Το "La strada" είναι ένας ρεαλιστικός λυγμός, μια δυναμική κραυγή ενάντια σε όλα αυτά που οδηγούν τον άνθρωπο στην απομόνωση, την ασυνειδησία, την ερημιά. Είναι τα χιλιάδες απλωμένα χέρια που ψάχνουν τα άλλα χέρια για να πιαστούν. Πριν τρεις μήνες, που έκανε πρεμιέρα η παράσταση, αυτό έγραψα. Τρεις μήνες μετά λέμε ξανά το ίδιο, τραβώντας γραμμές επισήμανσης κάτω απ' τις λέξεις: Ο δρόμος είναι δρόμος και αν δεν τον μάθεις, δεν είσαι ούτε αρχάριος οδοιπόρος. Και τι αξίζει σ' αυτή τη ζωή; "Να ζήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, μια ιστορία της προκοπής".
Μίλησα με τον Βασίλη Νικολαΐδη, τον σκηνοθέτη της παράστασης, τώρα που βρίσκονται στα μισά του "Δρόμου". "Είμαστε στον τρίτο μήνα των παραστάσεων και αυτό που έχω να πω, εκφράζοντας παράλληλα και τη μεγάλη μου ικανοποίηση, είναι ότι ο κόσμος παρακολουθεί μια παράσταση που δεν τον ξενίζει καθόλου. Ένα έργο που γράφτηκε πριν ακριβώς 61 χρόνια το βρίσκει επίκαιρο και εντελώς οικείο. Αρέσει πολύ. Είναι μια καθαρή θεατρική παράσταση, χωρίς βοηθήματα και στολίδια. Είναι το θέατρο που προτιμώ, στο οποίο ο ηθοποιός προχωρεί με υποκριτική ευθεία, δεν υπάρχει πουθενά η τεθλασμένη γραμμή". Την επιλογή της τεθλασμένης γραμμής στο θέατρο ο κ. Νικολαϊδης την αποδίδει στην έλλειψη της γνώσης, της ουσιαστικής γνώσης. "Γίνεται μια οργανωμένη προσπάθεια -από το σχολείο ακόμη- τα παιδιά να αποκτούν γνώσεις μισές, αδιευκρίνιστες και λίγες". Γυρίζοντας ξανά στο "Λα στράντα" και τις έννοιες της προκατάληψης, του αυτοεξορισμού και της ερημιάς, που ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων, όταν παύουν οι άνθρωποι να υπάρχουν μέσα σε σύνολα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, είπαμε και για την νέα πολιτική κατάσταση που θέλησε ο κόσμος, με δική του απόφαση, να καθιερώσει από την Κυριακή, 25/1. "Βλέπω ότι όσοι ήταν πολέμιοι στην αρχή, μετά, από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας κυβέρνησης, υιοθέτησαν μια πιο μετριοπαθή στάση. Εγώ ένιωθα τόσο καιρό τώρα ότι η προοπτική έλειπε από τη ζωή μας. Σαν να άνοιγα μια μπαλκονόπορτα και να έπεφτα πάνω σε βράχο. Τώρα έχω την αίσθηση ότι αυτός ο βράχος σιγά σιγά θρυμματίζεται."
Η Τζελσομίνα και ο Τζαμπανό στο θέατρο "Βικτώρια" ακροβατούν μεταξύ κοινής πραγματικότητας και ατομικού ρεαλισμού. Είναι κάποιοι από τον κανονικό κόσμο. Υπήρχαν και υπάρχουν. Κάποιοι από εμάς.
Χρύσα Φωτοπούλου
