λαϊκά τραγούδια, από Στράτο Διονύσιου μέχρι Πέγκυ Ζήνα. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα γιατί το κάνουμε, ξέρω μόνο ότι μας αρέσει. Φυσικά και θέλουμε να κάνουμε πλάκα. Και να σπάσουμε λίγο τη σοβαροφάνεια….
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
A.K