Ο Μάξιμος Μουμούρης φέτος πρωταγωνιστεί στο Εθνικό Θέατρο στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη Το «κέικ» που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, ένα έργο που μιλάει για τις προκαταλήψεις και το φόβο του διαφορετικού. Ενώ παράλληλα κάνει πρόβες για ένα συγκλονιστικό κείμενο του νομπελίστα Ζοσέ Σαραμάνγκου, τον "Άνθρωπο αντίγραφο" που ανατρέπει τη θεωρία της μοναδικότητάς μας.
Φέτος πρωταγωνιστείς στο Εθνικό Θέατρο στο έργο του Β. Χατζηγιαννίδη, το Κέικ…
Ναι, είναι ένα αστικό δράμα... Ένα έργο που μιλάει για τις προκαταλήψεις και κατά πόσο ανεχόμαστε το πλησίον μας, πόσο ανεχόμαστε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε καλά και χωρίς να τους δώσουμε το χρόνο να μας συστηθούν επί της ουσίας, βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε μια κοινωνία, και δη σε αυτή την πολυκατοικία όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση του έργου. Όλοι αυτοί ζουν μαζί, ένας τοίχος τους χωρίζει, κι όμως κρύβουν ένα σωρό πράγματα. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί σήμερα που δε σου αφήνουν χρόνο να είσαι ψύχραιμος να αντιμετωπίσεις και να μάθεις τους άλλους γύρω σου. Συμβαίνει λοιπόν μια ρήξη σε αυτό το έργο και μέσα σε ένα βράδυ γνωρίζουν ο ένας τον άλλον καλύτερα. Δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τι είναι ο άλλος μέχρι τέλους, αλλά σίγουρα κάποιες προκαταλήψεις έχουν ξεπεραστεί..
Μόνο διά της ρήξης μπορεί να συμβεί αυτό;
Είνα στη φύση του άνθρωπου μάλλον αυτό … Για να ανακαλύψει πράγματα, πρέπει κάτι να συμβεί. Είναι και το αστικό τοπίο που δεν προσφέρει χρόνο και μεγάλη ψυχραιμία. Η αφορμή για τη ρήξη είναι ότι κάποιος από τους ενοίκους πετάει τα σκουπίδια του από το μπαλκόνι, όποτε γίνεται μια μίνι συνέλευση προκείμενου να βρεθεί ο ένοχος. Τη ρήξη την προκαλεί ο δικός μου χαρακτήρας, ο Μπάμπης, που είναι σίγουρος για το ποιος είναι ο ένοχος. Βλέπει ότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και οδηγεί τα πράγματα στα άκρα μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, ρισκάροντας να κάνει λάθος ο διαχειριστής και να βγει ο ίδιος ένοχος.
Τι γεννάει όλες αυτές τις προκαταλήψεις για τις οποιές μιάλει η παράστασή σας;
Η μικρότητα γεννάει την προκατάληψη, συνειδητή ή όχι. Υπάρχει μια αντίδραση απέναντι στο διαφορετικό, ίσως εγγενής, αλλά το θέμα είναι πώς θα την διαχειριστείς: με φόβο ή με περιέργεια. Αυτό συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έρθει σε επαφή με αλλοδαπούς; Μήπως ξεχνάμε ότι μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι; Έχουμε συνηθίσει στην προκατάληψη, είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω από μια άποψη, ενδεχομένως και να την πιστέψεις. Στο τέλος του έργου, λειαίνονται οι προκαταλήψεις, αλλά δε νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δε θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο πράγμα και μετά με κάποιους άλλους. Όμως ίσως η παράσταση είναι ένα ερέθισμα για έναν έξυπνο θεατή να σκεφτεί ότι αξίζει να δώσουμε μια ευκαιρία στους άλλους να μιλήσουν και να μας εξηγηθούν.
Ο δικός σου ρόλος, ο Μπάμπης, πώς λειτουργεί;
Είναι ένας σκληρός άνθρωπος, με το δικό του δράμα, που φαίνεται στο τέλος του έργου. Έχει ζήσει μονός του και τα έχει βγάλει πέρα. Δεν είναι μορφωμένος, έχει τη θυμοσοφία ενός ανθρώπου είναι στην πιάτσα, είναι καπάτσος, είναι ικανός και έχει το θάρρος να προχωρήσει και να κάνει πράγματα. Γοητεύεται από οτιδήποτε έχει μια αίσθηση ποιοτικού. Σε αντίθεση με μενα έχει άλλα volume στην καθημερινότητα, είναι πιο εξωστρεφής, με πολλές εκρήξεις…
Και μετά από το Κέικ ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Ναι, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μια διασκευή ενός βιβλίου του Ζ. Σαραμάγκου Ο άνθρωπος αντίγραφο σε σκηνοθεσία της Παρασκευής Καλογεράκη.
Είναι ένα κείμενο βαθιά υπαρξιακό κια φιλοσοφικό που βασίζεται σε μια υποθετική ιδέα: Τι θα συνέβαινε αν υπήρχε κάποιος ίδιος με εσένα ακριβώς στον κόσμο. Είναι σαν κάποιος να ζει μια παράλληλη ζωή με σενα… Ο ήρωας του βιβλίου, που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του -είναι καθηγητής Ιστορίας- συνειδητοποιεί ότι υπάρχει κάποιος, και μάλιστα κάποιος που κατά τη δική του γνώμη κάνει ένα πολύ υποδεέστερο επάγγελμα, είναι ίδιος με αυτόν. Ακόμα και χτυπήματα που απέκτησε κατόπιν, όχι εκ γενετής, τα έχει κι αυτός... Κι έτσι καταλαβαίνει ότι είμαστε ένα τίποτα, χάνεται η μοναδικότητα. Πάντως είναι ένα έργο που μιλάει για τις ανάγκες του άνθρωπου: να υπάρξει, να ερωτευτεί, να διαφέρε
Αν εσένα σου συνέβαινε αυτό, πώς θα αντιδρούσες πιστεύεις;
Νομίζω ότι θα τρόμαζα. Ακόμα κι όταν μου λένε ότι κάποιος μου μοιάζει, με εκνευρίζει. Όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι το όνομά μου είναι μοναδικό. Όταν κατάλαβα ότι δεν ισχύει αυτό, θύμωσα. Φαντάσου να υπήρχε κάποιος ακριβώς ίδιος με μενα... Τρομαχτικό...
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
