Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά στη ζωή μου θα συναντήσω από κοντά «τενόρο»... Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης με καλωσόρισε θερμά στο Θέατρο Ζίνα και με οδήγησε στην πλατεία και στα άδεια καθίσματα, λίγο πριν την έναρξη της παράστασης «Οι τενόροι», όπου πρωταγωνιστεί. Ο πολυτάλαντος και ιδιαίτερα αγαπητός ηθοποιός με τα μεγάλα πράσινα μάτια, σε μια αποκλειστική συνέντευξη, ταξίδεψε μαζί μου στους κόσμους της παιδικής του ηλικίας, ενθυμούμενος τα πρώτα του θεατρικά βήματα στη Θεσσαλονίκη, μου μίλησε για το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα στο Θέατρο Βικτώρια και μου εξήγησε γιατί θα ήθελε πολύ – αν είχε τη δυνατότητα - να έχει παίξει τον Τιμολέοντα στο «Φωνάζει ο κλέφτης»... Λίγο πριν το πρώτο κουδούνι, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, σε διάθεση ιδιαίτερα εξομολογητική μου κατέθεσε τις μνήμες του από την Αλίκη Βουγιουκλάκη και μου αποκάλυψε τη μεγάλη αγάπη του για τον Κώστα Βουτσά...
Φέτος, πρωταγωνιστείς στους «Τενόρους» στο πλευρό του Βλ. Κυριακίδη και παράλληλα, πρώτη φορά στο θέατρο σκηνοθετείς, στο Θέατρο Βικτώρια την παράσταση «Love Kills». Τι απετέλεσε την κινητήρια δύναμη για σκηνοθεσία;
Η σκηνοθεσία στο θέατρο ήταν κάτι που μου άρεσε και με το οποίο από καιρό σκεφτόμουν να ασχοληθώ. Ήθελα να πατήσω πρώτα στα πόδια μου ως ηθοποιός, να αντλήσω εμπειρίες κι έπειτα να το σκεφτώ λίγο πιο σοβαρά. Ήρθε λοιπόν με τέτοιο τρόπο το πλήρωμα το χρόνου, ώστε να βρει διέξοδο αυτή η επιθυμία μου. Όλες οι συνθήκες λοιπόν κατέληξαν ευνοϊκά και αποφάσισα τελικά να το πραγματοποιήσω και μάλιστα με μια παρέα ανθρώπων και συναδέλφων νέων, που είναι και φίλοι μου. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι και για εκείνους αλλά και για μένα. Ήταν ένα «ασφαλές πείραμα» για να εισέλθω στο χώρο της σκηνοθεσίας στο θέατρο. Και πραγματικά το ευχαριστήθηκα πολύ! Αισθάνομαι πως με δικαίωσε και εξακολουθεί να με δικαιώνει αυτή η επιλογή, διότι με ενδιαφέρει πολύ αυτό που κάνω να φέρει μέσα του μια αισθητική. Φυσικά δίνω μεγάλο βάρος στο αντίκρυσμα που θα έχει ένα έργο στον κόσμο, όμως η αισθητική παραμένει αδιαπραγμάτευτος στόχος για εμένα. Αυτό το έργο με εκφράζει και αισθητικά και καλλιτεχνικά και από κάθε άλλη άποψη...
Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο-ιστορία;
Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο έργο μου το πρότεινε ο ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Σωτήρης ο Δούβρης. Ήταν μία κωμωδία στο πλαίσιο των απαιτήσεών μου. Δηλαδή μια κωμωδία που δεν μένει μόνο στο γέλιο - που σαφώς είναι ζητούμενο στην κωμωδία – αλλά που κυρίως βασίζεται στο πώς προκύπτει αυτό το γέλιο. Οι ήρωες περνούν από διάφορες διακυμάνσεις, μέχρι και πολύ δραματικές, σχεδόν τραγικές, μέσω των οποίων γίνονται οι εναλλαγές και έτςι προκύπτει η κωμωδία. Τέτοιες κωμωδίες, οι οποίες μάλιστα έχουν κι ένα σουρεάλ στοιχείο, όπως αυτή - που δεν μπορεί να θεωρηθεί ρεαλιστική αλλά μάλλον πιο υπερβατική-, είναι από εκείνα τα έργα που με ιντριγκάρουν και με κεντρίζουν.
Πώς το χιούμορ βοηθά τις δραματικές πτυχές των ηρώων να αναδυθούν;
Κατά τη γνώμη μου, όπως εκτιμούμε το καλό έχοντας βιώσει και το κακό, όπως θεωρούμε κάποιον έξυπνο όταν γνωρίζουμε ποιος είναι ο «ηλίθιος», έτσι και όταν συνυπάρχει και το δράμα μέσα σε ένα έργο που έχει γραφτεί ως κωμωδία, αναδεικνύεται η κωμωδία ακόμη περισσότερο. Γενικότερα μου αρέσει να μην υπάρχει μόνο ένα επίπεδο στη δράση των ηρώων, αλλά να αισθάνομαι ότι μέσα στην αφυσικότητά τους είναι και φυσικοί· είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι έχουν όλες τις στιγμές. Οι άνθρωποι «σουλουπώνουμε» και «καλουπώνουμε» τους εαυτούς μας και τους πλασάρουμε προς τα έξω, ενώ γνωρίζουμε μέσα μας πως δεν είμαστε μόνο ευχάριστοι ή μόνο σοβαροί ή μόνο αυτό που θέλουμε να προβάλουμε στους άλλους...
Στην παράσταση αυτή, πρωταγωνιστές είναι τρία οικεία σου πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένης και της συντρόφου σου, Αγοραστής Αρβανίτη. Πόσο δύσκολο είναι να επιτύχει την επικοινωνία με τους ηθοποιούς ένας σκηνοθέτης;
Είχα καταλάβει εξ’ αρχής ότι πρόκειται κατά βάςη για πολύ καλούς ηθοποιούς και πολύ καλούς επαγγελματίες, διότι τους ξέρω χρόνια. Ακόμη και αν ήταν κολλητοί μου φίλοι, αίμα μου αλλά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις που θέτω, με βασικότερες την υποκριτική δεινότητα και τον επαγγελματισμό , δεν θα ξεκινούσα αυτό το εγχείρημα. Ή δεν θα το ξεκινούσα με τους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Αγαπώ τους φίλους μου αλλά αγαπώ και τη δουλειά μου και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να επικρατήσει το ένα εις βάρος του άλλου. Όσον αφορά στην Αγοραστή, παρακολουθώντας την από τη σχολή ακόμη και βλέποντας πόσο της αρέσει αυτό που κάνει και πόσο ψάχνεται και πόσο βαθιά το προσεγγίζει και πώς λειτουργεί, τελικά, πρακτικά πάνω στη σκηνή, θεωρώ πως είναι μια πάρα πολύ καλή ηθοποιός. Όχι μόνο δεν δυσκολεύτηκα αλλά, αντίθετα, με διευκόλυναν εκείνα τα στοιχεία που διαθέτουν αυτοί οι τρεις ηθοποιοί, τα οποία σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα χημεία μεταξύ μας έδωσαν ώθηση σε όλη αυτή την προσπάθεια. Σε κάποιες στιγμές μου, βέβαια, πιο εκρηκτικές ή λίγο πιο αυστηρές το εξιλαστήριο θύμα ήταν η Αγοραστή, πάντα όμως σε πλαίσια ευγενικά.
Ποιο συστατικό θεωρείς απαραίτητο για την επιτυχία μιας παράστασης, από σκηνοθετική άποψη;
Αν ορίσουμε την επιτυχία μιας παράστασης ως ένα συνδυασμό απήχησης στον κόσμο και καλλιτεχνικής ποιότητας, θεωρώ πως όταν είσαι εκατό τοις εκατό δοσμένος σε αυτό που κάνεις, όταν ο στόχος σου είναι να δημιουργήσεις μια καλή παράσταση και όλα τα γύρω να υπηρετήσουν αυτό το στόχο, τότε έχεις σοβαρές πιθανότητες να τον πετύχεις. Αν επικεντρώνεσαι σε ζητήματα εξωτερικά που προσπαθείς να «σουλουπώσεις» και να τα βάλεις σε ένα περιτύλιγμα ώστε να δώσεις την εικόνα μιας φαινομενικά καλής παράστασης, οι πιθανότητες είναι ελάχιστες. Μπορεί και να συμβεί η επιτυχία, όμως, κατά τη γνώμη μου πρέπει να είσαι ειλικρινής με αυτό που κάνεις, αφοσιωμένος και να το αγαπάς, ώστε να το κάνεις με συνέπεια και πειθαρχία. Διότι το θέατρο είναι ξεγύμνωμα συναισθημάτων και αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται με ευκολία. Εκ των πραγμάτων, και το πιο εύκολο πράγμα να θέλεις να κάνεις επί σκηνής, πρέπει να παιδευτείς για να το κάνεις. Γι’ αυτό και η δική μας παράσταση έγινε φράση-φράση. Δεν αφήσαμε ούτε αναπνοή του ηθοποιού να φύγει, δίχως να ξέρουμε γιατί υπάρχει εκεί, πάνω στη σκηνή. Εγώ αυτό το θέατρο αγαπώ κι αυτό το θέατρο ονειρεύομαι...!
«Love kills», κατά τη γνώμη σου;
Όλα τα πράγματα που δίνουν ζωή μπορούν και να την πάρουν... Το νερό μπορεί και να σε πνίξει, ο ήλιος μπορεί και να σε κάψει... Γιατί όχι και η αγάπη, λοιπόν..; Αλλά όπως λέει και το τραγούδι, «ότι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό!»
Από πολύ μικρός κινείσαι στο χώρο του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσες. Τι προσέφερε στην εφηβική σου πραγματικότητα το θέατρο; Ήταν μια εσωτερική ανάγκη ή απλώς ένα μέσο αποσυμπίεσης;
Η αλήθεια είναι ότι ως παιδί, αν με ρωτούσες, δεν θα ήξερα να το απαντήσω. Απλώς μου άρεσε... Αυτό το παιχνίδι, αυτή η έκφραση...Δεν μπορούσα να το εξηγήσω όταν με ρωτούσαν. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η υποκριτική είναι πραγματικά ο τρόπος έκφρασής μου, το οξυγόνο μου, ένα μέσο αναζωογόνησης , φόρτισης και αποφόρτισης. Είναι κάτι που πραγματικά με κάνει να περνάω καλά, γεμίζει την ψυχή μου...
Το 1996 συμμετείχες στη «Μελωδία της Ευτυχίας» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, και μάλιστα πήρες την πρωτοβουλία εν αγνοία των γονιών σου, όπως έχεις δηλώσει. Μίλησέ μου για την εμπειρία σου αυτή. Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες από την Αλίκη;
Η εμπειρία αυτή είναι λίγο ονειρική στο μυαλό μου, καθώς τη χρονιά εκείνη πέθανε και ήταν οι τελευταίες της παραστάσεις. Έτσι δεν πρόλαβα να τη συνειδητοποιήσω πολύ καλά. Εγώ τότε ήμουν στα μέσα της εφηβείας και συναντούσα ξαφνικά μια γυναίκα που θεωρούσα ότι ούτε στο δρόμο δε θα μπορούσα να πετύχω ποτέ. Επειδή είχα μεγαλώσει με τις ελληνικές ταινίες, ήταν πολύ περίεργο αυτό που ζούσα... Ήταν μαγικό, ήταν σαν να ζω ένα παραμύθι που όμως δεν κράτησε πολύ, αφού η Αλίκη έφυγε από τη ζωή. Αυτό που έβλεπα σ’ εκείνη και το οποίο από τότε με μάγευε, ήταν η διαφορά του «πάνω στη σκηνή» με το «πίσω από τη σκηνή». Αυτό που μερικούς ανθρώπους τους ξένιζε, το να βλέπουν δηλαδή έναν ηθοποιό να συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ότι περίμεναν, εμένα με μάγευε. Στην περίπτωση της Αλίκης, έβλεπα στη σκηνή μια χαρούμενη και ενεργητική γυναίκα, ενώ από πίσω μια σοβαρή, σκληρή επαγγελματία, και σίγουρα δεν ήταν τυχαία η επιτυχία που είχε κατακτήσει. Θυμάμαι την εικόνα μιας πολύ δυναμικής γυναίκας που σάρωνε με την παρουσία της και η οποία ήταν πολύ πιο σοβαρή και διαφορετική απ’ότι τη βλέπαμε στις ταινίες. Άλλωστε, η μαγεία με τους ηθοποιούς έγκειται στο να μην είναι στην πραγματικότητα όπως και πάνω στη σκηνή.
Οι γονείς σου ήταν υποστηρικτικοί ή αποτρεπτικοί;
Πολύ υποστηρικτικοί! Πήγαινα από πολύ μικρός – ήδη από πέντε χρόνων - θέατρο με τους γονείς μου και μάλιστα η μητέρα μου ήθελε κι εκείνη να γίνει ηθοποιός από μικρή και έπαιζε και σε παραστάσεις. Επομένως θεωρούσα το θέατρο -κατά μία έννοια- φυσικό μου χώρο. Με υποστήριξαν όμως πολύ! Προσπάθησα βέβαια να κάνω και άλλα πράγματα. Σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός λόγω του πατέρα μου, άφησα όμως τη σχολή στο τελευταίο έτος και παρόλα αυτά ο πατέρας μου με στήριξε. Μου είπε «αφού θες να κάνεις αυτό, θα σου πληρώνω εγώ το νοίκι και τη σχολή στην Αθήνα, ώστε να το κάνεις σωστά και να μην σε απασχολούν άλλα πράγματα». Κι αυτή είναι μια συμβουλή που έχω πάρει γενικότερα για τη ζωή μου και η οποία κατευθύνει κάθε μου κίνηση: αυτό που κάνω να το κάνω ολοκληρωτικά και σωστά!
Ήσουν ατίθασος ή υπάκουος μικρός;
Ήσυχος δεν ήμουν… Για ένα περίεργο λόγο ήμουν λίγο καταφερτζής, δηλαδή ενώ ήμουν ο καπετάνιος όλων των αταξιών που κάναμε ως παρέα, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να είμαι εγώ... Με έναν τρόπο ελισσόμουν, κάτι που θεωρώ πως έχω και τώρα, δηλαδή είμαι καλός διπλωμάτης, μπορώ να ελιχθώ, είμαι ψύχραιμος... Επομένως θα έλεγα πως ήμουν ένα ανήσυχο παιδί, αλλά σε πλαίσια. Ήμουν ανεξάρτητος, σκανταλιάρης, έχω κάνει και αλητείες και χαίρομαι που τις έκανα. Ποτέ όμως δεν ήθελα να κάνω ουσιαστικό κακό σε κάποιον. Αυτά που έκανα με τους φίλους μου θεωρώ πως ήταν καλοπροαίρετα και καλόγουστα, ακόμη και τα πιο τραβηγμένα... Η εικόνα μου ήταν ενός ντροπαλού παιδιού. Θα έλεγες πως ο Θανάσης ήταν ένα γλυκό, ντροπαλό παιδάκι... Κατά τη γνώμη μου, πολύ συχνά τα εσωστρεφή άτομα εξελίσσονται σε αξιόλογους καλλιτέχνες.
Είσαι ένας ιδιαίτερα δραστήριος άνθρωπος – ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος. Ποιά είναι η πηγή της ενέργειάς σου;
Νομίζω ότι είναι -πολύ απλά -η ειλικρινής αγάπη που αισθάνομαι για το θέατρο, για όλες τις πτυχές του θεάτρου. Με μαγεύει όλη η διαδικασία σε μια παράσταση, από το πώς θα φτιαχτεί το σκηνικό, πώς θα στηθεί σκηνογραφικά, μέχρι το πώς θα επενδυθεί μουσικά .. Μ’ αρέσουν όλα... Δεν υπάρχει άλλη πηγή ενέργειας για μένα παρά μόνο η μεγάλη επιθυμία γι’αυτό που αγαπώ.
Με ποιο γνώμονα επιλέγεις τα έργα στα οποία συμμετέχεις;
Αρχικά διαβάζω το κείμενο, είτε αυτό είναι θεατρικό, κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό. Θέλω να αισθανθώ κάτι όταν το διαβάζω, να μου γεννά κάτι... Επίσης με ενδιαφέρει ποιος είναι ο σκηνοθέτης, ποιοι είναι οι υπόλοιποι συνεργάτες, οι ηθοποιοί... Θα πρέπει να δημιουργεί το κλίμα για να αισθανθώ κάτι ιδιαίτερο, κάτι που να κάνει "κλικ" σε εμένα και την αισθητική μου.
Το 2009 βραβεύτηκες από το περιοδικό STATUS με το «βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου». Η διάκριση αυτή ήταν κάτι που σε έκανε να αισθανθείς ασφαλέστερος ως προς την απήχησή σου στον κόσμο ή αντίθετα πιο ανήσυχος;
Αυτό που αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή ήταν χαρά και επιβράβευση των κόπων μου. Πολλοί συνάδελφοί μου κοπιάζουν ίσως και περισσότερα χρόνια απ’ ότι εγώ και μπορεί να μην έτυχε να πάρουν ένα τέτοιο βραβείο. Αυτό βέβαια ήταν βραβείο κοινού, που σημαίνει ότι άρεσα στον κόσμο και με ψήφισε. Ήταν πραγματικά μια πολύ ευχάριστη στιγμή για εμένα!
Ποια είναι η γνώμη σου για τις βραβεύσεις; Πρέπει να υφίστανται στο δικό σας χώρο;
Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί η διαδικασία της βράβευσης. Απλώς, κάποιες φορές τα βραβεία μας βάζουν σε έναν αγώνα δρόμου που είναι περιττός στην τέχνη. Δεν πρόκειται για έναν στίβο όπου μετρά ο χρόνος που θα κάνει ένας αθλητής προκειμένου να διακριθεί έναντι του άλλου... Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, αλλά πολύ περισσότερα υποκειμενικά. Πολλές φορές κρύβονται και συμφέροντα πίσω από κάποιες βραβεύσεις...Είναι λάθος να θεωρούμε πως πήραμε ένα βραβείο και κατακτήσαμε το σύμπαν ή ότι δεν το πήραμε και γι’ αυτό δεν είμαστε άξιοι. Ένας ηθοποιός δεν μπορεί να κριθεί από ένα βραβείο και μόνο. Προσωπικά δεν κυνηγάω αυτά τα βραβεία. Κυνηγάω το βραβείο της ίδιας της παράστασης στο τέλος από την αποδοχή του ίδιου του κοινού...
Είσαι κατά κύριο λόγο ένας κωμικός ηθοποιός. Γιατί επιλέγεις ρόλους που ενέχουν το κωμικό στοιχείο;
Υπάρχουν οι φύσει και οι θέσει κωμικοί και υπάρχουν και άλλοι που δεν είναι τίποτα από τα δύο. Εγώ είμαι φύσει κωμικός. Αυτό δεν το αποποιούμαι, αντιθέτως νιώθω τυχερός. Έχω μια αγάπη στην κωμωδία κι αυτό προφανώς έχει δημιουργήσει μέσα μου μια έφεση σ’ αυτήν.
Αν μπορούσες να μεταπηδήσεις στη δεκαετία του ’60-’70 και στον ελληνικό κινηματογράφο ποιο ρόλο θα ήθελες πολύ να παίξεις;
Τον «Τιμολέοντα» από το «Φωνάζει ο κλέφτης». Στον Τιμολέοντα μου άρεσε πολύ η ευαισθησία του. Μου αρέσουν πολύ οι ευαίσθητοι κωμικοί ρόλοι. Ο Ηλιόπουλος μάλιστα, ήταν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς όταν ήμουν μικρός. Θεωρώ πως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περσόνα, μίνιμαλ, με προδιαγραφές καριέρας διεθνούς βεληνεκούς και μεγάλης δυναμικής. Θα τον χαρακτήριζα έναν «Mr.Bean» της εποχής...
Στα μάτια μου είσαι συνδεδεμένος πολύ έντονα με τον Κώστα Βουτσά...
Η αλήθεια είναι ότι τον έχω πολύ ψηλά...Έχει μπει στο DNA μου... Έκανα όλα του τα τερτίπια και μάλιστα όταν του το ομολόγησα μου απάντησε ότι κι εκείνος αισθάνεται πως «μοιάζουμε». Απ’ όλους τους ηθοποιούς έχω «κλέψει» στοιχεία, απλώς φροντίζω να τα ενσωματώνω σε ένα δικό μου στυλ και να αποτελούν ουσιαστικά μια «κλοπή» όχι τόσο μιμητική, αλλά πιο πολύ «πνευματική»... Με το Βουτσά παίξαμε μαζί στο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα», παίξαμε και στο Μέγαρο Μουσικής, κάναμε και περιοδεία μαζί. Ένας άνθρωπος που ήταν ανάμεσα στα πρότυπά μου από τότε που ήμουν μικρός, γιατί τον έβλεπα σε όλες του τις ταινίες αλλά και στο θέατρο. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή. Ένας ηθοποιός που ζει και αναπνέει ακόμη για τη δουλειά του, το θέατρο. Με τις καλές και τις κακές του επιλογές, είναι ένας άνθρωπος που ζει γι’ αυτό, και μόνο αγάπη μπορεί να μου δημιουργήσει το γεγονός αυτό για το πρόσωπό του. Και πιστεύω πως η πηγή της ζωντάνιας του είναι το ότι κάνει ακόμη αυτό που αγαπάει και γι’ αυτό νιώθει έφηβος.
Έχοντας πρωταγωνιστήσει στον «Ηλία του 16ου» στο σινεμά, αλλά και στον «Μπακαλόγατο» στο θέατρο, ποια είναι η γνώμη σου για τα ριμέικ και γενικώς τις μεταφορές παλαιών ελληνικών ταινιών στον σύγχρονο κινηματογράφο; Δεν είναι παρακινδυνευμένο;
Μερικά από αυτά τα έργα ήταν αρχικά θεατρικά κι έπειτα έγιναν κινηματογραφικά, όπως ο Μπακαλόγατος, την εποχή εκείνη. Για μένα, αν ένα ριμέικ, όπως «ο Ηλίας του 16ου», έχει έναν ουσιαστικό λόγο που γίνεται, κι όχι καθαρά εμπορικό κίνητρο, όπως συμβαίνει πλέον στις μέρες μας, τότε ναι, μπορεί να επιτύχει . Όταν όμως οι λόγοι είναι αμιγώς εμπορικοί, αναπόφευκτα, και η σύγκριση θα γίνει, και θα αισθανθείς ότι κάποιος το έκανε για να βγάλει χρήματα επειδή είδε ότι κάτι τέτοιο «έπιασε», και δεν θα έχεις και άδικο. Όταν όμως κάτι σου μιλά και σε κάνει να θέλεις να ξαναζήσεις εκείνη την εποχή ή να την φέρεις στο σήμερα και να δεις για παράδειγμα ποια είναι τα κοινά στοιχεία, ή ποια διαφοροποιούνται ή πώς μπορείς να κάνεις μια σύνδεση εποχών, αν δηλαδή κάτι σε απασχολεί και ως εκ τούτου δοκιμάζεις ένα τέτοιο εγχείρημα, τότε καλώς γίνεται.
Κατά τον Α. Τσέχωφ, «ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά, με φαινομενική άνεση». Το συμμερίζεσαι; Ποιες διεργασίες συντελούνται μέσα σου όταν βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή;
Όπως καταλαβαίνεις μόνο μια μυρωδιά μπορώ να σου δώσω, αφού πρόκειται για αυτό που παλεύουμε και θα παλεύουμε πάντα εμείς οι ηθοποιοί. Η μόνιμη πάλη μας συντελείται με τον εαυτό μας και κάθε μέρα πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να επιτύχουμε αυτό που προανέφερες. Αυτό έχει να κάνει αρχικά με το φυσικό ταλέντο και στη συνέχεια με το πόσο δουλεύει ο ηθοποιός μόνος του, πόση πειθαρχία έχει και πόσο διατεθειμένος είναι να στερηθεί προσωπική ζωή και απολαύσεις καθώς επίσης και πόσο έτοιμος είναι να τσαλακωθεί και να ξεγυμνωθεί συναισθηματικά μπροστά σε άλλους. Προσωπικά νιώθω ότι η δουλειά μου και η εσωτερική διεργασία που απορρέει από αυτήν με απασχολεί κάθε λεπτό της ημέρας, είμαι δεν είμαι στο θέατρο. Αυτό με βοηθά να κάνω πιο εύκολα αυτές τις διεργασίες, ωστόσο πρόκειται για μια διαδικασία που είναι πάντοτε δύσκολη, πάντοτε επίπονη, και ποτέ εκατό τοις εκατό επιτεύξιμη...
Κατά τη γνώμη σου η τέχνη «επωάζεται» σε δύσκολες συνθήκες ή σε περιόδους ήσυχες και «ασφαλείς» ;
Κυρίως σε δυσκολότερες περιόδους, όπως τώρα στην κρίση, υπήρξε μια άνθιση του θεάτρου. Είδαμε ανθρώπους να σκέφτονται περισσότερο, να λειτουργούν περισσότερο, να «καίγεται το μέσα τους» περισσότερο για να δημιουργήσουν αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Και μάλιστα λένε ότι σε τέτοιες δυσχερείς περιόδους ο κόσμος έχει ανάγκη από «άρτο και θεάματα», δηλαδή για να ζήσει κάποιος πρέπει να ζει η ψυχή του και το σώμα του, και η ψυχή έχει άρρηκτη σχέση με το θέατρο...
Οι καλλιτέχνες και γενικότερα οι διανοούμενοι στην Ελλάδα δείχνουν ιδιαιτέρως.. ολιγόλογοι, σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις. Θεωρείς ότι η στάση αυτή είναι προϊόν φόβου ή ευθύνεται κάτι άλλο;
Νομίζω ότι είναι αποτέλεσμα γενικότερα του πνεύματος της εποχής, η οποία είναι μια εποχή πλήθους πληροφορίας και εικόνας και αμέτρητων προσλαμβανουσών. Συχνά, η υποτιθέμενη φιλοσοφία που γεννάται στο ίντερνετ, υποβιβάζει την πραγματική φιλοσοφία και την «μαγκώνει». Κάπως έτσι μπορώ να το εξηγήσω...Επιπλέον έχουν εκπέσει και ξεφτίσει οι αξίες και τα ιδανικά μας, γεγονός που οδηγεί και στην καθίζηση και τον εφησυχασμό της κοινωνίας.
Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει στο μέλλον;
Παραείμαι φύσει αισιόδοξος, οφείλω να ομολογήσω, και πολύ δύσκολα θα σκεφτώ αρνητικά, ακόμη και στη χειρότερη φάση της ζωής μου, δεν θα πτοηθώ εύκολα. Σαφέστατα, με ανησυχεί η ευρύτερη κατάσταση των πραγμάτων στη χώρα μου, στον κόσμο, στον συνάνθρωπό μου... Όσο ανησυχητικά κι αν είναι όμως τα πράγματα, θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι βρίσκουμε πάντα την άκρη... Έχουμε την τάση να ζήσουμε και η ζωή με τη σειρά της έχει μια επιθετική τάση που σπάει όλα αυτά που την εμποδίζουν να αναπτυχθεί. Πρέπει να ασχοληθούμε πρωτίστως με την ποιότητα της ζωής μας και να προσπαθήσουμε να παίξουμε επιθετικά προκειμένου να προχωρήσουμε μπροστά...
