Εκρηκτική, θυελλώδης, αισθησιακή κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, φορώντας μια εκθαμβωτική μπλε τουαλέτα γεμάτη στρας και τραγουδά με δυναμισμό και πάθος. Η Νίνα Λοτσάρη, στο πλευρό του Παναγιώτη Πετράκη, αναλαμβάνουν να συμπαρασύρουν το ελληνικό κοινό στο δικό τους μουσικοχορευτικό υπερθέαμα και να τους "υποτάξουν" στη δική τους "Δυναστεία". Το πολύ επιτυχημένο “Dynasty.The Show”, ταξιδεύει ήδη στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Βεργίνα (13,14, 20 & 21/3) και υπόσχεται εκρηκτικές νύχτες με πολλές εκπλήξεις. Σε μια αποκλειστική εξομολόγηση στο onlytheater.gr, η Νίνα μιλά για το πάθος της για τη μουσική και τους παράγοντες που την καθόρισαν ως άνθρωπο και ως performer… Μια γυναίκα με φωνή γαλήνια, με άρωμα "vintage" και χροιά ιδιαίτερη, η Νίνα αντιπαλεύει το "ρατσισμό" στην τέχνη της και δηλώνει λάτρης της ΜΟΥΣΙΚΗΣ και της ζωής! Γεμάτη ανυπομονησία για τις επόμενες performances στο Θέατρο Βεργίνα του Regency Casino Thessaloniki, η Νίνα, περήφανη, μου αποκάλυψε πως οι δύο πρώτες παραστάσεις κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους Θεσσαλονικείς - και όχι μόνο - στους ανατρεπτικούς ρυθμούς του “Dynasty.The Show” και να τους συμπαρασύρουν σε μια ατμόσφαιρα γλυκιάς ευφορίας που τόσο απουσιάζει από τις ψυχές των ανθρώπων σήμερα…
"Dynasty.The Show". Γιατί έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο θεματικό πλαίσιο, στο σόου σας;
Αυτό συμβαίνει διότι με τον Παναγιώτη Πετράκη τα τελευταία χρόνια και στο είδος που πρεσβεύουμε έχουμε δημιουργήσει την δική μας "δυναστεία". Είναι εντελώς συμβολικός ο όρος "dynasty" στο συγκεκριμένο σόου. Πρεσβεύουμε πολλά είδη μουσικής και πολλές εποχές, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της τηλεοπτικής "Δυναστείας".
Ποια η ιδιαιτερότητα αυτού του varieté;
Η ιδιαιτερότητά του, όπως δηλώνει και ο όρος, είναι ακριβώς αυτή η έννοια της ποικιλίας. Σου δίνει δηλαδή τη δυνατότητα να περνάς από τον ένα μουσικό δρόμο στον άλλο σε δευτερόλεπτα. Ο κόσμος παθαίνει απανωτά "μουσικά σοκ" γιατί μπορεί να περάσει από τη ροκ στη τζαζ, από τη τζαζ στη λάτιν, τα κοστούμια να είναι διαφορετικά, η ατμόσφαιρα να εναλλάσσεται. Αυτά τα στοιχεία διαθέτει το varieté, γεγονός που θεωρώ πολύ σημαντικό γιατί δεν βαριέσαι ποτέ...
Ανάμεσα σ' εσένα και τον Π. Πετράκη εκτυλίσσεται ένας μουσικοχορευτικός διάλογος. Τι αφηγείται;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη πλοκή, θα έλεγα όμως πως έχει στηθεί πάνω στα πρόσωπά μας και στη σχέση μας. Η αλήθεια είναι ότι περνάμε και μία ερωτική ατμόσφαιρα στο σόου αυτό, πράγμα που αποτέλεσε μεγάλη ανάγκη και των δύο. Επειδή, λοιπόν, για μένα η μουσική είναι πάθος, θελήσαμε να μεταφέρουμε το πάθος και πάνω στη σκηνή φέτος.
Τι επιδιώκεις να πεις στον κόσμο μέσα από τον ρόλο σου στο «Dynasty»;
Τα μηνύματα που περνάω γενικώς, ό,τι κι αν κάνω, είναι ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα μουσικά φάσματα, να μην είμαστε "ρατσιστές" με τη μουσική και πως όλα τα είδη μουσικής μπορούν να χωρέσουν σε μια παράσταση δυόμιση ωρών με το κατάλληλο "πλασάρισμα" στον κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα είναι οπτικοακουστικά, είναι δευτερεύοντα, υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. Ο κόσμος έρχεται να ακούσει καλή μουσική, αξιοπρεπέστατες φωνές, με έναν θίασο που κατά τη γνώμη μου βρίσκεται σε πολύ αξιόλογο επίπεδο στο συγκεκριμένο σόου. Εμένα με ενδιαφέρει πρωτίστως αυτό.
Θεωρείς πως το ελληνικό κοινό έχει την απαιτούμενη "ωριμότητα" να αξιολογήσει σωστά και να εκτιμήσει μια τέτοια μίξη cabaret και μιούζικαλ;
Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό και εσύ ο ίδιος, ως καλλιτέχνης, να εκπαιδεύσεις κατάλληλα το κοινό, εφόσον έχεις να κάνεις μια πρόταση – γιατί εγώ ξεκίνησα με σκοπό να κάνω μια πρόταση στο κοινό μου. Αυτή η εκπαίδευση απαιτεί πολύ σκληρή δουλειά, χρόνο και υπομονή και θεωρώ ότι την κατέκτησα ως ένα σημείο. Πρέπει βέβαια και ο κόσμος να σου δώσει την ευκαιρία δοκιμάζοντάς το και ερχόμενος να σε παρακολουθήσει και τελικά να αποφασίσει αν του αρέσει ή όχι. Παίζει θεμελιώδη ρόλο, λοιπόν, να συντελέσει και ο κόσμος σε όλη αυτήν την προσπάθεια. Διότι όλο το υπόλοιπο «προϊόν» που κυκλοφορεί στις πίστες και στην ελληνική νύχτα το γνωρίζει κανείς πάνω κάτω. Στο δικό μας σόου πρέπει να μας δώσεις ως θεατής την ευκαιρία, ώστε να το γνωρίσεις.
Έχοντας πραγματοποιήσει, μεταξύ άλλων, σπουδές κλασικού χορού, πιάνου και όπερας, υπάρχει κατά τη γνώμη σου προέκταση της κλασικής μουσικής στη ροκ; Πώς διαπλέκονται για σένα αυτά τα δύο φαινομενικά "αντίθετα" είδη;
Η ροκ μουσική είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλα κλασικά ροκ συγκροτήματα, όπως οι Led Zeppelin, Deep Purple, Pink Floyd, Queen και Scorpions, έχουν κάποτε συνεργαστεί με μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες. Υπάρχει τεράστια συνοχή σε αυτά τα είδη, διότι μπορείς να εντοπίσεις κοινά στοιχεία στην αισθητική τους. Αυτό, φυσικά, είναι κάτι που διακρίνω εγώ ως μουσικός και μπορεί να διαφέρει από τη θεώρηση άλλων συναδέλφων. Προσωπικά, μπορώ να βρω κοινά σημεία στην κλασική συμφωνική ροκ με την κλασική μουσική και μπορώ πολύ εύκολα να τα συνδυάσω κιόλας. Είναι κάτι που έχω ψάξει πολύ...
Δεδομένου ότι έχεις σπουδές τόσο στο χορό όσο και στο θέατρο, τι σημαίνει για εσένα μουσική χωρίς θέατρο και τραγούδι δίχως χορό;
Τα πάντα έχω μάθει να τα κάνω και ξεχωριστά, δηλαδή και μόνο ως τραγουδίστρια έχω κάνει συναυλίες ή μόνο ως ηθοποιός έχω πρωταγωνιστήσει σε παραστάσεις και σειρές. Το ιδανικότερο για εμένα είναι να μπορώ όλα αυτά να τα συνδυάζω! Τότε εγώ προσωπικά νιώθω ολοκληρωμένη, γιατί μου αρέσει το μουσικό θέατρο. Προς το παρόν αυτό που με γεμίζει είναι το ένα στοιχείο να δίνει πάσα στο άλλο.
Προέρχεσαι από μια φιλόμουση οικογένεια και μάλιστα ο παππούς σου ήταν δεξιοτέχνης του βιολιού. Θεωρείς πως ένα παιδί μπορεί να ξεφύγει από τις επιδράσεις του περιβάλλοντός του;
Το κεφάλαιο "οικογένεια" είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη περιουσία που μπορείς να έχεις στη ζωή σου. Εκεί γαλουχείσαι... Τα βιώματα και τα ακούσματα που έχεις από την οικογένειά σου θα σε ακολουθούν μια ζωή, θες δεν θες... Αυτό είναι κανόνας! Αν ως άνθρωπος επιθυμείς να εξελιχθείς και να επιλέξεις κάτι άλλο, είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Τα προσωπικά μου οικογενειακά ακούσματα και βιώματα ήταν αυτά που με ακολούθησαν και στη μετέπειτα πορεία μου και νιώθω πολύ τυχερή που γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σε αυτήν την οικογένεια, με τους τόσο ανοιχτούς ορίζοντες στη μουσική. Ακούγαμε από Pink Floyd μέχρι Μαρία Κάλλας. Γι’ αυτό και εκτιμώ τα πάντα στη μουσική και θεωρώ ότι μπορεί κανείς να διακρίνει το καλό και το κακό σε κάθε είδος μουσικής. Ακόμη και η όπερα έχει κακές στιγμές...
Έχοντας μεγάλη εμπειρία στο χώρο του “performing”, ποια στοιχεία θεωρείς πως πρέπει να διαθέτει ιδανικά ένας καλός performer;
Κατά τη γνώμη μου, ο αξιόλογος performer πρέπει να έχει ένα ισότιμο επίπεδο σε όλα. Να είναι δηλαδή πολύ καλός ηθοποιός, πολύ καλός τραγουδιστής, πολύ καλός χορευτής. Θεωρώ ότι πρέπει να έχει σοβαρή κατάρτιση και γερή υποδομή στις σπουδές του, ώστε να μπορέσει να κάνει τη διαφορά. Αν, για παράδειγμα, ένας ηθοποιός κάνει μουσικό θέατρο, πρέπει να έχει αυτογνωσία, να γνωρίζει μέχρι πού μπορεί να απλώσει το χέρι του ως καλλιτέχνης. Γι’ αυτό κι εγώ θέλησα να σπουδάσω εξίσου όπερα, μιούζικαλ, θέατρο, χορό, κι όλα αυτά με στόχο να είμαι performer.
Γιατί ένας άνθρωπος επιλέγει να ενταχθεί στο χώρο του θεάματος;
Εμένα προσωπικά με ενδιέφερε να ανέβω στη σκηνή, όχι να μπω στο χώρο του θεάματος. Η γονιδιακή μου επιταγή ήταν ότι "εσύ πρέπει να γίνεις αυτό"! Γι’ αυτό και ακολούθησα το ένστικτο. Να φανταστείς ότι όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων έπιανα το μικρόφωνο και τραγουδούσα μπροστά στον καθρέφτη, παριστάνοντας την τραγουδίστρια... Κανείς δεν με επηρέασε να το κάνω στα τέσσερά μου, όπως καταλαβαίνεις. Πολύ απλά, με πρόσταξε το ένστικτο!
Μεταξύ άλλων, δηλώνεις λάτρης και της ethnic μουσικής. Τι είναι αυτό που σε ιντριγκάρει σε αυτό το είδος;
Πρέπει να ομολογήσω ότι δηλώνω λάτρης της ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Τραγουδώ όλα τα είδη μουσικής στα σόου μου κι αυτό είναι και το χαρακτηριστικό τους, ότι δηλαδή περνάμε από τη ροκ στη τζαζ, από τη τζαζ στη λάτιν, από τη λάτιν στην ethnic και μετά στο ελληνικό ρεπερτόριο. Αυτό όμως που κάνω είναι να προσαρμόζω στα δικά μου δεδομένα κάθε είδος μουσικής. Όταν δηλαδή τραγουδάω ethnic μουσική, δεν προσπαθώ να τραγουδήσω σαν την Natacha Atlas, γιατί δεν μπορώ να τραγουδήσω σαν εκείνη. Μου αρέσει όμως να τραγουδάω τέτοιου είδους τραγούδια, με το δικό μου τρόπο πάντοτε. Όπως υφίσταται ελευθερία λόγου, έτσι υφίσταται και ελευθερία έκφρασης όταν κάνουμε λόγο για τέχνη.
Τι σημαίνει για σένα επικοινωνία;
Η επικοινωνία για εμένα είναι όπως το φαγητό για κάποιους. Είναι η τροφή μου. Βρίσκω τρόπους να επικοινωνώ με τον κόσμο διότι το έχω τεράστια ανάγκη. Δεν μπορώ να είμαι απλώς η "ντίβα" που βλέπουν πάνω στη σκηνή να τραγουδά και να μην έχω επαφή με τον κόσμο. Αυτό είναι "ευνουχισμός" για εμένα. Θέλω να γίνομαι ένα με τον κόσμο, όταν βέβαια είναι εφικτό. Έχω βρει όμως τους τρόπους να το πετυχαίνω, κι αυτό έχει λειτουργήσει αρκετά υπέρ μου γιατί ο κόσμος θέλει όχι μόνο να σε θαυμάζει αλλά και να σε νιώθει λίγο "δικό του", να σε πλησιάζει. Επομένως, θα έλεγα πως η επικοινωνία είναι το 50% της ύπαρξής μου πάνω στη σκηνή. Το ίδιο συμβαίνει και στο "Dynasty", όπου στο τέλος της παράστασης και στο ελληνικό ρεπερτόριο γινόμαστε ένα με τον κόσμο, περιτριγυρίζοντας και ξεσηκώνοντάς τον.
Φοβάσαι το χρόνο; Είναι κινητήρια δύναμη για εσένα ή όχι;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω καμία απειλή από το χρόνο, διότι δεν υποτιμώ καθόλου το πέρασμά του, αντιθέτως το σέβομαι. Γιατί, αν κάνεις εχθρό σου το χρόνο, δεν θα οδηγηθείς πουθενά. Απλώς, δεν πρέπει "να κάνεις τα στραβά μάτια" απέναντί του. Τον σέβεσαι ως έναν έντιμο "εχθρό" σου. Νομίζω, υπό αυτήν την έννοια, ότι τα πάω πολύ καλά με το χρόνο!
Όπως έχεις δηλώσει, έχεις κατορθώσει να δημιουργήσεις κάποιους "διακόπτες" ασφαλείας απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις. Τι συμβαίνει αν δεν λειτουργήσει ένας διακόπτης;
Αν δεν λειτουργήσει ένας, πατάω έναν άλλον. Η αδρεναλίνη είναι πολύ μεγάλο όπλο για έναν καλλιτέχνη. Ενεργοποιεί τα πάντα! Επομένως, αν ένας διακόπτης δεν λειτουργήσει, αναγκαστικά, βρίσκεις αυτομάτως τον τρόπο να πατήσεις έναν άλλο διακόπτη που μπορεί να εφεύρεις εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα αυτή, εγώ όμως την κατέκτησα στην πορεία. Είναι πολύ σκληρή διαδικασία αυτό που περνάς ως καλλιτέχνης επί σκηνής... Πρέπει να είσαι ετοιμοπόλεμος! Αλλιώς δεν επιβιώνεις. Αν δεν δημιουργήσεις έναν ανάλογο μηχανισμό, έχεις χάσει το παιχνίδι!
Θα επέλεγες ποτέ τη φυγή στο εξωτερικό και τη διεθνή καριέρα, αφού και το είδος που εκπροσωπείς έχει περισσότερο διεθνείς προδιαγραφές;
Δεν θα το θεωρούσα φυγή, αλλά εξέλιξη. Σαφώς και θα ήταν επιλογή μου, εφόσον το παλέψω και το προσπαθήσω. Ακόμη το δουλεύω μέσα μου. Η αλήθεια είναι ότι το είδος αυτό έχει άλλες δυνατότητες, άλλη δυναμική στο εξωτερικό. Βέβαια, η δική μου δραστηριότητα στον ελληνικό χώρο του performing είναι εμπνευσμένη και από θεάματα που έχω παρακολουθήσει στο εξωτερικό, δεν ήταν κάτι που είδα εδώ ποτέ...
Δεν είναι όμως προτιμότερο να κατέχεις το "μονοπώλιο" στο είδος σου;
Να σου πω την αλήθεια δεν μου αρέσει το μονοπώλιο. Θα προτιμούσα να είμαι σε μια αγορά ανταγωνιστική στο είδος αυτό. Όταν είσαι μόνος σου πρέπει να επιβληθείς σε ένα τεράστιο κοινό, πράγμα δύσκολο. Αυτό που εγώ επιθυμώ είναι να υπάρξει μια αγορά τεράστια στο είδος αυτό. Τον θέλω τον ανταγωνισμό, μου αρέσει. Σε εξελίσσει, σε αναβαθμίζει, σε ολοκληρώνει...
Ποια είναι η γνώμη σου για ιερούς τόπους της τέχνης, όπως η Επίδαυρος ή το Ηρώδειο;
Θεωρώ πως ό,τι δεν υποτιμά τη νοημοσύνη του κοινού, πρέπει να κατέχει ελευθερία έκφρασης. Η υποτίμηση βέβαια της νοημοσύνης του καθενός διαφέρει, δεν είναι μονοσήμαντα ορισμένη. Κάτι που, για παράδειγμα, είναι για εμένα ευτελές, μπορεί κάποιον άλλον να τον εξευγενίζει. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Επομένως, είναι ιδιαίτερα περίπλοκο το να κρίνει κανείς τι πρέπει και τι δεν πρέπει να περνά από τα «άβατα».
