"Η παράνομη οδήγηση" μου έχει τεντώσει την περιέργεια. Τι συμβαίνει μ' αυτούς τους χαρακτήρες; Ποιοι είναι; Γιατί έχουν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά; Τι ξέρουν από πραγματική ζωή και πραγματικό έρωτα; Μιλάω με την Νεφέλη Κουρή, το κορίτσι που στις φωτογραφίες είναι δίπλα σε έναν γκριζομάλλη άνδρα, τον θείο Πεκ.
Αυτή πολύ μικρή ή μάλλον πολύ μικρό. "Ακριβώς. Εγώ υποδύομαι το Μικρό", μου λέει η Νεφέλη, "με τον χαρακτηρισμό "Μικρό" δηλώνεται η άφυλη κατάσταση. Μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε δύο ηλικίες. Ο ένας είναι στη δύση και ο άλλος στην ανατολή. Το Μικρό μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του, σε μια οικογένεια δυσλειτουργική και επιφανειακή. Σε μια οικογένεια όπου τα πράγματα δε λέγονται όπως ακριβώς είναι. Όλοι είναι ένοχοι, αλλά και θύματα μιας πραγματικότητας που δεν υπάρχει και που της είναι πιστοί, όχι από συνειδητοποίηση, αλλά από άγνοια".
Αυτοί οι δύο, ο Πεκ και το Μικρό, ελευθερώνονται γιατί εγκαταλείπουν τις προκαθορισμένες τους θέσεις; τη ρωτώ. "Ναι και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο το έργο μας αφορά στον κόσμο και όχι σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αλλά σε όλον τον κόσμο. Γιατί σε κάθε εποχή, τα λάθη υπάρχουν, οι άνθρωποι νιώθουν χαμένοι, νιώθουν την ανάγκη να πιαστούν από κάπου, να δραπετεύσουν, να αποδεχτούν τις ιδιομορφίες τους, να τις επιβάλλουν χωρίς φόβο και λογοκρισία. Δεν υπάρχουν ταμπέλες, δεν υπάγονται οι πράξεις σε ταμπέλες".
Εγώ τον έρωτα μόνο συγκλονιστικό μπορώ να τον αισθανθώ. Τον αληθινό, τον αρχετυπικό έρωτα, της λέω και δείχνει να συμφωνεί.
Αλλά πες μου και κάτι για τη Θεσσαλονίκη, Νεφέλη.
"Τι να σου πω..Πρώτη φορά συνεργάζομαι με το Κ.Θ.Β.Ε. Ήρθα με τα καλύτερα συναισθήματα και επιβεβαιώθηκα. Η πόλη είναι ήρεμη, φιλόξενη και ζεστή. Είχα ανάγκη, μάλλον, να φύγω λίγο από την Αθήνα.."
*Το έργο της Πάολα Βόγκελ «Παράνομη οδήγηση» σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Άσπας Καλλιάνη παρουσιάζεται στη σκηνή του Νέου Υπερώου της ΕΜΣ.
Χρύσα Φωτοπούλου
