Η Αναστασία Βούλγαρη έγραψε ένα έργο για όλες τις γυναίκες που ζουν μόνες, θρηνώντας απώλειες και περιμένοντας «κάποιον να τις φωνάξει». Εκείνη αυτό που περιμένει είναι με το έργο της να αγγίξει τις καρδίες μας...
Κάποιος να με φωνάξει, ο τίτλος του έργου σας που παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο. Ποιο είναι το θέμα του;
Μια γυναίκα περνά ολόκληρη τη ζωή της, περιμένοντας την επιστροφή του πατέρα της. Η θυσία, η προδοσία, η εγκατάλειψη, η μοναξιά στιγματίζουν την ύπαρξή της και καθορίζουν τις αποφάσεις της. Η προσφυγιά, ο πόλεμος, το φευγιό του κυνηγημένου πατέρα είναι ο καμβάς που πάνω του η ζωή ζωγράφισε τα χρόνια της Ειρήνης.
Πώς το εμπνευστήκατε; Βασιστήκατε σε κάποιο δικό σας γεγονός ή σε μια μνήμη;
To Κάποιος να με φωνάξει εμπεριέχει και δικές μου μνήμες, αν και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Εμπνεύστηκα από την ηρωίδα, αλλά και από τις γυναίκες που βιώνουν τη μοναξιά, την εγκατάλειψη ή την απώλεια αγαπημένων προσώπων και σ’ εκείνες έχω αφιερώσει το έργο μου.
Τι σημαίνει να περιμένω; Είναι σκληρό ή μια συνήθεια τελικά που μας κρατάει στη ζωή;
Εξαρτάται. Η αναμονή άλλοτε είναι κάτι που μας κρατάει σε εγρήγορση κι άλλοτε μπορεί να γίνει εξουθενωτική. Εν προκειμένω, η προσμονή της ηρωίδας μου διαμορφώνει τη ζωή της.
Τι συνδέει αυτές τις δύο γυναίκες στο έργο;
Τις συνδέει μια βαθιά και άδολη αγάπη. Η αγάπη της μιας προς την άλλη και η αγάπη για το ίδιο πρόσωπο. Τις συνδέουν οι αναμνήσεις, η νοσταλγία, το παράπονο και η προσμονή ότι εκείνος κάποτε θα γυρίσει. Η «ανάσα της ιστορίας». Η Σμύρνη με «τα σερμπέτια, το γλυκό τριαντάφυλλο και τα καυτά αφεψήματα», τα «μελωμένα μυγδαλάκια» κι ο αχός της καμπάνας τον Εσπερινό.
Ποιον περιμένουν πραγματικά να τις φωνάξει;
Κάποιον να τις αναζητήσει, να νοιαστεί για εκείνες για να μη νιώθουν τόσο μόνες, «πιο μόνες κι από τη μοναξιά», όπως χαρακτηριστικά λέει η Ειρήνη. Είναι σημαντικό, νομίζω, όσο μεγαλώνουμε να ολοκληρωνόμαστε συναισθηματικά.
Ποιος θα θέλατε εσάς να σας φωνάξει;
Όλοι περιμένουμε κάποιον να μας φωνάξει. Οι δικές μου προσμονές δεν ήταν τόσο βασανιστικές όσο της ηρωίδας μου, εν τούτοις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και, κατά κάποιον τρόπο, κάποιες από αυτές πραγματοποιήθηκαν. Όμως ο συγγραφέας πάντα περιμένει το έργο του να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων. Είναι κι αυτό μια προσμονή.
Πώς αποφασίσατε να γράψετε για το θέατρο;
Το θέατρο εμπεριέχει συμπυκνωμένη γνώση και σοφία. Το αγαπώ και πιστεύω σ’ αυτό. Μ’ αρέσει η μαγεία του. Με διδάσκει ο ρεαλισμός του και πιστεύω στις δυνατότητες επικοινωνίας που έχει με τον κόσμο, αλλά και στα μηνύματα που εγγενώς εμπεριέχει και μπορεί άμεσα να μεταλαμπαδεύσει.
Η ελληνική σύγχρονη δραματουργία τελευταία κατακτάει το κοινό, ενώ την προηγούμενη δεκαετία λέγαμε: "Νεοελληνικό έργο, α παπαπα". Πώς εξηγείτε αυτή τη μεταστροφή και πόσο σημαντική για το θέατρο είναι η πρωτότυπη παραγωγή έργων;
Σας ευχαριστώ για την ερώτηση, γιατί μου δίνετε την ευκαιρία να πω ότι τα τελευταία χρόνια παρακολούθησα παραστάσεις με κείμενα γεμάτα ποιητικότητα, φορτισμένα από συγκίνηση και ελληνικότητα, κάτι που είχε εκλείψει. Στην ελληνική κοινωνία συνέβη αυτό που συμβαίνει στην αρχαιοελληνική τραγωδία: η Άτη, δηλαδή η σύγχυση του νου, προκάλεσε την Ύβρη κι αυτή με τη σειρά της προκάλεσε το Δεινό αλλά και την τιμωρία, δηλαδή τη Δίκη.
Στις σημερινές συνθήκες καθολικής κρίσης γεννήθηκε η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, τις αξίες μας. Να ξαναβρούμε τα έρμα και τις σταθερές μας. Αυτή η διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει. Οι τέχνες δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστες. Ειδικά το θέατρο δεν θα μπορούσε να απέχει. Αυτό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, ειδικά όταν γίνεται από θεατρικές ομάδες στις οποίες συμμετέχουν νέοι άνθρωποι. Εξάλλου στην Ελλάδα το θέατρο πάντα ανήκει στην πρωτοπορία.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 23 Απριλίου 2015
Α.Κ.
