Ο Δημήτρης Πιατάς ολοκληρώνει τις παραστάσεις του αυτή την Κυριακή στο Εθνικό Θέατρο με το έργο " Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές" σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και ετοιμάζεται για την «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας « του Φ. Ντύρενματ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, όπου θα ερμηνεύσει τον Ιλ, τον άνθρωπο που έπρεπε να πεθάνει για να σωθεί μια πόλη...
Αυτή την περίοδο είστε σε πρόβες για την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Ντύρενματ σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν. Ένα κωμικοτραγικά εφιαλτικό έργο…
Είναι πραγματικά ένα σπουδαίο έργο. Η σκηνοθεσία τονίζει το εφιαλτικό στοιχειό, όλα είναι ένας εφιάλτης. Ο Αλέξανδρος χρησιμοποιεί πολύ ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μου, εξπρεσιονιστικά στοιχεία, που φωτίζουν και το έργο και προσδίδουν μια ιδιαίτερη αισθητική στην παράσταση. Είναι ίσως το καλύτερο έργο του Ντύρενματ, που μιλάει στο σήμερα και αυτό νομίζω ότι είναι το αιτούμενο κάθε καλλιτέχνη. Βλέπουμε λοιπόν μια πόλη σε χρεωκοπία- είναι εμφανείς οι συσχετισμοί, νομίζω με τη σημερινή κατάσταση- που περιμένει να σωθεί από μια εκατομμυριούχο, η οποία όμως ζητάει ως αντάλλαγμα να αγοράσει τη δικαιοσύνη και να πεθάνει ένας άνθρωπος, ο Ιλ, που κάποτε την πρόδωσε, είχε ερωτική σχέση μαζί της και ένα νόθο παιδί, την παράτησε και έτσι την υποχρέωσε να γίνει πόρνη. Όταν τελικά γίνεται εκατομμυριούχος, γυρίζει για να εκδικηθεί. Αλλά δεν πρέπει να δούμε το έργο ως μια ερωτική ιστορία μόνο. Θίγει βαθιά θέματα, όπως η δύναμη του χρήματος και τα όρια μας απέναντι σε αυτή, η ηθική που γίνεται λάστιχο…
Τελικά η πόλη αποφασίζει να θυσιάσει τον Ιλ, ένα άνθρωπο αμφιλεγόμενης ηθικής μάλλον. Ποια πιστεύετε εσείς ότι θα έπρεπε να ήταν η απόφασή της;
Αυτή που παίρνει την πρώτη στιγμή. Βλέπουμε ότι αρχικά τα αντανακλαστικά της πόλης είναι υγιή, λέει η δήμαρχος ότι δεν μπορούν να πουλήσουν τη δικαιοσύνη και δολοφονήσουν έναν κάτοικο. Τελικά όμως η πόλη μεταστρέφεται..
Αυτή πόλη πώς χρεοκόπησε;
Ίσως τη χρεοκόπησε και η ίδια η κυρία, αλλά σίγουρα όλη αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα πολλών συγκυριών και κυρίως μιας πλαστής ευμάρειας. Ο Ιλ λέει: « Ανησυχώ για την ευμάρεια». Η εποχή της επίπλαστης ευμάρειας λοιπόν δημιούργησε την παρακμή. Θεωρώ ότι ο θεατής θα καταγράψει το συσχετισμό με το σήμερα άμεσα. Κι εμείς πληρώνουμε τον καταναλωτισμό, την πλαστική οικονομία, γιατί ένα μέρος της κρίσης οφείλεται και σε αυτό. Θέλαμε να πιστέψουμε ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι, ενώ οδηγούμαστε σε μια χρεωκοπία Πέφτουμε στην παγίδα στης πλαστής ευημερίας, κι όχι της ουσιαστικής, της ευημερίας της ηθικής και του πολιτισμού, δεν έχει η εποχή μας αξίες πολιτιστικές δυστυχώς. Θυμάστε την εποχή των παχιών αγελάδων; Γεμάτα ήταν τα μπουζούκια, όχι τα θέατρα. Ευτυχώς αυτό αρχίζει να αλλάζει...
Ο Ιλ που υποδύεστε είναι τελικά θύτης ή θύμα;
Ο Ιλ δεν εκπροσωπεί την ηθική, είναι πλέον θύμα, αλλά πριν ήταν θύτης, αλλάζουν οι καταστάσεις… Όμως η πορεία του προς το τέλος, το θάνατο του, τον οδηγεί σε μια προσωπική αυτοκριτική και συνειδητοποίει τα λάθη του. Όπως και οι ήρωες στις αρχαίες τραγωδίες, που την ώρα της πτώσης τους αποκτούν συνείδηση. Υπό αυτή την έννοια είναι ένας τραγικός ήρωας. Αυτή είναι και η προσωπική μου ανάγνωση για το ρόλο και η αγωνία μου, γιατί ακόμα βρισκόμαστε σε πρόβες. Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι πολύ χαρούμενος γι’ αυτή τη συνεργασία και με τον Αλέξανδρο, με όλους τους ηθοποιούς, και κυρίως τη Μίρκα την Παπακωνσταντίνου με την οποία δε μας συνδέει απλώς μια φιλιά, αλλά μια θεατρική ζωή. Ξέρετε, η πρώτη παράσταση που έπαιξα το 1975 ήταν το έργο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή του Πιραντέλο στο θίασο της Καλογεροπούλου και του Φέρτη, όπου έπαιζε κι εκείνη ως νέα ηθοποιός τότε. Μετά ξαναβρεθήκαμε και στο Αμφιθέατρο του Ευαγγελάτου και στο Ελεύθερο Θέατρο. Και τώρα μετά από τόσα χρόνια αυτή η μακρά φιλία μας κλειδώνει με αυτή την παράσταση.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
