Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, φοβόμαστε την εγκατάλειψη και την απόρριψη… Τρομάζουμε μήπως μείνουμε μόνοι, μέχρι να βρεθεί «Κάποιος να μας φωνάξει». Ο Αλέξιος Κότσωρης που φέτος σκηνοθετεί στο θέατρο Μεταξουργείο το έργο της Αναστασίας Βούλγαρη μας καλεί να έρθουμε αντιμέτωποι με τον τρόμο μας…
Πώς προέκυψε η σκηνοθεσία;
Βασικά είμαι ηθοποιός. Ξεκίνησα να σκηνοθετώ το 2010 από την ανάγκη μου να μεταφέρω στο θέατρο ένα δοκίμιο για την αυτογνωσία που είχα γράψει. Όταν αυτό έγινε τελικά παράσταση με τίτλο «Τυχερός» κατάλαβα ότι αγαπώ να σκηνοθετώ και το συνεχίσω.
Τι κάνει λοιπόν μια παράσταση καλή;
Όταν «περνούν» τα νοήματα, όταν «λειτουργούν» οι σκηνές, όταν καταλαβαίνει και λαμβάνει ο θεατής, όταν συγκινεί και αγγίζει ο ηθοποιός το θεατή, τότε συνήθως είναι μια καλή παράσταση.
Φέτος λοιπόν στο θέατρο Μεταξουργείο σκηνοθετείτε το έργο της Αναστασίας Βούλγαρη με τίτλο Κάποιος να με φωνάξει...
Πρόκειται για ένα μονόπρακτο πάνω στην εγκατάλειψη και την εμμονή της αναμονής, αλλά με έναν απλό ελληνικό τρόπο μιας άλλης εποχής παλαιότερης, χωρίς πολύ βιασύνη… Μόνο όταν δε βιάζεσαι, μπορείς να νιώσεις ή και να δεις περισσότερα από αυτά που φαντάζεσαι. Βασικά η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα που περνά ολόκληρη τη ζωή της, περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα της.
Γιατί το επιλέξατε;
Είναι νέο κοινωνικό μονόπρακτο, βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία… Με άγγιξε το έργο αυτό, είναι πολύ περιεκτικό, ένα πολύ ελληνικό «καθαρό» κείμενο. Μετά ένιωσα την ανάγκη να «παίξω» με το σύνδρομο της εγκατάλειψης που με απασχολεί και έτσι έγινε…
Πώς διαχειρίζεστε μέσα στην παράσταση αυτό το σύνδρομο που όλους μας βασανίζει;
Δημιούργησα σκηνικά ένα ζωντανό διάλογο ανάμεσα στο εν δυνάμει και το πεπερασμένο με απλή κατανοητή σκηνοθετική γραμμή, χωρίς υπερβολές, αφήνοντας το κείμενο να μιλήσει και τον ηθοποιό να αγγίξει με εικόνες φορτισμένες με συναίσθημα που τις στήριξαν δυνατά τα εξαιρετικά μουσικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη (Adagio, Χάθηκα, America Insurrecta). Eίναι μεγάλη μου τιμή που μας επέτρεψε να τα χρησιμοποιήσουμε και τoν ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Όλοι τελικά χρειαζόμαστε μια φωνή;
Η φωνή υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, αλλά η επιλογή είναι που κάνει τη διαφορά.
Εσείς ποια φωνή ακούτε; Ή θέλετε να ακούτε;
Όλες! Παραφρονώ μαζί τους και την επόμενη μέρα με αυτή που κάτι άφησε πράττω.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Πολλά από τα όνειρά μου έχουν γίνει πραγματικότητα και νιώθω ευγνώμων γι' αυτό.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
