Η Αναστασία Βούλγαρη στο έργο της "Κάποιος να με φωνάξει", που από τις 9 Μαρτίου 2015, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, θα παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη, επικεντρώνεται στην αέναη αναζήτηση της χαμένης παιδικής ηλικίας, σε μια βασανιστική προσμονή αγάπης και τρυφερότητας δημιουργώντας έναν ζωντανό διάλογο ανάμεσα στο εν δυνάμει και το πεπερασμένο. Η Αντιγόνη Δρακουλάκη, που συμμετέχει στην παράσταση, μου μίλησε για τις αναμονές, την επιμονή και τη σφραγίδα της παιδικής ηλικίας. "Δεν είμαι σίγουρη, αν βγαίνουμε ποτέ από την παιδική ηλικία", μου λέει και αρχίζω να ζυγίζω και τη δική μου σιγουριά.
Έχετε γνωρίσει στην πραγματική ζωή κάποιον που επιμένει να περιμένει;
Εμένα! Στην πραγματική ζωή, όλοι περιμένουμε κάτι, κάποιον. Υπάρχουν όνειρα που ψάχνουν τη χρονική χαραμάδα για να εμφανιστούν. Στου κύκλου τα γυρίσματα, υπάρχει η προσμονή, η ελπίδα. Έτσι ζούμε. Στο στριφογύρισμα της ζωής μας, κάποια συναισθήματα μένουν ανολοκλήρωτα; (να πω;) ή σε μια άνω τελεία. Κάποια ανείπωτα, απουσίες παγώνουν περιμένοντας το σωστό χρόνο ωρίμανσης.
Υπάρχουν άνθρωποι που βγαίνουν από την παιδική ηλικία "κουτσοί". Ποια η γνώμη σας για τη σημασία αυτών των πρώτων χρόνων;
Δεν είμαι σίγουρη, αν βγαίνουμε ποτέ από την παιδική ηλικία. Νιώθω ότι βλέπω πάντα παιδιά, κάποια πιο νέα, κάποια πιο παλιά! Παιδιά με ρούχα μεγαλίστικα και κομπασμούς σιγουριάς, παιδιά με βαθιές ρυτίδες που λιγουρεύονται ένα παγωτό. Τα πρώτα χρόνια, είναι ο πρώτος έρωτας με τη ζωή, με τα πάντα. Δεν ξεχνιούνται, κουβαλιούνται, σέρνονται, γίνονται η σκιά μας, απλά. Τα πρώτα χρόνια καθορίζουν όλη μας την πορεία, τις συναντήσεις, τα όνειρα, τα πρόσωπα.
Ο δικός σας ρόλος στο "Κάποιος να με φωνάξει" ποιος είναι;
Είμαι η ανάμνηση, η υποστήριξη, η συντροφιά της Ειρήνης, η μάνα που δεν είχε ποτέ, όπως έπρεπε, η γιαγιά με την μεγάλη αγκαλιά. Η άλλη μισή γυναικεία της φύση, που έχει ανάγκη για να κρατηθεί στη ζωή. Η ρίζα, η σύνδεσή της με τη γη, με τη γενιά της, με τις δυνατές γυναίκες που δίνουν και κρατιούνται από τη ζωη.
Αν ήταν να επισημάνουμε την επικαιρότητα του έργου, σε ποιο σημείο θα στεκόμασταν;
Γιατί να επισημάνουμε; Και μόνο που είναι ένα ελληνικό έργο, που ανεβαίνει σήμερα, τη στιγμή που όλοι περιμένουμε ένα καλύτερο αύριο, μια αλλαγή στη χώρα μας, το "Κάποιος να με φωνάξει" της Αναστασίας Βούλγαρη καθρεφτίζει την Ελλάδα και την ιστορία των ανθρώπων της, που επιμένουν να περιμένουν κάτι, κάποιον! Οι μνήμες περιμένουν, δεν ξεχνούν, ο άνθρωπος ελπίζει. Αυτή είναι η ζωή.
Χρ. Φωτ.
