Ο Δημήτρης Μορφακίδης, λίγες μέρες πριν από την αναμέτρησή του με τον «Γλάρο» του Τσέχωφ που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου από το Κ.Θ.Β.Ε και τον Μεντβεντενκο, το δάσκαλο, που ο συγγραφέας τον εμπνεύστηκε από ένα αληθινό πρόσωπο που γνώρισε στην ρώσικη επαρχία, μας μιλάει για το πώς εκείνος προσέγγισε αυτό τον νέο άνθρωπο που εμμένει σε ένα έρωτα χωρίς ανταπόκριση.
Συμμετέχετε φέτος στον « Γλάρο» του Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου. Τι σας συγκινεί εσάς σε αυτό το εμβληματικό έργο;
Το ίδιο το κείμενο είναι μεγαλειώδες και σε κάθε ανάγνωση, όπως λέγαμε και στις πρόβες, πάντα ανακαλύπτεις κάτι. Πίσω από κάθε λέξη ξεπηδούν νοήματα, ένας κόσμος ολόκληρος. Επίσης είναι συγκλονιστικός και ο τρόπος που αφηγείται τις ιστορίες του και το πώς σκιαγραφεί τους χαρακτήρες, που φαινομενικά μοιάζουν δυνατοί, αλλά στο βάθος είναι αδύναμοι να ζήσουν. Όλοι ζουν σε μια φυλακή προσωπική τους, από την οποία δεν μπορούν να βγουν.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, αλλά ηθελημένα ή άθελά τους ισοπεδώνουν αξίες, όπως η αγάπη και ο έρωτας για να ικανοποιήσουν ένα καπρίτσιο, μια ανάγκη.
Εσείς ερμηνεύετε τον Μεντβεντένκο, το δάσκαλο…
Ναι, είναι ένας άνθρωπος καταπιεσμένος από την οικογένειά του, είναι ο προστάτης της κι όλοι τα περιμένουν όλα από αυτόν. Αλλά έχει αγάπη μέσα του για τους άλλους και προσπαθεί περισσότερο από τον καθένα μάλλον μέσα στο έργο να κάνει κάτι καλό. Παρόλο που φαίνεται σαν αποδιοπομπαίος τράγος της παρέας εκεί, έχει απίστευτη υπομονή και κατανόηση.
Εκείνος εμμένει στον έρωτά του για τη Μάσσα, ενώ ξέρει ότι εκείνη δεν τον αγαπάει…
Είναι αγάπη αυτό που νιώθει για τη Μάσσα, την καταλαβαίνει και θέλει να τη σώσει, να τη βγάλει από το τέλμα. Κι γι’ αυτό θυσιάζεται. Βλέπει κάπως και τον εαυτό του στην ιστορία της Μάσσας, που αγαπάει τον Κόστια, χωρίς ανταπόκριση. Ακόμα και στην τέταρτη πράξη που έχουν πια παντρευτεί και φτάνουν στο απροχώρητο, εκείνος πάντα υπομένει γιατί την αγαπάει.
Επίσης ο Μεντβεντένκο είναι ένα νέος άνθρωπος που ενώ δουλεύει, υποφέρει από την κοινωνική κρίση. Όπως πολλοί ακόμα νέοι σήμερα…
Ακριβώς. Ο ίδιος λέει: «Είμαστε πέντε άτομα και πρέπει να φάμε και να πιούμε με 23 ρούβλια το μήνα». Πόσες φορές δεν το ακούμε αυτό σήμερα από νέους ανθρώπους. Και βλέπουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κι εγώ σαν νέος σας μιλάω, είναι δύσκολα τα πράγματα. Αλλά πρέπει να έχουμε υπομονή και να προσπαθούμε. Αν ο καθένας κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί, ίσως αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Να κάνει το δικό του γήπεδο ο Παναθηναϊκός (γέλια). Και πάνω απ’ όλα υγεία.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
