Σήμερα το τηλέφωνό του δεν έχει σταματήσει να χτυπάει. Λογικό, αφού χτες ο Μιχάλης Σαράντης τιμήθηκε με το Σταυρό του Χορν και όλοι θέλουν να τον συγχαρούν. Ο ίδιος αισθάνεται πολύ χαρούμενος, αλλά και αγχωμένος να μη διαψεύσει όσους τον εμπιστεύτηκαν, αλλά και να φανεί αντάξιος των προκατόχων του. Ονειρεύεται ένα μεγάλο ταξίδι, προς το παρόν όμως έχει πολύ δουλειά μπροστά του...
Πώς νιώθεις σήμερα με το Βραβείο Χορν στο σπίτι;
Είμαι πολύ χαρούμενος, αλλά και αγχωμένος και με ένα αίσθημα ευθύνης. Γιατί άμα σκεφτείς ποιοι το έχουν πάρει αυτό το βραβείο- πολύ σημαντικοί συνάδερφοι- αγχώνεσαι και μπαίνεις στο τριπάκι να φανείς κι εσύ αντάξιος. Αν και βέβαια αυτό είναι μάλλον λάθος σκέψη. Αλλά τα συναισθήματα είναι πραγματικά ανάμεικτα.
Τι περιμένεις από εδώ και πέρα να αλλάξει με το βραβείο;
Δεν περιμένω να αλλάξει η ζωή μου, απλώς χαίρομαι που η δουλειά μου αναγνωρίζεται και λίγο πιο επίσημα. Μακάρι να έρθουν δουλειές ωραίες, αν και δεν έχω παράπονο, κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ.
Για δύο ρόλους βραβεύτηκες, για το ρόλο του Νότη Σερδάρη στο έργο του Παντελή Χορν Φλαντρώ, (Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ-Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος») και το ρόλο του Αγγελιοφόρου στην τραγωδία του Ευριπίδη, Ιππόλυτος, και οι δύο σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου. Ποιος είναι αυτός που θα έλεγες ότι αγαπάς περισσότερο;
Και τους δύο, αλλά ίσως λίγο περισσότερο τον Αγγελιαφόρο. Ήταν μεγάλη τύχη να κατέβω στην Επίδαυρο με τέτοιο ρόλο… Τον δούλεψα πάρα πολύ καθημερινά και με τη Λυδία Κονιόρδου και μόνος μου, πολλές ώρες πέρα από την πρόβα. Δοκιμάζαμε τα πάντα. Και νιώθω ότι πραγματικά τον έβαλα στο μικροσκόπιο αυτό το ρόλο… Και η Φλαντρώ όμως έχει κοινά στοιχεία με τον Ιππόλυτο. Ήταν σχεδόν σαν ένα στάδιο προετοιμασίας για την παράσταση της Επιδαύρου.
Αυτή την περίοδο κάνεις πρόβες με τον Νίκο Καραθάνο για τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ…
Ναι, θα ανέβουμε στη Στέγη Γράμματων και Τεχνών μετά το Πάσχα. Αυτά τα έργα είναι πολύ σπουδαία πραγματικά. Εξαρτάται βέβαια πόσο ειλικρινής θέλει να είσαι απέναντί τους, είναι σπαρακτικά έργα. Με συγκινούν οι άνθρωποι στο Βυσσινόκηπο. Σε αυτό το έργο όλα είναι σαν σπαράγματα μιας ζωής που εσύ καλείσαι να ανακαλύψεις και να συνθέσεις. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί από εμάς. Εγώ κάνω τον Γιάσσα, τον νεαρό υπηρέτη της Λιούμπα. Είναι λίγο σνομπ, αρνείται την καταγωγή του. Αλλά νομίζω ότι σε αυτά τα έργα, όπως άλλωστε και στη ζωή, δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Όλοι είμαστε φωτεινοί και σκοτεινοί ταυτόχρονα, το θέμα είναι να θέλουμε να κάνουμε το καλό. Αν και μάλλον η φύση του ανθρώπου είναι το κακό, αλλά με αυτό πρέπει να παλέψουμε. Είναι κι αυτό μια πρόκληση…
Και μετά;
Το καλοκαίρι θα είμαι στον Αίαντα του Σοφοκλή που θα παρουσιαστεί στη Μικρή Επίδαυρο σε σκηνοθεσία της Σύλβιας Λιούλιου. Είμαστε μια πολύ ωραία ομάδα είμαστε εκεί, δεν ξέρω ποιον ρόλο θα κάνω, αλλά όλοι οι ρόλοι είναι υπέροχοι υπέροχοι και είμαι χαρούμενος.
Ποιους θεωρείς δασκάλους σου και θα έλεγες ότι κάπως τους χρωστά αυτό το βραβείο;
Πρέπει να πάω πίσω, στον πρώτο στο δάσκαλο που μου έμαθε γράμματα. Όμως αυτό που είπα στη βράβευση για τη Λυδία Κονιόρδου και τον Νικό Καραθάνο το εννοώ βαθιά. Τη Λυδία τη θεωρώ δασκάλα μου, μου έμαθε πολλά πράγματα κι είναι από τους λίγους ανθρώπους αυτής της γενιάς που προσπαθεί να μετασχηματίσει τη γνώση της στο σήμερα. Με τον Νίκο είμαι μαζί του πέντε χρόνια και του οφείλω τα εκφραστικά μου μέσα και την άνεσή μου. Αλλά από όλους όσους έχω συνεργαστεί έχω πάρει κάτι. Πάντα όμως εξαρτάται τι θες εσύ να πάρεις και πόσο είσαι σε φάση να μάθεις. Νομίζω ότι τα τελευταία δυο χρόνια, μετά από μια απόπειρα που έκανα να σκηνοθετήσω, ηρέμησα και είδα τα πράγματα πιο σφαιρικά.
Σε ενδιαφέρει η σκηνοθεσία;
Ναι, πολύ. Θέλω να κάνω κάτι και δουλέψω με ανθρώπους της γενιάς μου, αλλά όλα ακόμα είναι ανοιχτά.
Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Θέλω να πάω ένα ταξίδι. Να πάρω το αμάξι, να πάω στην Πάτρα, από εκεί στην Ανκόνα και να γυρίσω σε διάφορες χώρες. Κι αν όλα πάνε καλά θα το κάνω κιόλας τον Αύγουστο.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
