Τον περασμένο Ιούνιο, παρακολουθώντας την παράσταση «Οι Αγνοούμενοι. Μια ενδιαφέρουσα ζωή» του Βασίλη Κατσικονούρη (το έργο γράφτηκε το 2005, με αφορμή το δράμα των αγνοούμενων της Κύπρου), θυμάμαι ότι το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα είχε να κάνει με το πάγωμα, κάπου στο ενδιάμεσο του δέους. Πώς νιώθουν οι άνθρωποι που έχασαν κάποιον δικό τους χωρίς να ξέρουν, αν η απώλεια έχει να κάνει ή όχι με το τελεσίδικο του θανάτου; Πώς νιώθουν οι ίδιοι άνθρωποι, όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή, που ίσως να περιέχει και τον αγνοούμενο, προχωράει, οι άλλοι προχωρούν, όλοι προχωρούν, κάποιοι ξεχνούν, κάποιοι δε γνωρίζουν τίποτα. Η Αιμιλία Υψηλάντη κρατούσε- κρατάει τον ρόλο της μεγάλης αδερφής που περιμένει, όπως και να 'χει, τον χαμένο (;) αδερφό της. Να επιστρέψει. Να δηλώσει παρών. Τι παγωμένο πρόσωπο γεμάτο μνήμη είχε, εκεί στην άκρη της σκηνής, αυτή η γυναίκα. Δίπλα στο αναμμένο κερί, δίπλα στη φωτογραφία.
"Θα επανέλθουμε στους "Αγνοούμενους" πολύ σύντομα. Στη Θεσσαλονίκη και σίγουρα σε κάποιες πόλεις της Κύπρου" με ενημερώνει η κυρία Υψηλάντη. "Η παράσταση γνώρισε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και εμείς είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι. Δε σας κρύβω όμως ότι το κοινό κάπως τη φοβήθηκε. Το θέμα είναι πληγωτικό και ίσως βαρύ. Αλλά απ' την άλλη τίποτα δεν είναι βαρύ στο θέατρο. Υπάρχουν έργα του κλασικού ρεπερτορίου που αγγίζουν τον ψυχισμό του κόσμου, το κοινό συμπάσχει. Εύκολα κλαις για τον Άμλετ. Αν όμως κάτι αντιληφθείς ότι σε αφορά άμεσα, τα συναισθήματα είναι λίγο περίπλοκα. Το θέμα με το οποίο καταγίνεται η παράσταση είναι ένα πανανθρώπινο θέμα, αλλά δε θέλει κανείς να το βάλει μέσα του. Υπάρχουν, βλέπεις, και οι ενοχές για την καταστροφή που προκάλεσε η Ελλάδα στην Κύπρο..Η περίπτωση των απανταχού αγνοούμενων, σε κάθε σημείο της ιστορίας, είναι κάτι που πονάει βαθιά. Στέκεσαι άοπλος και ελπίζεις. Δεν έχεις δει το σώμα με τα μάτια σου, δεν ξέρεις πού είναι ο άνθρωπός σου, γι' αυτό ελπίζεις.
Στο σύνολό τους οι άνθρωποι όμως τις ήττες και τις προδοσίες θέλουν να τις διώξουν από τη μνήμη τους. Μας έκανε εντύπωση ότι στο κοινό υπήρχαν άνθρωποι πολύ νέοι και άνθρωποι πολύ μεγάλοι. Ο νέος δεν το χρεώνεται και ο μεγάλος έχει το κουράγιο να το κοιτάζει μέσω της μνήμης. Οι μέσες ηλικίες έχουν την προσοχή τους αλλού στραμμένη. Θέματα σαν αυτό τ' αφήνουν πίσω.
Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι έχω καιρό να αισθανθώ μόνο ηθοποιός, να μην έχω καμία έγνοια. Και κάπου εκεί ήρθε η πρόταση του Αλέξανδρου Κοέν να συμμετάσχω στην "Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας". Λέω "γιατί όχι;". Συνήθως, δεν κάνω πολλά πράγματα μαζί, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είπα ότι θα μπορέσω να τα συνδυάσω όλα. Η "Γηραιά κυρία" θα παρουσιαστεί για 2 μήνες περίπου, από τον ερχόμενο Απρίλη. Ο ρόλος, που μου δόθηκε, είναι αυτός της Δημάρχου (ο Κοέν είναι εξαιρετικός στις διανομές). Είναι ένας εξαιρετικός ρόλος. Αναγνωρίζω τα σημάδια του δρόμου του. Επίσης, χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι μέλος ενός μεγάλου θίασου, που περιέχει όλες τις ηλικίες. Ξανασυναντώ ανθρώπους που εκτιμώ και είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε μόνο καλά."
Κλείνοντας τα εισαγωγικά, είπαμε να ξαναμιλήσουμε. Το σημείωσα. Το σημείωσε.
Χρύσα Φωτοπούλου
