Είκοσι τρία χρόνια μετά τους "Δαίμονες" ο Γιάννης Σιαμσιάρης συνεργάζεται και πάλι με τον Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βίσση στις "Καμπάνες του Εντελβάις" στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Στην πρεμιέρα χιόνιζε, όπως και τότε… Οι συμπτώσεις στη ζωή πάντα κάτι θέλουν να μας πουν…
Φέτος εμφανίζεστε στις Καμπάνες του Εντελβάις, την ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα. Γιατί κρατάτε μυστική την υπόθεση του έργου;
Είναι ένα έργο ανατρεπτικό, σκληρό, βίαιο, και αφάνταστα ερωτικό. Είναι μια έκπληξη για το θεατή και δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερο. Διαδραματίζεται σε μια Γερμανία που πέφτει, που καταρρέει. όταν εισβάλλουν στη χώρα οι Ρώσοι. Είναι πάρα πολύ συμβολικό για μενα αυτό το έργο. Κάποια στιγμή η Άννα μου λέει στη σκηνή: «Είκοσι τρία χρόνια μετά, πες μου τι γυρεύεις εδώ;» Είκοσι τρία χρόνια έχουν περάσει από τους Δαίμονες. Και όταν έγινε η πρεμιέρα τότε χιόνιζε, όπως και τώρα… Έχουμε μια φοβερή χημεία με την Άννα Βίσση, πάνω στη σκηνή είναι σαν να είμαστε συνεννοημένοι, φοβερή έλξη… Χαίρομαι που τη συναντώ και πάλι…
Ο δικός σας ρόλος;
Κάνω τον Βέρνερ Γιούργκενς, το σύζυγο της Άννας, την οποία τη διάλεξα από ένα ορφανοτροφείο. Αλλά εγώ είμαι στείρος και αλκοολικός και ναζιστής μέχρι το κόκκαλο. Μάλιστα σε μια σκηνή βιάζω το γιο της, όλα γίνονται στο σκοτάδι βέβαια, αλλά η παράσταη έχει πολύ σκληρά στοιχεία. Το τέλος όμως αυτού του ήρωα είναι άδοξο.
Πολύ διαφορετικός από εσάς. Πώς τον προσεγγίσατε;
Κάποια στοιχεία του σχιζοφρενικά είναι κοινά (γέλια). Έχω μια ευκολία στους ακραίους ρόλους, δεν ξέρω γιατί. Μπορεί στο βάθος μου να είμαι ακραίος κι εγώ… Στον Βέρνερ βέβαια υπάρχει και μια αφάνταστη μοναχικότητα: αυτό το στοιχείο το έχω απόλυτα. Αυτός ο χαρακτήρας έχει μια διαδρομή μέσα στο χρόνο κι αυτό μου φάνηκε εξαιρετικά προκλητικό από την αρχή. Ξεκινάει από νέος και στο τέλος τον βλέπουμε γέρο. Δεν είναι στατικός.
Επίσης είναι και ναζιστής… Υπάρχουν σχόλια σε σχέση με το σήμερα στην παράσταση;
Δεν έχει πάψει να υπάρχει δυστυχώς αυτή η ιδέα, ιδεολογία, δεν ξέρω πώς να την πω. Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι ενστερνίζονται αυτές τις ιδέες, αλλά το σίγουρο είναι ότι άσκησαν μεγάλη επιρροή. Και πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί….
Ενώ το κοινό στην Ελλάδα δεν είναι λάτρης της όπερας, τις ροκ όπερες του Καρβέλα τις αγαπάει πολύ…
Καταρχάς, αυτή είναι η μοναδική όπερα όπου δεν υπάρχει καθόλου πρόζα. Οι ροκ όπερες δεν έχουν αυτό το στημένο που συνήθως έχουν οι όπερες που ανεβαίνουν εδώ. Έχουν δράση, υπάρχει μια ποικιλία σε αυτά που γράφει ο Νίκος, οι σκηνικές σχέσεις είναι έντονες και γι’ αυτό το κοινό τις παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Επίσης, θέλω να πω ότι αυτή η όπερα από μουσικής άποψης είναι πολύ δύσκολη. Αν τη συγκρίνω με τους Δαίμονες καμία σχέση, τα τραγούδια είναι φοβερά απαιτητικά.
Ασχολείστε πολλά χρόνια με το μουσικό θέατρο. Ποια είναι η βασική του δυσκολία;
Απαιτεί φωνή καταρχάς, καλή σωματική κατάσταση, καλή κίνηση. Επειδή έχω παίξει πολύ στο θέατρο, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το τραγούδι να έχει μια θεατρικότητα. Δε με ενδιαφέρει δηλαδή πλέον να πουν τι ωραία που τραγουδάω, θέλω να λέω μια ιστορία μέσα από το τραγούδι και να εκφράζω ένα χαρακτήρα. Επίσης με ενδιαφέρει η μετάβαση από το λόγο στο τραγούδι να έχει μια φυσική ροή.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Ό,τι έχω ονειρευτεί το έχω κάνει. Είμαι τόσο χορτάτος που και τώρα να σταματήσω, δε με νοιάζει. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να μου τυχαίνουν ωραίες δουλειές. Ξέρεις, όλα τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου γίνονται πάντα την τελευταία στιγμή, δεν κυνήγησα τίποτα, έχω μάθει να περιμένω και να μην αγχώνομαι.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ
