Η Αμαλία Αρσένη είναι μια νέα δροσερή ηθοποιός που ολοένα κερδίζει τις εντυπώσεις με τις επιλογές και τις ερμηνείες της. Φέτος συμμετέχει στον "Φον Δημητράκη" που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Π. Φιλιππίδη στο θέατρο Μουσούρη, αλλά ερμηνεύει και την Πόνθια στο έργο του Δημήτρη Καρατζιά "Αρκετά πια με την Αντέλα" σε σκηνοθεσία Λ. Μελέμε στο θέατρο Βικτώρια.
Τι διαπραγματεύεται το Αρκετά πια με την Αντέλα;
Το έργο είναι η συνέχεια του κλασικού έργου του Λόρκα Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα μέσα από τα μάτια της πιο παρεξηγημένης και κατά γενική ομολογία πονεμένης κόρης, της Μαρτύριο. Μετά από 30 χρόνια η ηρωίδα αφηγείται σε μια νεαρή κοπέλα που τολμά να μπει στο σπίτι της την ιστορία της οικογένειας αυτής, όπως τη βίωσε η ίδια. Στο τέλος, αν και η λύτρωση από το βάρος του μυστικού που ειπώθηκε είναι αυτό που περιμένουμε να επέλθει, κάτι μη αναμενόμενο, αλλά φυσιολογικό συμβαίνει: η Μαρτύριο ταυτίζεται με τη μητέρα της και παίρνει έτσι την εκδίκησή της, με αποτέλεσμα η ιστορία να φαίνεται πως θα επαναληφθεί.... σαν φαύλος κύκλος!
Πόσο κοντά είναι η εκδοχή της παράστασής σας στο έργο του Λόρκα;
Υπάρχουν ομοιότητες με το έργο του Λόρκα, όχι μονο όσο αφορά στην πλοκή αλλά και στο ύφος. Από γραφής το έργο είναι λιτό, δωρικό με στιγμές και εικόνες ποίησης. Η σκηνοθεσία της Λιλλύς Μελεμέ ζωντανεύει την ατμόσφαιρα της τότε εποχής και της κλειστοφοβικής κοινωνίας-οικογένειας που περιγράφει ο Λόρκα. Παρ' όλα αυτά το έργο παρουσιάζει την οπτική ενός χαρακτήρα του κλασικού έργου και έτσι εστιάζουμε σε έναν άνθρωπο και όχι σε πολλούς χαρακτηρες.
Η Πόνθια στη συγκεκριμένη εκδοχή πώς παρουσιάζεται;
Η Πόνθια είναι μια νέα κοπέλα που αψηφά τον κίνδυνο και παίρνει την απόφαση να αναμετρηθεί με αυτή τη γυναίκα που όλοι φοβούνται, τολμά να τη ρωτήσει για να μάθει τα μυστικά της, αντέχει να ακούσει αυτά που πέρασε η Μαρτύριο και κυρίως συνειδητά και δυναμικα παίρνει την απόφαση να μείνει μαζί με αυτή τη γυναίκα μέχρι το τέλος. Την έχει πλέον συμπονέσει, καταλάβει και συγχωρήσει, έτσι όπως δεν έκανε κανείς ποτέ.
Γιατί τελικά μερικά πράγματα μας κρατούν καθηλωμένους και πώς μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Το παρελθόν είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής του καθενός. Το παρελθόν στοιχειώνει και υπάρχει κάθε στιγμή. Οι αναμνήσεις και οι μνήμες αυτό το στόχο έχουν: να μας συνδέουν με ό,τι ζήσαμε και επιστρέφουν πάντα για να μας υπενθυμίσουν πως η ζωή προχωράει. Συνεπώς το δύσκολο είναι να κρατάμε ό,τι ζήσαμε και να πορευόμαστε δυνατότεροι, ωριμότεροι και αισιόδοξοι. Αναμφίβολα κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται εύκολα, κυρίως τα δυσάρεστα... Αλλά με το να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, να μην τα κρατάμε όλα μέσα μας, να λέμε την ιστορία μας και με το να γράφουμε καινούργιες ιστορίες με άλλους ανθρώπους και συνθήκες, μπορούμε να μην καθηλωθούμε στο τότε. Ο καθένας είναι συγγραφέας του βιβλίου της ζωής του.
Συμμετέχετε και στην παράσταση του Π. Φιλιππίδη Φον Δημητράκης.
Είναι ένα κοινωνικό έργο που έχει πολλές στιγμές χιούμορ, αλλά και περισυλλογής. Είναι η ιστορία ενός πολιτικού την περίοδο της Κατοχής που προκειμένου να γίνει υπουργός, είναι ικανός να στραφεί εναντίον της οικογένειάς του με αποτέλεσμα η κατάληξή του να μην είναι αυτή που ονειρευόταν για τον εαυτό του, καθώς θεία δική υπάρχει! Το έργο μάς αφορά άμεσα, γιατί περιγράφει αυτή τη δίψα για εξουσία και καταξίωση που βασίλευε στην Ελλάδα για πολλά χρόνια και που μας χαρακτήριζε ως λαό "που θέλουμε πολλά", αλλά δε δουλεύουμε γι' αυτά μεθοδικά και σε βάθος χρόνου, παρά με βιασύνη, επιπολαιότητα και ως εκ τούτου με διαφθαρμένη νοοτροπία.
Εσείς παίζετε τη Φωφώ, που μάλλον είναι απολιτίκ;
Είναι μια κοπέλα που τη χαρακτηρίζει ο φόβος και που δε θέλει καμία ανάμειξη στα πολιτικά δρώμενα, αλλά αναγκαστικά καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην υπόθεση του έργου, που την αναγκάζει να σταθεί στα ποδια της και να γίνει πλέον δυνατή και θαρραλέα.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Είμαι σε περίοδο συζητήσεων για την καλοκαιρινή περίοδο, όπως και για τον επόμενο χρόνο.
Ένα μέγάλο σας όνειρο;
Να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά αυτή, το θέατρο και τον άνθρωπο! Αυτό θα ήταν μια μεγάλη μου επιθυμία, γιατί η καλή συνεργασία και επικοινωνία όταν υπάρχει στο θέατρο αγγίζει τα όρια της μαγείας! Σε επίπεδο ρόλων θα ήθελα να δοκιμαστώ σε κλασικά έργα, όπως π.χ Τσέχωφ, Ίψεν, Ουίλιαμς κ.α
Σας ευχαριστώ πολυ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι του Νίκου Καρανικόλα.
