Η ημέρα είναι ηλιόλουστη στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου και το κλίμα ανοιξιάτικο. Ξάφνου, κι ενώ παρατηρώ δύο Γιαπωνέζους που κλειδώνουν τα ποδήλατά τους έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, εμφανίζεται μπροστά μου ένας άνδρας ξανθωπός, με γένια και μουστάκι...Ο «Άρης Παυρινός», ο πρωθυπουργός του «Παρά Πέντε»! Ο «Άρης» με χαιρετά φιλικά και με αγκαλιάζει σφιχτά... Με παίρνει από το μπράτσο και με οδηγεί σε ένα από τα κεντρικά καφέ της Αρεοπαγίτου προκειμένου να ξεκινήσει την εξομολόγησή του. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης με σπουδές στα Νομικά και κάτοχος ήδη δύο μεταπτυχιακών, Δημήτρης Πετρόπουλος, ανοίγει τα χαρτιά του σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο onlytheater.gr. Δίχως δισταγμούς και περιστροφές, με γλώσσα άφοβη και καθαρή και με ειλικρινά εξομολογητική διάθεση, ο Δημήτρης Πετρόπουλος μου μιλά για την ψυχή και τον άνθρωπο, ανασύρει μνήμες θαλπωρής και αγάπης από το παιδικό του παρελθόν, μου εκμυστηρεύεται σκέψεις για τη μητέρα και την αδερφή του και μου εξηγεί γιατί κάποιες φορές αισθάνεται βαθιά πληγωμένος από τον περίγυρό του...Με χιούμορ πηγαίο και διάθεση ανεβασμένη, ο Δημήτρης Πετρόπουλος, δάσκαλος και μαθητής ταυτόχρονα, καταθέτει συγκινημένος ενδόμυχες σκέψεις και συναισθήματα!
Μιλήστε μου για τα παιδικά σας χρόνια. Τα αναπολείτε καθόλου; Αν μπορούσατε με κάποιον μαγικό τρόπο θα θέλατε να επιστρέψετε σε αυτά; Οι μνήμες των παιδικών χρόνων οδήγησαν τη μετέπειτα πορεία σας στη ζωή;
Ας ξεκινήσω από το τέλος. Ναι, την καθόρισαν! Γιατί ήταν τρυφερά και ζεστά. Γιατί ήταν σε ένα περιβάλλον αγκαλιάς και αγάπης. Αν τα αναπολώ, όχι, δεν αναμοχλεύω το παρελθόν, γενικότερα. Τα αναπολώ όμως σαν ζώσα αίσθηση... Να σου δώσω ένα παράδειγμα, λίγο τραβηγμένο βέβαια... Επειδή αυτή τη στιγμή αγκαλιάζει το σβέρκο και τα αυτιά μου αυτό το ανασηκωμένο πουλόβερ, και μόνο αυτή η αίσθηση ζεστασιάς ανακαλεί με τη σειρά της μια αίσθηση προστασίας, παιδιάστικης λίγο, την οποία έχω συνδέσει μέσα μου με τα χρόνια εκείνα. Είναι μια πνοή σωματικής ζεστασιάς που ταυτόχρονα γίνεται και συναισθηματική ζεστασιά. Όσο για τον αν θα ήθελα να επιστρέψω στα παιδικά μου χρόνια, όσο κι αν σου ακούγεται παράξενο, δεν έπαψα ποτέ να είμαι παιδί. Με την εφηβεία, από την άλλη, δεν έχω καλές σχέσεις. Δεν με ελκύει, δεν με γοητεύει... Αυτή η εκκρεμότητα ταυτότητας που συνοδεύει την εφηβεία και το ζήτημα αυτοπροσδιορισμού και ετεροπροσδιορισμού δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, μάλιστα τα θεωρώ πολύ βαρετά για ενηλίκους. Στην εφηβεία είσαι ομφαλοσκοπικός, εγωκεντρικός, σε ενδιαφέρεις εσύ, γι’ αυτό και δεν την συμπαθώ σαν φάση ζωής και τη βρίσκω βαρετή... Μακάρι να το είχαν όλοι οι άνθρωποι αυτό το στοιχείο και να μην έμεναν εγκλωβισμένοι στην εγωκεντρική εφηβεία, χωρίς να το λέω αυτό για να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα... Απλώς το θεωρώ ζωογόνο και ευλογία στη ζωή! Άνθρωποι που μονίμως χρησιμοποιούν το μικρόκοσμό τους σαν σημείο αναφοράς, σαν δηλαδή να ξημερώνει γι’ αυτούς, σαν να τραγουδά τ’ αγέρι γι’ αυτούς... Προσωπικά, δεν έχω σχέση κτητική απέναντι στην ομορφιά της φύσης. Αισθάνομαι την «ευλογία» της έκπληξης και της ανακάλυψης, μένοντας μονίμως εκστατικός και έκθαμβος σε πράγματα χιλιοϊδωμένα και καθημερινά. Για παράδειγμα άνθισε στη βεράντα μου ένα υπέροχο λουλούδι, ούτε πώς το λένε δεν ξέρω, το οποίο πήρε τυχαία το μάτι μου, και μου φάνηκε ότι μου χαριζόταν εκείνη τη στιγμή μια ολόκληρη περιουσία. Ξέρεις, δεν χορταίνω... Είναι για μένα όλα γύρω μου σαν καινούργια... Νιώθω μια ευγνωμοσύνη απροσμέτρητη που μου δίνεται ξανά και ξανά αυτή χαρά. Αυτό δεν έχει να κάνει απαραιτήτως με την έννοια της παιδικότητας που προανέφερα, ούτε με την ηλικία.
Ποιος ήταν ο πρώτος μεγάλος σας στόχος;
Δεν είμαι άνθρωπος των στόχων τόσο πολύ. Είμαι άνθρωπος του γεμάτου παρόντος κι όχι του μέλλοντος. Μέσα στην έννοια του στόχου ενυπάρχει κάτι το μακροπρόθεσμο... Όταν εννοώ γεμάτο παρόν, βέβαια, δεν εννοώ πάντα και απολαυστικό.
Ποιο είναι το σπουδαιότερο μάθημα ζωής από τους γονείς σας που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη σας;
Πολλά... Ήταν ιδιαίτεροι άνθρωποι! Ήμουν πολύ τυχερός, πάρα πολύ. Θα έλεγα καλύτερα ότι πρόκειται για μια συστοιχία μαθημάτων από την πλευρά τους. Ας πούμε μια αίσθηση ακεραιότητας, να μην νερώνεις το κρασί σου, δηλαδή. Ακόμη μια αίσθηση δικαιοσύνης, δεν χαρίζονταν ούτε σε εμάς για να καταλάβεις, δεν μας φέρονταν προνομιακά, σ’ εμένα και την αδερφή μου, επειδή ήμασταν παιδιά τους. Ήταν ζόρικοι μπορώ να πω, πάντα όμως κινούμενοι από την αγάπη τους προς εμάς. Η μάνα μου πάντοτε μου έλεγε: «Είσαι δυνατός!» Και δεν μιλούσε από την πλευρά τον αδυνάτων...
Είστε και μαθητής και καθηγητής, σωστά..;
Σωστά! Διδάσκω σε ένα ΙΕΚ νομικά, συγκεκριμένα Εγκληματολογία και Ποινικό Δίκαιο που είναι και το αντικείμενο των σπουδών μου. Ως μαθητής κάνω το μεταπτυχιακό μου στη Διαχείριση Πολιτιστικών Μονάδων στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Το είχα βάλει στόχο πριν δέκα χρόνια κι επειδή δεν το επέτρεψαν οι συνθήκες τότε, αποφάσισα να το πραγματοποιήσω τώρα! Θα είναι το τρίτο μου μεταπτυχιακό. Άλλωστε μου το έθεσε όρο ο Αγ. Πέτρος για να με δεχτεί κοντά του...
Θεωρείτε πως ο καλλιτέχνης γεννιέται ή γίνεται;
Αν δεχθούμε ότι είναι ειδική κατηγορία η ιδιότητα του καλλιτέχνη, η λειτουργία του εν γένει, τότε θα έλεγα ότι ο καλλιτέχνης γεννιέται κατ’ αρχήν, αλλά μόνο κατ’ αρχήν. Όλο το υπόλοιπο είναι χτισμένο πάνω σε αυτό. Θα μπορούσα όμως να δεχθώ κατ’ εξαίρεση ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ιδιότητες. Δεν υπάρχει μία ιδιότητα που να στερούνται εντελώς. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να δεχθώ ότι από κάποιον λείπει, για παράδειγμα, εντελώς το καλλιτεχνικό στοιχείο, ότι είναι άγονος, ότι ούτε να σπείρεις δεν μπορείς... Μπορώ να δεχθώ επίσης ότι κάποιοι, όμως αυτοί είναι πολύ λιγοστοί, είναι καταδικασμένοι να είναι καλλιτέχνες, όπως ήταν ο Βαν Γκογκ, ο Γκρέκο, ο Νταλί... Κι αυτοί το γνωρίζουν, το γνωρίζουν ενστικτωδώς. Είναι μέσα στην κοιλιά τους βαθιά και τους λέει «εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς». Μπορεί να είναι και μια κατάρα, ένας μονόδρομος, αλλά ένας γοητευτικός μονόδρομος.
Πρέπει να υφίσταται κατά τη γνώμη σας «αστυνομία αισθητικής»;
Τίποτα δεν πρέπει να αστυνομεύεται. Για να υπάρχει αστυνόμευση πρέπει να λειτουργούν δύο πράγματα: κριτήρια και κοινωνικοί ρόλοι. Ποιος είναι αυτός που θα κατανείμει τους ρόλους; Ποιος θα θέσει τα κριτήρια; Αν το εννοείς με την έννοια του να υπάρχει μια αστυνομία θεάτρου να μαζέψει λίγο τη χυδαιότητα, ναι, αλλά νομίζω ότι η χυδαιότητα δεν μαζεύεται... Είναι θέμα καλλιέργειας... Είναι μια διαδικασία εκ των έσω αυτή, κι όχι εκ των έξω!
Αν γινόσασταν Υπουργός Πολιτισμού για μια εβδομάδα, ποιες θα ήταν οι κινήσεις σας;
Θα σου απαντήσω αυθόρμητα! Δεν ανήκω στην κατηγορία του Έλληνα που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει Υπουργός. Αν αναφέρεσαι στο τι απουσιάζει από τον πολιτισμό, ώστε να το ανατρέψω σε περίπτωση που είχα τη δυνατότητα, θα σου απαντούσα ότι απουσιάζει ο ίδιος ο πολιτισμός. Προφανώς και υπάρχουν βέβαια κάποιοι φορείς, ωστόσο είμαστε μια χώρα που εκ φύσεως και εκ περιβάλλοντος έχει τόσες πλούσιες παροχές, ώστε με αυτό το έλλειμμα παιδείας, σχεδόν απόλυτο, να καταφέρνουμε να είμαστε καλλιτεχνικός λαός. Πολιτισμένοι δεν ξέρω αν είμαστε... Το σώμα, η ψυχή, τα συναισθήματα, η διάνοια είναι ενεργά. Όλα λειτουργούν... Κι αυτά τα στοιχεία είναι πηγές πολιτισμού. Ο Έλληνας διαθέτει τις προδιαγραφές, απλώς τις αφήνει αναξιοποίητες.
Σκηνοθεσία ή υποκριτική; Ή και τα δύο μαζί;
Ήμουν τυχερός να έχω σκηνοθετήσει παραστάσεις που όλες πήγαν πολύ καλά. Παρόλα αυτά σαν κύρια ιδιότητα θα επέλεγα τον ηθοποιό. Αισθάνομαι ότι η σκηνοθεσία αποτελεί προέκταση της υποκριτικής, μέρος αυτής, κι όχι κάτι το ξεχωριστό.
Έχετε μετανιώσει περισσότερο για πράγματα που έχετε κάνει ή γι’ αυτά που δεν έχετε κάνει;
Αναφέρεσαι σε μια λειτουργία που δεν μου είναι πολύ γνώριμη. Ασφαλώς έχω μετανιώσει για στιγμές σκληρότητας, ήταν λιγοστές βέβαια. Δεν είμαι αναμάρτητος, μου χρεώνω κάποια πράγματα. Μου έχει τύχει δηλαδή να κάνω κάτι και να μετανιώσω έπειτα. Δεν μου είναι άγνωστο το συναίσθημα, απλώς δεν είμαι ενοχικός και δεν αναμασάω όλη την ώρα τι έκανα και τι δεν έκανα. Έχω όμως υποστεί και σκληρότητα από την άλλη.
Νιώσατε προδομένος από το περιβάλλον σας; Αν ναι, συγχωρήσατε την προδοσία του;
Από το οικογενειακό περιβάλλον, όχι, από το φιλικό και επαγγελματικό, ναι! Κι έχω νιώσει προδομένος όχι γιατί ήταν ιδέα μου, αλλά διότι έχω υποστεί στην ουσία μια αθλιότητα. Όσο για το αν συγχωρώ γενικώς, θα πρέπει να παραδεχθώ κάτι που δεν μου αρέσει και τόσο. Έχω μια φυσική ροπή στη συγχώρεση, σαν αντανακλαστικό. Κι όταν αναφέρομαι σε αυτήν, δεν εννοώ τη μεγαλοψυχία, αλλά τη βαθιά κατανόηση. Αυτό όμως δεν είναι πάντα ευεργετικό για τον αποδέκτη. Παραπλανάται... Νομίζει ότι η συγχώρεση είναι κάτι που αποτελεί φυσική λειτουργία. Δεν είναι έτσι όμως...Κάνω προσπάθεια μερικές φορές να πειθαρχήσω και να κρατήσω μια απόσταση, αλλά η φύση μου με πάει προς την αντίθετη κατεύθυνση συνήθως. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κρατάω χρεούμενα... Αν, ας πούμε, υποτροπιάσει κάποιος, τις ξανανιώθω τις γρατζουνιές. Όταν δεν υπάρχει υποτροπή, ναι, μπορώ να τις ξεχάσω... Επειδή όμως η ζωή παίρνει την αξία που της δίνεις, τα πράγματα πρέπει να τα σέβεσαι και να τα τιμάς. Πολλές φορές μου έχει λεχθεί και το εξής: «Αφού εσύ μπορείς, έχεις την ικανότητα να συγχωρείς!» Αυτό όμως είναι δικό μου θέμα... Αν θέλω στο δίνω, αν θέλω στο στερώ. Αρρωσταίνω με τη χυδαιότητα, για παράδειγμα. Είναι κάτι μολυσματικό για μένα. Παραμένει κάτι αφόρητο η ψυχική χυδαιότητα. Δεν κατάφερα ποτέ να δείχνω κατανόηση στη χυδαιότητα...
Είστε μοναχικός τύπος ή όχι; Γιατί; Η μοναξιά έχει ήχους ή είναι ένα επίπεδο πεδίο;
Ξεκάθαρα μοναχικός... Βέβαια είμαι μια κινούμενη απάτη ως προς αυτό, διότι φαίνομαι αρκετά επικοινωνιακός κι εξωστρεφής. Όλοι αυτό το παρανοούν... Στο βάθος όμως είμαι πάρα πολύ μοναχικός, σε ανησυχητικό βαθμό θα έλεγα. Μπορώ να μείνω άπειρες ώρες μόνος μου, χωρίς να αισθάνομαι την ανάγκη της επικοινωνίας. Έλεγαν οι γονείς μου, μάλιστα, ότι όταν ήμουν πολύ μικρός, πριν ακόμη πάω σχολείο, ξέχναγες πως υπάρχω όταν ήμουν μέσα στο σπίτι. Καθόμουν μόνος μου ώρες ατελείωτες. Αντίθετα, αφηνίαζα όταν βρισκόμουν έξω με κόσμο, ήμουν το είδος του ζωηρού παιδιού... Φυσικά, η μοναξιά εμπεριέχει μέσα της τα πάντα και προσωπικά τη θεωρώ πολύ γοητευτική...
Κατά τη γνώμη σας οι Έλληνες έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις;
Αν αυτή είναι η άλλη πλευρά της δημιουργικότητας, τότε ναι... Είναι πολύ επινοητικός ο Έλληνας, είναι σβέλτος στο μυαλό. Αυτό σημαίνει τάση δημιουργικότητας. Η αυτοκαταστροφικότητα ίσως να οφείλεται σ’ αυτή τη σιγουριά της ίδιας της δημιουργικότητας που τον διακατέχει.
Πιστεύετε πως οι Γερμανοί κατά βάθος θα ήθελαν να είναι Έλληνες; Θα άντεχαν να είναι;
Δεν γνωρίζω τόσο καλά τους Γερμανούς για να απαντήσω. Τους παρατηρώ χρόνια βέβαια, δεν μου είναι εντελώς άγνωστη φυλή, δηλαδή. Όμως, δεν πιστεύω ότι θα ήθελαν να είναι Έλληνες. Ίσως θα ήθελαν να έχουν κάποια γνωρίσματα των Ελλήνων, αλλά όχι να είναι άλλος λαός. Και γι’ αυτό δεν θα άντεχαν να είναι πλήρως Έλληνες...
Αν γινόταν πόλεμος, πιστεύετε πως θα λέγαμε ξανά «ΟΧΙ», έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η συνείδηση του Έλληνα;
Το «όχι» των Ελλήνων του τότε, ήταν η ορμή και η – σχεδόν - χαρά, ανάμεικτη με την ανησυχία αλλά και την αποφασιστικότητα, με τις οποίες γραπώνονταν από τα βαγόνια των τρένων για να πάνε στο μέτωπο. Όλες οι εικόνες και όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε αυτό δηλώνουν. Δεν πήγαν στη μάχη με την ιδέα ότι πηγαίνουν στο σφαγείο αλλά με διάθεση να παλέψουν. Αυτό ήταν ένα πολύ ηχηρό «όχι». Πιστεύω ότι οι Έλληνες θα συσπειρωθούν απέναντι στον κοινό κίνδυνο. Το να στέκομαι δίπλα σε κάποιον που δεν τον ψήφισα και που ενδεχομένως φοβάμαι την απειρία και την αδεξιότητά του, αλλά παρόλα αυτά στέκομαι δίπλα του, δηλώνει μια συσπείρωση για κάτι που αφορά περισσότερο τη χώρα και λιγότερο την κομματική προτίμηση. Αυτό διακρίνω εγώ... μόνο που ο Έλληνας είναι ευμετάβλητος... Δεν έχουν διάρκεια οι στηρίξεις του κι εδώ γεννάται το πρόβλημα. Δεν είναι, δηλαδή, τόσο αφοσιωμένος σε βάθος χρόνου. Μπορεί να αποσύρει την υποστήριξή του εύκολα...
Ποια η εντύπωσή σας για τη νέα κυβέρνηση; Για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα...Θα αντέξει;
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα... Δηλαδή, αποδεικνύεται μια απειρία μεγαλύτερη από την αναμενόμενη, με την έννοια ότι ήταν βέβαιο ότι αν δεν ερχόταν νέα κυβέρνηση τον Γενάρη του ’15, θα γινόταν σίγουρα μέσα στο ’15. Πίστευα ότι θα έπρεπε να έχουν μελετήσει με πιο συγκεκριμένο τρόπο τις δράσεις τους, ώστε να μοιάζουν περισσότερο με πρόγραμμα, παρά με έκθεση ιδεών. Τους ακούω με μεγάλη προσοχή, τους παρατηρώ όλο αυτό το διάστημα, κι έχω διαρκώς την αίσθηση μιας θεωρητικής προσέγγισης. Ίσως τους διαφεύγει ότι αυτήν την ώρα κυβερνούν, δεν σκέπτονται φωναχτά, αποφασίζουν... Είναι πολύ φρέσκο το νέο σχήμα κυβέρνησης, βέβαια, και ανέλαβε την εξουσία σε μια συγκυρία πολύ αρνητική. Δεν μπορεί να κριθεί ακόμη... Απλώς πιέζει ο χρόνος...
Πώς εξηγείται ο διασυρμός της Ελλάδας σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο στο διεθνή χώρο;
Δεν ορκίζομαι ότι πρόκειται περί διασυρμού. Αντίθετα, έχω την αίσθηση ότι ακούγονται δυο εκδοχές, σχηματίζεται λίγο λίγο μια εικόνα αρκετά κοντινή στην αλήθεια μας, αν εξαιρέσεις τα εκ συστήματος υπηρετούμενα συμφέροντα, που όποια κι αν ήταν η αλήθεια θα την διαμόρφωνε έτσι ώστε να καλύπτουν τους δικούς του στόχους. Αλλά αυτό πάντοτε συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει στο μέλλον... Έβλεπα αυτό το βιντεάκι του σατυρικού σόου «Die Anstalt» που προβάλλεται από το κανάλι ZDF της γερμανικής τηλεόρασης, που αναφέρεται στις γερμανικές αποζημιώσεις απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό το δεκαπεντάλεπτο βιντεάκι, αν και λίγο λαϊκίστικο και τολμηρό αλλά αρκετά συγκρατημένο, είπε πολύ περισσότερα και πιο ουσιαστικά από τις αναλύσεις που διαβάζουμε στις εφημερίδες ξανά και ξανά... Αυτή η εκπομπή είναι σαν μετεξέλιξη του γερμανικού «Cabaret» που είναι οξύ, αιχμηρό, πολιτικοποιημένο από το ’20. Βέβαια στο «Die Anstalt» είναι πιο στρογγυλεμένες οι γωνίες, καθώς απευθύνεται σε ευρύ κοινό, είναι όμως πολύ τσουχτερό σε θεματικό επίπεδο.
Υπάρχει κάποιο σπουδαίο αντίδωρο από τη ζωή σας;
Είναι τέτοια η ευγνωμοσύνη η διαρκής που νιώθω που τι άλλο αντίδωρο να ψάχνω; Νιώθω ευλογημένος που είμαι όρθιος. Πολλές φορές μου χτύπησε την πόρτα ο θάνατος με διάφορα προβλήματα υγείας που είχα και γλίτωσα στο παρά μηδέν. Για να καταλάβεις, οι φίλοι μου με θεωρούν «camel trophy», δηλαδή άνθρωπο αντοχής απέραντης, απεριόριστης, διαρκούς... Κάθε άλλο παρά έτσι αισθάνομαι βέβαια, απλώς εισπράττω αυτήν την εικόνα από τους άλλους... Και μου έχουν συμβεί πολλά... Έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους, έχω αρρωστήσει και ο ίδιος... Μόνο ροζ δεν ήταν η ζωή μου δηλαδή…
Πιστεύετε στο Θεό ή στον άνθρωπο;
Πιστεύω στον ένθεο άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι πολύ ευρύτερο από το δυναμικό που χρησιμοποιεί. Είναι φορέας περισσότερων πραγμάτων, των οποίων τη συνείδηση δεν έχει πάντοτε ώστε να τα κάνει χρηστικά. Νομίζω ότι σήμερα η έννοια «άνθρωπος» αντιστοιχεί, σαν σημαινόμενο, σε κάτι πιο ελλιπές από το πραγματικό. Ο άνθρωπος είναι ένα σπουδαίο εργαλείο με δυνάμεις κρυμμένες κάτω από το δέρμα...Όλοι διαθέτουμε δυνατότητες. Άλλοι τις βάζουμε σε έναν δρόμο, άλλοι όχι... Γι’ αυτό υπάρχει και αυτή η φαινομενική ποικιλία μεταξύ μας. Προσωπικά πιστεύω πως οι άνθρωποι μοιάζουμε πολύ περισσότερο απ’ ότι διαφέρουμε. Κι αν κάτι μας αναστατώνει λίγο στα νιάτα μας, στα γεράματα μαλακώνει. Είναι επειδή ενδεχομένως αισθανόμαστε ότι οι ομοιότητες υπερισχύουν έναντι των διαφορών, κι ως εκ τούτου προσπαθούμε με κάποιον τρόπο να διαφοροποιηθούμε...Νομίζουμε ότι έτσι αποκτούμε ατομική ταυτότητα, όμως η ταυτότητα «άνθρωπος» είναι από μόνη της πολύ ενδιαφέρουσα για να την αποποιηθείς και να είσαι ο επώνυμος και όχι ο ανώνυμος...
Μιλήστε μου για τα μελλοντικά σας σχέδια...
Σκοπεύω να ζήσω και φέτος!!! Ελπίζω τουλάχιστον… Πάντως, πέρα από την πλάκα, είμαι αρκετά χορτάτος από την τρέχουσα θεατρική σεζόν μου για να εντάξω οτιδήποτε τώρα… Από του χρόνου τώρα…
