Οι αναμονές όπως και οι επιστροφές στα σημεία- στιγμές του παρελθόντος, όταν λειτουργούν σαν αυτοσκοπός, ισοδυναμούν με τις μετρημένες μέρες, με την παραίτηση, με την απομόνωση, με το τέλος, με την άχρονη τοποθέτηση κάπου μακριά από τη ζωή και το πλήθος της. Η Ελένη Τζαγκαράκη, λίγο πριν την πρεμιέρα της Δευτέρας, έχει να πει 2-3 πράγματα. Σαν να είμαστε κάπου όλοι μαζί και να κουβεντιάζουμε.
Εγώ υποδύομαι την κεντρική ηρωίδα του έργου. Μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, που έχει γίνει σύζυγος, μάνα και τώρα πια είναι και γιαγιά. Το μόνο ιδιαίτερο στοιχείο που διαθέτει είναι η μικρασιατική της καταγωγή. Ζει μια ήσυχη, φυσιολογική ζωή. Κανείς απ' τους δικούς της δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Εξάλλου, δεν εξωτερικεύει σε κανέναν αυτό που την κατατρώει. Ένα τεράστιο γιατί έχει βρει καταφύγιο μέσα της. Γιατί την εγκατέλειψε ο πατέρας της; Γιατί της είπε ότι θα γυρίσει και δε γύρισε ποτέ; Μέσα από τις αφηγήσεις της, όλη η ιστορία της νεότερης Ελλάδας περνάει μπροστά από τα μάτια του θεατή. Ο πατέρας, λίγο μετά τον Εμφύλιο, έφυγε κυνηγημένος. Λίγο πριν φύγει, της υποσχέθηκε ότι όταν γυρίσει, θα 'χει πολλά χρήματα για να μπορεί να της αγοράζει ό,τι θέλει. Η απάντηση της μικρής του κόρης τότε ήταν σπαρακτική. "Δεν έχω ανάγκη από τίποτα. Εγώ απλά δεν θέλω να φύγεις". Τα χρόνια περνούν και το κορίτσι που σιγά σιγά γίνεται ώριμη γυναίκα τον αναζητεί συνεχώς. Βάζει λυτούς και δεμένους για να μάθει πού είναι ο χαμένος της πατέρας.
Ο θεατής, παρακολουθώντας την παράσταση, θα εντοπίσει το διαχρονικό ανεκπλήρωτο που απασχολεί χιλιάδες ανθρώπων. Θα συγκινηθεί μπροστά στη διαχρονική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη καταλήγοντας στο ασφαλές συμπέρασμα ότι κάθε πατέρας είναι για την κόρη του το μεγάλο αρχέτυπο. "Ας μου' λεγες ότι δε θα γυρίσεις, εγώ θα σταματούσα να περιμένω. Ας μου το 'λεγες όμως". Την απόρριψη από τον γονιό δύσκολα την ξεπερνά ο άνθρωπος. Ή μάλλον δεν την ξεπερνά ποτέ.
Διαβάζοντας το έργο της Αναστασίας Βούλγαρη, διαπίστωσα ότι μια ιστορία εν δυνάμει βιωματική μπορεί να γίνει θέατρο με τον πιο ποιητικό τρόπο.
Η πρώτη μας παράσταση είναι τη Δευτέρα, 9 Μάρτη, στο θέατρο Μεταξουργείο.
Χρύσα Φωτοπούλου
