Ο Γιάννης Παπαϊωάννου «παίζει παιχνίδια εξουσίας» εξαιτίας του Λέοπολντ, του κεντρικού ήρωας στο έργο «Σταγόνες πάνω σε Καυτές Πέτρες» του μεγάλου Γερμανού δημιουργού Ρ.Β. Φασμπίντερ που παίζεται σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πάναδη στη Baumstrasse. Ο Λέοπολντ έχει μάθει να κερδίζει πάντα, αλλά μήπως πλέον έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσει ότι κάποιες μάχες δεν πρέπει καν να ξεκινούν;
Φέτος συμμετέχετε στην παράσταση Σταγόνες πάνω σε Καυτές Πέτρες του Φασμπίντερ που παίζεται σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη…
Ναι, είναι ένα από τα πρώτα έργα του Φασμπίντερ, το έγραψε όταν ήταν 20 χρόνων περίπου και έχει στοιχεία αυτοβιογραφικά. Πραγματεύεται την εξουσία και την πάλη για την επιβολή της μέσα σε μια ερωτική σχέση. Το θέμα του είναι, θα έλεγα, διαχρονικό, και πανανθρώπινο, με την έννοια ότι αφορά όλους του ανθρώπους και τις σχέσεις τους, και αν και είναι δοσμένο στο έργο με ακραίο τρόπο αλλά και με χιούμορ, διηγείται εντούτοις αυτή την ατέρμονη μάχη για το ποιος θα επιβληθεί σε μια δυαδική, ή και τριαδική σχέση, αψηφώντας τις συνέπειες, τα αποτελέσματα αυτής της μάχης, που μπορεί δυνάμει να είναι και τραγικά. Το γεγονός ότι το έργο αναφέρεται καταρχάς σε μια ερωτική σχέση ενός ομόφυλου ζευγαριού, καθόλου δεν επηρεάζει την ουσία αυτής της αέναης μάχης για την εξουσία μέσα στη σχέση, αφού αυτή η μάχη ενδημεί σε όλων των ειδών τις σχέσεις.
Το έργο φέρει τον υπότιτλο «μια κωμωδία με ψευδοτραγικό τέλος», στοιχείο που δηλώνει την πρόθεση του δημιουργού να αντιμετωπίσει με χιούμορ, όπως θα έπρεπε άλλωστε, μία κατά τα άλλα φαινομενικά τραγική κατάληξη που υπαγορεύεται από τον παραλογισμό αυτής της ερωτικής μάχης μεταξύ του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου, του εραστή και του ερωτευμένου, του καταπιεστή και του συναισθηματικά εξαρτημένου συντρόφου. Αυτήν την «χιουμοριστική» ανάγνωση του έργου θεωρώ ότι υπηρέτησε με συνέπεια η σκηνοθετική ματιά και η υποκριτική καθοδήγηση του Μιχάλη Πανάδη.
Ο Φασμπίντερ ήταν κατά βάση ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης. αυτό το έργο έχει κινηματογραφικά στοιχεία; Η παράστασή σας;
Ο Φασμπίντερ σκηνοθέτησε πάνω από σαράντα ταινίες, αν κι έφυγε από τη ζωή πολύ νέος. Είναι λοιπόν σχεδόν φυσικό επακόλουθο αυτό στο έργο να βρίσκει κανείς στοιχεία κινηματογράφου. Στην πραγματικότητα όλο το έργο στη γραφή του έχει κινηματογραφική δομή. Αυτό γίνεται σε μεγάλο βαθμό αντιληπτό από την πρώτη ανάγνωσή του. Ακολούθως, θα ήταν άκυρο αν αυτήν την «κινηματογραφική δομή» δεν την υπηρετούσαμε σκηνοθετικά και υποκριτικά στην παράστασή μας. Άλλωστε αυτή η δομή ορίζει το ρυθμό της παράστασης και υπηρετεί δραματουργικά την «ιδεολογία» του δημιουργού Φασμπίντερ.
Εσείς ερμηνεύετε τον Λέοπολντ. Εξουσιαστής ή εξουσιαζόμενος;.
Ο Λέοπολντ Μπλουμ είναι ένας μεσήλικας εγκλωβισμένος μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις. Γι’ αυτόν η ζωή είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, που παίζει με πάθος για να το κερδίσει. Φαίνεται ότι πάντα το κερδίζει, ή μήπως όχι; Το όπλο του είναι, κατά βάση, ο έρωτας, που τον χρησιμοποιεί ως μέσο επιβολής της εξουσίας του, για να φέρει εις πέρας το σκοπό του, που είναι ο απόλυτος έλεγχος της ζωής και του περιβάλλοντός του. Το αν το καταφέρνει είναι ένα θέμα που αφήνεται στην κρίση του θεατή. Συμπαίκτες του και θύματά του σ΄ αυτό το παιχνίδι είναι οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν. Ο ερωμένος του Φραντς (Γιώργος Σουλεϊμάν), η πρώην ερωμένη του, τρανσέξουαλ, Βέρα (Δανάη Παπουτσή), και η μέλλουσα ερωμένη του και πρώην ερωμένη του Φραντς (Νατάσα Παπανδρέου).
Πάντως ως άνθρωπος, ο Λέοπολντ Μπλουμ έχει και αυτός τις ρωγμές του στη ζωή του. Δεν μπορεί ποτέ κανείς να είναι μόνο κακός ή μόνο καλός, μόνο άσπρος ή μόνο μαύρος. Ο Λέοπολντ Μπλουμ μπαινοβγαίνει μέσα από τις ρωγμές αυτές, αλλά ποτέ δεν αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ποτέ δεν ξεφεύγει από τα μονοπάτια του παιχνιδιού. Ένα κωμικό παιχνίδι με ψευδοτραγικό τέλος, γιατί έτσι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού.
Γιατί αυτή σχέση αποτυγχάνει; Αυτή είναι η Μοίρα των μεγάλων ερώτων;
Δε θα μπορούσα να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση, γιατί αν ξέραμε γιατί οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν, θα μπορούσαμε να τους κάνουμε να μην τελειώνουν ποτέ και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και πλήρεις. Άλλωστε το μυστήριο του έρωτα είναι μεγαλύτερο και από το μυστήριο του θανάτου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μόνο που πιθανόν θα βοηθούσε λίγο, ως βάλσαμο, είναι η αυτογνωσία, αλλά και πάλι η αυτογνωσία στον έρωτα είναι σαν να βάζεις αλάτι στον καφέ, ξενερώνεις, χάνεις όλη τη μαγεία του ερωτικού μυστηρίου. Νομίζω ότι στον έρωτα πρέπει απλώς να αφήνεσαι και όπου σε πάει, αφού έτσι και αλλιώς εκεί που θέλει αυτός θα σε πάει, όσα όρια και να βάλεις.
Τι οδηγεί ανθρώπους που υποθετικά αγαπιούνται σε παιχνίδια εξουσίας κι επιβολής;
Η ανθρώπινη φύση, νομίζω, οδηγείται από ένστικτα. Αυτά τα ένστικτα πολλές φορές είναι αντίρροπα. Τα ένστικτα ακολούθως τροφοδοτούν τα συναισθήματα, τα αισθήματα, τις επιθυμίες και εκφράζονται μέσα από αυτά. Μοιραία λοιπόν η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων σε μια δυαδική, ας πούμε ερωτική σχέση, αλλά εδώ μιλάμε και για σύγκρουση αντίρροπων ενστίκτων, τάσεων, επιθυμιών, αισθημάτων μέσα στην ψυχή του ενός και ίδιου ανθρώπου. «Σε αγαπώ πολύ, αλλά πρέπει να επιβιώσω». Τι να κάνω για να βρω πρώτα μέσα μου την ισορροπία και μετά να ψάξουμε μαζί για την μεταξύ μας ισορροπία; Αν ήταν εύκολη η απάντηση, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, θα είχαμε λύσει πολλά προβλήματά μας. Άλλωστε το «να είσαι ο εαυτός σου» σε μία σχέση είναι πράξη ηρωική και οι ήρωες σπανίζουν.
Γιατί υπάρχει εξάρτηση μέσα στην ερωτική σχέση των ηρώων και γενικότερα;
Έχει και αυτό να κάνει με όσα ανέφερα παραπάνω. Είναι ένα από τα αποτελέσματα των συγκρούσεων των ενστίκτων, αλλά μια τέτοια συζήτηση και μια τέτοια αναζήτηση των αιτίων και των αιτιών, της ερωτικής εξάρτησης θα οδηγούσε στην «απομυθοποίηση» του έρωτα. Προτιμώ ο έρωτας να είναι και να παραμένει άγνωστος κι ας γεννά μεγάλη ανασφάλεια, και αυτή με τη σειρά της να τροφοδοτεί εκείνο το μικρό ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει από το λαιμό στο στομάχι και αντιστρόφως και αναστατώνει το «είναι» μας όταν βιώνουμε έρωτα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Μετά από μια γεμάτη σεζόν, που ξεκίνησε με τον «Πλατόνοφ» του Τσέχοφ, και τελειώνει τόσο ωραία και μεστά με τις «Σταγόνες πάνω σε καυτές Πέτρες» του Φασμπίντερ νιώθω τόσο μεγάλη ικανοποίηση και πληρότητα, που θα ήθελα να απολαύσω για λίγο την τύχη αυτή. Θα ξεκουραστώ λοιπόν και θα βάλω μπροστά τα σχέδια μου για την επόμενη σεζόν.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
ΜΑΘΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.
"Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες"
του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Baumstrasse/ Δρόμος με Δέντρα
Σερβίων 8, Βοτανικός
Απόδοση, σκηνοθεσία, σκηνικός χώρος: Μιχάλης Πανάδης
Πρωτότυπη μουσική: Μαρίζα Ρίζου
Μουσική επιμέλεια: Μιχάλης Πανάδης, Μαρίζα Ρίζου
Σχεδιασμός σκηνικού: Βασίλης Μαντζούκης
Κατασκευή σκηνικού: Γιάννης Μπρούζος
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Ρού Ζάνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Παπουτσή
Προβολή – Επικοινωνία: BrainCo
Παραγωγή: Baumstrasse/Δρόμος με Δέντρα, Μιχάλης Πανάδης
Παίζουν: Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Σουλεϊμάν, Δανάη Παπουτσή, Νατάσα
Παπανδρέου
Παραστάσεις:
Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 μ.μ. εκτός Δευτέρας και Τρίτης του Πάσχα
Από 30 Μαρτίου 2015 (για 12 παραστάσεις) μέχρι τις 12 Μαΐου
Τιμές Εισιτηρίων:
10€ κανονικό, 5€ μειωμένο
Διάρκεια:
80 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Baumstrasse/ Δρόμος με Δέντρα
Σερβίων 8, Βοτανικός
Πληροφορίες / κρατήσεις: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it., 6983313302
Παρασκευή 24 Απριλίου 2015
Α.Κ.
