Δυο διακεκριμένοι τραγουδιστές και μουσικοί, η Ευή Σιαμαντά και ο Πέτρος Αθανασιάδης, συμμετέχουν στην παράσταση «Ένας ουρανός μ’ αστέρια» που παρουσιάζεται στο θέατρο Βεργίνα σε κείμενα και σκηνοθεσία της Α. Τσεσμελή. Μια παράσταση αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, γεμάτη με τις μουσικές και τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα.
Συμμετέχετε στο Ένας ουρανός με αστέρια λοιπόν σε σκηνοθεσία της Α. Τσεσμελή. Είναι μια μουσική παράσταση ή μιούζικαλ;
Ε.Σ: Καταρχάς υπάρχει πλοκή και κείμενο, άρα μιλάμε για ένα μιούζικαλ. Το θέμα του είναι η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Η υπόθεση λαμβάνει χώρα σε ένα νησί της Ελλάδας που δεν προσδιορίζεται ακριβώς, όπου υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες πολύ αναγνωρίσιμοι και δυο ξένοι που έρχονται στο νησί κάθε Πάσχα. Συμβαίνουν διάφορα ανάμεσα στα πρόσωπα και υπάρχουν πολιτικές και ιστορικές αναφορές στην εποχή… Όσοι είναι πιο μεγάλοι θα καταλάβουν κα θα θυμηθούν πολλά. Είναι μια όμορφη και τρυφερή ιστορία, με πρόζα, τραγούδι και χορό.
Π.Α: Ακολουθεί πιστά την εποχή η παράσταση, έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό. Εγώ που ακούω αυτή τη μουσική και την παίζω και ως μουσικός γενικά κι όχι μόνο στην παράσταση, το απολαμβάνω ιδιαιτέρως. Και νομίζω ότι μεταδίδουμε αυτό το κλίμα εκείνης της δεκαετίας.
Τα τραγούδια που ακούγονται είναι όλα από τον ελληνικό κινηματογράφο;
Ε.Σ: Ναι, είναι όλα του Μίμη Πλέσσα που χαρακτηρίζει τον ελληνικό κινηματογράφο μουσικά. Έδωσε το στίγμα και τη σφραγίδα του, θα έλεγα. Επίσης υπάρχουν και δυο ξένα τραγούδια, αναφορά σε χολιγουντιανές ταινίες της εποχής.
Π.Α: Είναι πολύ όμορφα δοσμένα και εκτελεσμένα τα τραγούδια, τα οποία παίζονται live. Kρατάνε την ευαισθησία και την ατμόσφαιρά τους. Η απόδοση του όλου του μουσικού θέματος είναι πολύ ωραία πιστεύω Όλοι και δη οι γνωστές που ακούνε αυτή τη μουσική θα την εκτιμήσουν ιδιαίτερα.
Μιλήστε μας για τους ρόλους σας…
Ε.Σ: Υποδύομαι μια Αμερικανίδα σταρ της εποχής που έρχεται στο νησί, τη Ρίτα. Αυτή είναι φίλη με έναν άλλο σταρ, Έλληνα, τον Ριχάρδο. Αυτοί οι δύο είναι καλλιτεχνικό ζευγάρι και πολύ δεμένοι. Η καταγωγή του Ριχάρδου του είναι από το νησί. Έτσι κάθε Πάσχα λοιπόν το επισκέπτονται μαζί. Η Ρίτα μιλάει λίγα ελληνικά και αγαπάει πολύ το νησί, αλλά δε θα σας πω την εξέλιξη της ιστορίας, η οποία όμως είναι πολύ αστεία.
Π.Α: Εγώ υποδύομαι τον Ριχάρδο, ο οποίος διαπρέπει στην Αμερική και κάθε χρόνο έρχεται στο νησί που γεννήθηκε εξαιτίας της σχέσης του με την αδερφή του, την Αριάδνη. Η Ρίτα γνωρίζει τα φαντάσματά του και τα έχει αποδέχεται ως κομμάτι του. Κάθε φορά που επιστρέφουν αυτοί οι δύο στο νησί με έναν τρόπο επαναπροσδιορίζονται...
Είστε και οι δυο τραγουδιστές και μουσικοί. Πώς είναι η εμπειρία του να ερμηνεύετε ένα ρόλο;
Ε.Σ: Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στην αρχή ήταν δύσκολο, αλλά νομίζω ότι ο ρόλος μου πάει πολύ γι’ αυτό αν και δεν έχω τεχνική στο θέατρο μαζί με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδας μας, νομίζω ότι τα καταφέρνω. Μου αρέσει ότι παίζω στο θέατρο, δεν τα έχω βρει ακόμα σκούρα, αλλά και με έχει βάλει σε σκέψεις η υποκριτική τα τελευταία χρόνια, μου αρέσει να υποδύομαι ρόλους, αλλά νομίζω ότι θα χρειαστώ κατάρτιση.
Π.Α: Στην ουσία τον εαυτό μου κάνω, δε διαφοροποιούμαι και πολύ από αυτό μου είμαι. Νομίζω ότι είμαι εγώ σε μια άλλη εποχή και μάλιστα μια εποχή που θα ήθελα να είχα ζήσει... Μέσα από την παράσταση γνώρισα το ελληνικό κομμάτι της εποχής εκείνης που με γοήτευε εξίσου. Εγώ παίζω swing και rock ‘n roll. Για μενα είναι πειραματική αυτή η πρώτη προσέγγιση, το έκανα με άγνοια κινδύνου στην αρχή, αλλά σε απελευθερώνει πολύ η διαδικασία αυτή. Εμείς οι μουσικοί κάνουμε στο πάλκο μόνο αυτό που είμαστε. Αυτή η έκθεση του θεάτρου είναι που είναι υπερέκθεση για μενα με τρομάζει, με τον καιρό το συνηθίζω βέβαια, αλλά πάντα βρίσκει έναν άλλο τρόπο να με τρομάζει.
Γιατί αυτή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου είναι ακόμα τόσο αγαπητή
Ε.Σ: Είναι πολύ κοντά στον Έλληνα. Έχει αλλάξει η κοινωνία σίγουρα, αλλά την αθωότητα αυτής της εποχής την έχουμε ανάγκη. Μουσικά ο ελληνικός κινηματογράφος είναι πολύ μπροστά, αλλά και οι ίδιες οι ταινίες… Παρόλο που το κείμενο ήταν απλό, οι ερμηνείες των ηθοποιών τις κάνουν τόσο αγαπητές. Νομίζω ότι ο τρόπος που έπαιζαν έχει μια παιδικότητα, που ξεκουράζει το θεατή. Η δημιουργία της στιγμής επίσης, ο αυτοσχεδιασμός που είναι πολύ χαρακτηριστικός σε αυτές τις ταινίες, είναι πολύ σημαντικός. Το ίδιο συμβαίνει και στο μουσικό αυτοσχεδιασμό, ειδικά στην τζαζ. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Όσα χρόνια και να περάσουν, αυτή η εποχή πάντα θα αγγίζει τις καρδιές μας
Π.Α: Και για μενα παραμένει μυστήριο γιατί αυτή η εποχή έχει καταφέρει να αγγίξει την καρδιά του κόσμου. Ίσως επειδή αυτά τα τραγούδια εκφράζουν το ρομαντισμό, την αγωνία και την ελπίδα της εποχής. Η μουσική αυτή έχει εικόνες, δεν είναι μόνο νότες, αφηγείται ιστορίες. Έχει μια μαγική συνταγή που την κάνει διαχρονική κι επίκαιρη. Επίσης οι ταινίες παρόλο που γίνονταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, έχουν μια αίσθηση παρέας, γειτονιάς και νομίζω ότι και στην παράσταση καταφέραμε να βγάλουμε αυτό το στοιχείο.
Σας ευχαριστώ.
Κι εμείς.
Τρίτη 24 Μαρτίου 2015
Α.Κ.
