Ο Νίκος Κουρής φέτος δε θα κάνει διακοπές, αλλά αυτό δε φαίνεται να τον απασχολεί καθόλου. Μετά από τις παραστάσεις του «Πουπουλένιου» σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη που τώρα παίζεται στη Θεσσαλονίκη, τον περιμένουν δύο σπουδαίοι ρόλοι: ο Αίαντας και ο Φάουστ. Και ανυπομονεί να βυθιστεί σε κόσμους αλλιώτικους από τον δικό μας, αφού γι’ αυτές τις «καταδύσεις» έγινε ηθοποιός.
Πώς πάνε οι παραστάσεις του Πουπουλένιου στη Θεσσαλονίκη;
Πολύ καλά, έχει μεγαλύτερη ανταπόκριση από ό,τι στην Αθήνα (γέλια). Αστειεύομαι, απλώς είναι πιο μεγάλο το θέατρο και πραγματικά γεμίζει. Τα πράγματα, ξέρετε. λειτουργούν πάνω από εμάς. Το έργο είναι πολύ βαθύ και πυκνό, σε κάνει να εμπλακείς, έχει συνεχείς αστυνομικές πλοκές και ανατροπές κι αυτό είναι συστατικό όλων των μεγάλων έργων, από τον Οιδίποδα, αν το πιάσετε. Είναι φτιαγμένο έτσι, γιατί μιλάει για την τέχνη και την αναγωγή της πραγματικότητας σε τέχνη. Πατάει σε μια αλήθεια και την αλλάζει σε κάτι που να μας είναι υποφερτό, γι’ αυτό όλοι κάτι βρίσκουν σε αυτό, αν και κάποιοι μπορεί να το θεωρούν δύσκολο ή ακόμα και άρρωστο.
Και μετά σας περιμένει ο Αίαντας σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου… Σε αυτό το έργο ποια είναι η ανατροπή;
Δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο Αίαντας. Έχει γεγονότα ανατρεπτικά το έργο, δεν περιμένεις την αυτοκτονία. Περιμένεις μάλλον να επιτεθεί με μεγαλύτερη δριμύτητα.
Γιατί οδηγείται στην αυτοκτονία;
Είναι σύνθετο ερώτημα αυτό. Αυτό που εμένα με συγκινεί είναι η αξιοπρέπειά του, αυτός είναι ο παρανομαστής της πράξης του. Αυτοί οι πολεμιστές τότε ήταν άνθρωποι με πνεύμα, που είχαν ένα λόγο με κάποια αξία. Ο Αισχύλος ήταν πολεμιστής. Ο πόλεμος δεν έχει την αξία που έχει σήμερα. Ήταν πιο σημαντικό να πολεμάει ο Αισχύλος, για παράδειγμα, για την πατρίδα παρά να γράφει γι’ αυτή. Ήταν σχεδόν ένα πολιτιστικό γεγονός ο πόλεμος.
Πάντα όμως ήταν επεκτατικοί οι πόλεμοι…
Σίγουρα, αλλά το πώς γίνονται, το ποιοι τους κάνουν, το κίνητρο έχει σημασία. Εμένα με απασχολεί τι είναι αυτός ο κόσμος που πάω να βυθιστώ. Γι’ αυτό κάνω θέατρο, για να βουτήξω σε συστατικά που μας είναι ξεχασμένα. Ο Αίαντας θεωρεί ότι δεν πήρε αυτό που άξιζε και επιλέγει την αξιοπρέπεια. Η αυτοκτονία του Αίαντα δεν είναι δειλία, πληρώνει με τη ζωή του, γιατί οι άλλοι δεν κατάλαβαν τι ζήτησε και τι είπε. Επίσης είναι μια τραγωδία για την τρέλα. Κι αυτό εμένα μου αρέσει πολύ: το χάσιμο της λογικής συνείδησης.
Υπάρχουν σήμερα Αίαντες;
Φαντάζομαι ναι, μπορεί να μην τους ξέρουμε, αλλά άνθρωποι που έχουν καθαρή ψυχή και βλέμμα, που έχουν μια καθαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο και τον εαυτό τους, νομίζω ότι υπάρχουν.
Σας τρομάζει η Επίδαυρος;
Όχι πια με την έννοια που με τρόμαζε. Το θεωρώ μεγάλη τύχη να πατάς σε αυτό το χώρο, και θεωρώ ακόμα μεγαλύτερη όταν έχουμε δουλέψει με έναν τρόπο που να πιάνει τόπο. Δεν ήταν όλες οι φορές μου στην Επίδαυρο καλές, αλλά πλέον τρέμω από αγωνία όχι από φόβο, έχω συμφιλιωθεί ότι δε θα τα καταφέρω και αυτό με κάνει πιο δημιουργικό. Δε με απασχολεί τόσο το αποτέλεσμα, είναι μια διαδικασία πιο πνευματική. Τεχνικά τώρα είμαι καλύτερος και λόγω εμπειρίας πιο σίγουρος. Δε σημαίνει τίποτα αυτό βέβαια, απλώς ότι μπορώ να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου.
Του χρόνου θα ερμηνεύετε έναν εντελώς αντίθετο ρόλο, τον Φάουστ. Κι ενώ ο Αίαντας πάσχει λόγω των ιδανικών του, ο Φάουστ φαίνεται πως πάσχει από τη έλλειψή τους.
Μάλλον ναι. Θα παιχτεί η παράσταση μέσα Νοεμβρίου, είναι ένα μεγάλο στοίχημα, αλλά δεν ακόμα δεν έχω ασχοληθεί ουσισταικά. Τώρα θα αρχίσω να διαβάζω γύρω από αυτό, μέσα από αυτό. Είναι τεράστιος όγκος, αλλά έχω ακόμα τις μυθολογικές αναφορές, αυτά που ξέρουμε όλοι, οπότε δεν μπορώ να πω περισσότερα.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Δευτέρα 20 Απριλίου 2015
Α.Κ.
