Ο Άλκης Παναγιωτίδης εμφανίζεται σπάνια πλέον στο θέατρο και περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου του ταξιδεύοντας σε χώρες μακρινές. Έτσι ανανεώνεται και επανέρχεται στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Γιατί όταν αγαπάς κάτι πολύ, μπορείς να ζήσεις και μακριά του.
Μετά από πολύχρονη απουσία από το θέατρο σας, είδαμε στο Μεφίστο. Τι κάνατε όλο αυτό τον καιρό;
Ταξίδια. Εγώ δεν έχω αυτή την ανάγκη να παίζω συνέχεια. Το Μεφίστο ήταν, κατά τη γνώμημου, μια σπουδαία παράσταση και είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχα σε αυτή. Επίσης έπαιξα στη μικρού μήκους ταινία Εβίβα του Δημήτρη Νάκου και πήρα και βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Δράμας. Έκανα κι ένα guest στις Ηρωίδες στο Mega. Τώρα αισθάνομαι κουρασμένος… Στην Αμερική λένε ότι αν κάνεις ένα χρόνο θέατρο, θες άλλον έναν για ξεκουραστεί το κεφάλι σου. Κι επειδή είμαι ολιγαρκής και παλιός χίπις, μπορώ να ζήσω με λίγα και δε χρειάζεται να δουλεύω συνέχεια. Να φανταστείτε, μια εποχή που δεν είχα μία και μου έκαναν προτάσεις για βιντεοκασέτες, συνέχεια αρνιόμουν.
Σας λείπει το θέατρο όταν δε δουλεύετε;
Όχι. Επειδή το θέατρο το αγαπάω πολύ, δε θέλω να το αποδομώ, γι’ αυτό δεν μπορώ να παίζω συνέχεια. Φέτος μετά την παράσταση, αν και ο ρόλος μου δεν ήταν τόσο μεγάλος σε διάρκεια, έβγαινα κουρέλι από αυτό που έπρεπε να δώσω. Επιπλέον, αισθάνομαι πλήρης, είμαι ευχαριστημένος με όσα έκανα, δεν έχω κανένα απωθημένο.
Τι διαπραγματεύεται το Εβίβα;
Είναι δυο φίλοι που κάνουν ένα ταξίδι για να πάνε στην κηδεία ενός κολλητού τους. Μεθούν στο δρόμο κι όταν φτάνουν πίνουν πάνω από τον τάφο του, λένε «εβίβα» και έτσι τον αποχαιρετούν.
Εσείς που ταξιδεύετε συνέχεια πώς τα πάτε με τους αποχαιρετισμούς;
Καθόλου δε μου αρέσουν, τους αποφεύγω. Και στα θέατρα όταν παίζω, στενοχωριέμαι όταν τελειώνει η παράσταση. Γι’ αυτό αρχίζω να προετοιμάζομαι μια εβδομάδα πριν, για να μη γίνω ράκος όταν τελειώσει.
Φεύγετε πάλι λοιπόν για ταξίδι;
Τη Δευτέρα φεύγω για Ανατολική Ασία με σκοπό να καταλήξω στη Βιρμανία. Δε μου αρέσει και πολύ ο χειμωνιάτικος καιρός…
Πάντα μόνος ταξιδεύετε;
Τελευταία έχω την ανάγκη να έχω φίλους εκεί που πάω. Παλιότερα ταξίδευα πολύ μόνος μου...
Βλέπετε θέατρο στα ταξίδια σας;
Βασικά πάω για να αποσυμπιεστώ. Αλλά έχω δει διάφορα. Στην Ασία το θέατρο είναι κάπως τουριστικό. Περισσότερο βλέπω στην Ευρώπη, στο Παρίσι όπου πάω συχνά, γιατί εκεί μένει ο γιος μου. Στην Ινδία είδα και με εντυπωσίασε το Κατακάλι, που είναι χωρίς λόγο και κρατάει πέντε έξι ώρες. Οι θεατές τρώνε, κοιμούνται, ξυπνάνε... Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία.
Και θα επανέλθετε στο θέατρο;
Παίρνω μαζί μου ένα θεατρικό έργο που τώρα γράφεται για μελέτη. Δεν μπορώ να πω πολλά γι' αυτό ακόμα, είναι νωρίς. Μόνο ότι πρόκειται για μια πρόβα ορχήστρας κατά τη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν διάφορα. Μακάρι να βρεθεί παραγωγός και να γίνει του χρόνου.
Μετά από τόσες περιπλανήσεις, το θέατρο στην Ελλάδα πώς σας φαίνεται;
Έχουμε εξαιρετικό θέατρο σκηνές και παραστάσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις παραστάσεις που γίνονται στο εξωτερικό. Έχουμε επίσης εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς, πράγμα περίεργο αν σκεφτεί κανείς πόσο ελλιπής είναι η θεατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Στο Μεφίστο, για παράδειγμα, που έπαιζαν πολλά νέα παιδιά ήταν όλα ένα κι ένα. Ένας δάσκαλός μου στην Αμερική έλεγε ότι κάποιοι έχουν δώρο Θεού… Αλλά πάντα χρειάζεται πολύ δουλειά. Το ταλέντο είναι μόνο η υποψία ότι έχεις έφεση σε κάτι.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Να είμαι υγιής και να συνεργάζομαι με νέα, φωτεινά και ταλαντούχα παιδιά σε καλές παραστάσεις.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
