Ο Νικόλας Πιπεράς φέτος συμμετέχει στο έργο «Χίλντα» της Μαρί Ντιάι που παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα πέρσι με επιτυχία στο Φεστιβάλ Γαλλικού Θεάτρου και επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο Βικτώρια σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ένα δυνατό κείμενο για τα παιχνίδια εξουσίας που μας αλλοιώνουν και μας απομακρύνουν από την πραγματική μας ταυτότητα.
Τι ακριβώς διαπραγματεύεται η Χίλντα;
Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια απεικόνιση ενός διαστρoφικά υπόγειου σύγχρονου δουλεμπορίου, εντός πλαισίου μιας σύγχρονης και πολιτικά "ορθής" κοινωνίας. Ασυναίσθητα βρίσκονται οι εμπλεκόμενοι, μάρτυρες, θύματα και θύτες ενός εκτροχιασμού του πολιτικού πλαισίου γύρω από την αγορά εργασίας στη σύγχρονη δυτική ευρωπαϊκή κοινωνία. Με λίγα λόγια, μια πλούσια θέλει τη Χίλντα για υπηρέτρια και την "ψωνίζει" από τον άντρα της. Αυτός την παζαρεύει και τελικά έρχεται η ολέθρια κατάληξη, την οποία δε σας λέω για να έρθετε να δείτε την παράσταση!
Αυτό το έργο αναφέρεται ως ένα δοκίμιο για την αλλοίωση της προσωπικότητάς μας. Τι είναι αυτό που μας αλλοιώνει;
Τα πάντα! Είναι κατά μία έννοια κομμάτι του "συμβολαίου" μας, όταν δεχτήκαμε να περάσουμε από τη αυτή γη για μια γρήγορη ζωή… Τα πάντα μας αλλάζουν και μας εξελίσσουν. Παραδόξως, κάτι το οποίο φαινομενικά σε ένα στάδιο της ζωής μας φαίνεται να μας καταβαραθρώνει, στη συνέχεια γίνεται μια εμπειρία που μας ανυψώνει και κάτι μας μαθαίνει. Τα πάντα αποτελούν κομμάτια της ταυτότητάς μας. Απλώς εκλείπει η συνειδητότητα αυτής της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι φοβούνται να πάρουν θέση απέναντι σε κακώς κείμενα της κοινωνίας, της πολίτικης, των ανθρωπίνων συμπεριφορών, και γι’ αυτό απεκδύονται των ευθυνών τους. Με λίγα λόγια, διατηρούμε/εξελίσσουμε την ταυτότητά μας, όσο δε φοβόμαστε να παίρνουμε θέση απέναντι στα ζητήματα που μας περιβάλλουν και μας αφορούν (εκ των πραγμάτων ως μέλη της ανθρώπινης κοινωνίας). Το λεγόμενο "απολιτίκ" είναι με μια λέξη ο λόγος που χάνεται η ταυτότητά μας.
Εσύ παίζεις τον Φρανκ…
Ο Φρανκ είναι ένας άνθρωπος που ασυναίσθητα σχεδόν μπλέκεται με τα πίτουρα και όχι απλώς τον τρώνε οι κότες, αλλά γίνεται και ο ίδιος δειλός. Είναι ο άνθρωπος που θα κοιτάξει να πάει με το ρεύμα και να προσαρμοστεί στις εκάστοτε συνθήκες, ώστε να βγάλει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Απλώς οι συγκεκριμένες συνθήκες, δεν είναι αυτές που ιδανικά έχει οραματιστεί. Τζογάρει - μιας και δεν έχει να χάσει τίποτα, ή έτσι νομίζει - και χάνει(;). Έχει συναισθήματα και ευαισθησίες, που μέσα στο έργο διαφαίνονται, αλλά το ειδικό βάρος πέφτει στην κυρία Λεμαρσάν.
Μιλάμε άρα για ένα πολιτικό έργο…
Ναι, είναι πολιτικότατο έργο. Όχι με τη στενή έννοια του όρου, αλλά μέσα από μια διαφορετική θεώρηση της πολίτικης: το πολιτικό υποκείμενο δεν είναι πια εντός του φάσματος μιας δεξιάς ή αριστερής τοποθέτησης, δεν είναι κομμουνιστής ή καπιταλιστής, αλλά άνθρωπος που βάζει τις ανθρώπινες αξίες πάνω από την τάση του για επικράτηση, επέκταση, κυριαρχία, ή και το αντίστροφο. Διότι είναι θέμα προσωπικής βούλησης και επιλογής το πώς θα συμπεριφέρεται κάποιος εντός του κοινωνικο-οικονομικού γίγνεσθαι. Η ηθική που εκδηλώνεται στις διαπροσωπικές σχέσεις δεν είναι θέμα άσχετο με την πολιτική θεώρηση του καθενός μας, το πώς δηλαδή αντιλαμβάνεται το άτομο τον εαυτό του ως κοινωνικό και κατ’ επέκταση πολιτικό υποκείμενο. Ή τουλάχιστον στα δικά μου μάτια δεν είναι.
Τι σε ενδιαφέρει εσένα σε αυτό το έργο;
Με ενδιαφέρει η αντίδραση του κόσμου σ’ αυτή τη σύγχρονη απεικόνιση της διαστροφικής ανάγκης κυριαρχίας του δυνατότερου στον πιο αδύνατο. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται αυτό στο συγκεκριμένο έργο σου στρίβει το στομάχι με τέτοιο τρόπο, που στο τέλος δεν έχεις τη δύναμη να μισήσεις κανένα. Τους λυπάσαι όλους. Ε, αυτό το "δυναμικό κενό" με ενδιαφέρει περισσότερο απ' όλα. Καθώς και το βάθος και τα ψυχικά όρια των πρωταγωνιστών που με αναγκάζουν ανακαλύψω πτυχές της ανθρώπινης φύσης, που δε φανταζόμουν καν ότι υπάρχουν.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Θα παίζω τον Άμλετ κάθε Δευτέρα και Τρίτη του Μαΐου στο Θέατρο Βαφείο στην παράσταση "Hamlet, that punk" σε σκηνοθεσία της Μαίρης Μαραγκουδάκη. Ετοιμάζω και μια ποιητική συλλογή και επιτέλους πρέπει να ηχογραφήσω τα τραγούδια μου...
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Να ζήσω σε ιστιοπλοϊκό σκάφος, ταξιδεύοντας...
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
