Τη φωνή του την ξέρουμε, το ίδιο και τα κείμενά του. Φέτος όμως τον Οδυσσέα Ιωάννου μπορούμε να τον απολαύσουμε και live στο πλευρό του Β. Παπακωνσταντίνου και του Χ. Θηβαίου. 9:05 στο θέατρο Διάνα, περιμένοντας ένα τρένο για ένα ταξίδι που έστησε ο Π. Βούλγαρης σε μέρη που αγαπήσαμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε...
Τι είναι ακριβώς το 9:05;
Αν με ρωτούσατε στο ξεκίνημα της παράστασης, θα μπορούσα να είμαι πιο συγκεκριμένος στην απάντησή μου. Αλλά τώρα που έχουν μεσολαβήσει περίπου εβδομήντα παραστάσεις, νομίζω πως εμείς είμαστε οι τελευταίοι που μπορούμε να την ορίσουμε. Και αυτό γιατί έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τόσα πράγματα γι' αυτήν την παράσταση που ξεπερνούν κατά πολύ τις δικές μας αρχικές προθέσεις.
Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα;
Δεν είναι δική μου η ιδέα, είναι του Βασίλη (Παπακωνσταντίνου). Εκείνος έστησε στο μυαλό του τον σιδηροδρομικό σταθμό, το τρένο που καθυστερεί, την μπάντα των μουσικών και τον ραδιοφωνικού παραγωγό σε ρόλο αφηγητή. Εγώ έστησα το ιστορικό πλαίσιο των κειμένων μου, συζητώντας με τον Παντελή Βούλγαρη που ανέλαβε τη σκηνοθεσί. Τους ιστορικούς σταθμούς στους οποίους θα αναφερθούμε.
Τα κέιμενά σας αφηγούνται μια ιστορία ή είναι μικρά σκετς που " αφηγούνται" μια γενικότερη Ιστορία;
Οι περισσότερες αναφορές μου είναι αυτοβιογραφικές. Πρόσωπα και γεγονότα που αναφέρονται είναι υπαρκτά και ελάχιστα επινόησα. Ο σκοπός βέβαια δεν ήταν να μιλήσω για τηνζωή μου (προς Θεού!) αλλά μέσα από προσωπικές διαδρομές να βρεθεί ο κοινός συναισθηματικός τόπος όσο περισσότερων ανθρώπων γινόταν για όσα ζήσαμε από το 1974 μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.
Πώς λειτουργεί το κοινό στην παράσταση; Γιατί και ο Παπακωνσταντίνου και ο Θηβαίος είναι τραγουδιστές με live και συναυλίες και ο κόσμος έχει συνηθίσει να τραγουδάει μαζί τους, να συμμετέχει ενεργά. Τώρα σε έναν αμιγώς θεατρικό χώρο πώς λειτουργεί;
Ο κόσμος στην αρχή είναι επιφυλακτικός ως προς την αντίδρασή του. Δεν ξέρει αν ο θεατρικός κώδικας τού επιτρέπει την συμμετοχή του ή όχι. Αν πρέπει να χειροκροτούν και να τραγουδούν, ή αν αυτό θα διαταράξει τη θεατρική αφήγηση. Όταν καταλαβαίνει πως η συμμετοχή του είναι απαραίτητη, τότε γινόμαστε όλοι μαζί μία τεράστια παρέα που περιμένει το ίδιο τρένο. Το φινάλε μάς βρίσκει όλους όρθιους να τραγουδάμε μαζί.
Επίσης εσείς κρατάτε το ρόλο του αφηγητή στην παράσταση. Πώς είναι η έκθεση στο κοινό;
Στην ουσία χρησιμοποιώ τα κλειδιά του ραδιοφώνου. Βέβαια το να απευθύνεσαι σε τριάντα με σαράντα χιλιάδες ακροατές πίσω από ένα μικρόφωνο, είναι διαφορετικό από το να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή μπροστά σε τετρακόσιους θεατές, σε απόσταση ανάσας. Εκεί μιλάς και με το σώμα σου, με την κίνησή σου, όχι μόνο με τη φωνή σου. Ίσως από άγνοια κινδύνου, ίσως επειδή το είδα από την αρχή ως παιχνίδι, δε με δυσκόλεψε όσο πίστευα. Αισθάνομαι πως πραγματικά είμαι με φίλους σε μία αίθουσα αναμονής και κουβεντιάζουμε, θυμόμαστε, γελάμε και τραγουδάμε. Παίζει βέβαια να ήμουν πάντα ένα κρυμμένο ψώνιο που γούσταρε να βγει στη σκηνή και δεν τολμούσε να το πει, αλλά νομίζω πως το ψώνιο μου για παιχνίδι και πρόκληση ξεπερνά το ψώνιο της δημόσιας έκθεσης.
Η παράσταση διατρέχει την Ιστορία της Ελλάδας; Τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε;
Διατρέχει τα χρόνια της Μεταπολίτευσης με μία μικρή αναφορά και τον Μάη του ’68. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνει ο καθένας με αυτήν την περίοδο. Δική του ζωή είναι, εκείνος ξέρει καλύτερα. Σε όλη την παράσταση προσπαθήσαμε να αποφύγουμε το διδακτισμό και τα ηθικά διδάγματα. Δεν έχουμε να δείξουμε προς τα κάπου, δεν είμαστε ταγοί κανενός. Αν κάτι προσπαθούμε να πούμε είναι πως η συναισθηματική προσέγγιση του κόσμου είναι εξίσου σημαντική με τη λογική προσέγγιση. Όσο αυταπόδεικτη αλήθεια είναι ο ρεαλισμός άλλο τόσο είναι και το συναίσθημα. Πουθενά δεν πας αν ακρωτηριάσεις ένα από τα δύο.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτή την περίοδο;
Το πιο άμεσο, όσον αφορά στην δισκογραφία, είναι ένας δίσκος που ετοιμάζουμε με τον Θέμη Καραμουρατίδη για την Γιώτα Νέγκα. Τα πιο μακροπρόθεσμα αφορούν δισκογραφία αλλά και θέατρο, με τη μορφή συγγραφής κειμένων, αλλά δεν έχω κάτι πιο συγκεκριμένο να πω. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει ακόμη το “9:05” με το οποίο δε θα τελειώσουμε εύκολα, αλλά θα εξελιχτεί.
Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Δεν κάνω όνειρα μακρινών αποστάσεων. Να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω, να είμαι δημιουργικός, με ανθρώπους δίπλα μου, που να είναι κι εκείνοι καλά.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Α.Κ.
