"Η Σταματία γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου υπάλληλου του Υπουργείου Εμπορίου, διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού, ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει και κυρίως να αποδεχτεί τη ζωή που προχωράει δίπλα της". Αυτές είναι οι πληροφορίες που κυκλοφορούν στην πιάτσα για την ηρωίδα με τα κοφτά κεντητά μανίκια και τα σεμνά μαντίλια. Το πλέον κατάλληλο άτομο να μιλήσει για την Σταματία είναι η Λένα Ουζουνίδου που την υποδύεται στην σκηνή του Θεάτρου του Νέου κόσμου με μεγάλη επιτυχία (Πού να βρεις εισιτήριο; Πού να βρεις θέση; Κάνε τα κουμάντα σου, είναι συνεχώς σολντ άουτ).
"Με συγινεί η Σταματία", μου λέει η Λένα. "Είναι άνθρωπος τρυφερός και ευαίσθητος. Μπορεί να μην κατάφερε ποτέ να αποκτήσει δική της ζωή, να μάθει επί της ουσίας τη ζωή, αλλά έχει μια ευγένεια που σε κάνει να την συμπονάς. Όταν, ας πούμε, αποφασίζει να δώσει όλη της την περιουσία στα ανήψια της, τα παιδιά της αδερφή της, που είναι εντελώς αλλού σε σχέση με αυτήν. Είναι νέα παιδιά, τύπου αναρχοαυτόνομα. Η Σταματία έμεινε με τους γονείς της. Δεν πρόλαβε να φύγει. Παντρεύτηκε έναν αξιωματικό ο οποίος όμως σκοτώθηκε και έτσι έμεινε μόνη χωρίς να 'χει μια ολοκληρωμένη ανάμνηση σε σχέση με τον έρωτα. Όταν πέθανε και ο πάτέρας της έμεινε πίσω να φροντίζει τη μάνα της. Δεν έχει σχεδόν κανέναν. Μια βιβλιοθήκη με βιβλία περιηγητικά και εκκλησιαστικά (απ' τον πατέρα της), μια τρελή μάνα και μια γειτόνισσα, τη Ζωίτσα. Αυτός είναι ο κόσμος της Σταματίας. Α, και τα ανήψια της, τα παιδιά της αδερφής της, για τα οποία έμαθε αρκετά αργά. Τα αγάπησε, τα ενέταξε στον κόσμο της και τους χάρισε και όλη της την περιουσία.
"Ο κόσμος την αναγνωρίζει τη Σταματία. Την έχει συναντήσει στο δρόμο του" της αναφέρω και συμφωνεί απόλυτα λέγοντάς μου ότι από πολλούς ακούει σχόλια του τύπου "Α, έτσι ήταν μια θεία μου. Αχ, μου θύμισε μια ξαδέρφη της μάνας μου".
Στην ερώτησή μου, αν υπάρχουν ακόμη Σταματίες, με την έννοια αν υπάρχουν άνθρωποι ναι μεν καλοπροαίρετοι και καλοσυνάτοι, αλλά δυστυχώς ασυντόνιστοι, και ποιος ευθύνεται γι' αυτό μου απάντησε καταφατικά."Έχω δει και νέους ανθρώπους να είναι έτσι, σαν την Σταματία. Ε, ποιος να ευθύνεται; Ποιος υπάρχει πρώτα απ' όλα, μέσα μας, πίσω μας, πάνω μας, μπροστά μας; Μόνο η οικογένεια".
Ο Οδυσσέας Ιωάννου λέει σε ένα τραγούδι του "πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχει να πεις μια ιστορία." Με αγχώνουν οι άνθρωποι με αδυναμία συχρονισμού, είναι επικίνδυνοι εν αγνοία τους. Βάζουν άθελα τους τρικλοποδιές σε κάτι που πρέπει να κινηθεί υποχρεωτικά προς τα εμπρός. Με αφορμή τον στίχο του Οδυσσέα και πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, ρώτησα την Ελένη Ουζουνίδου, αν όλοι εμείς, αυτού του παρόντος και με όσα ζήσαμε μέχρι τώρα και θα ζήσουμε θα 'χουμε να πούμε μια ιστορία, εκεί προς το τέλος. "Σίγουρα ναι. Παλιότερα φοβόμουν ότι η γενιά μου είναι αδιάφορη, απολιτίκ και αμέτοχη, αλλά τελικά δεν είναι έτσι. Η Σταματία δεν είχε δική της ιστορία. Είχε μόνο τις ιστορίες των άλλων να διηγηθεί. Εμείς δε θα καταλήξουμε έτσι. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε." μου είπε και έφυγε για την απογευματινή της παράσταση.
*Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει το έργο του Κώστα Σωτηρίου «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου», σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Στο ρόλο της Σταματίας η Ελένη Ουζουνίδου.
Χρύσα Φωτοπούλου
