Η Δανάη Παπουτσή καλείται να ερμηνεύσει έναν ιδιαίτερο ρόλο στο έργο του Ρ. Β. Φασμπίντερ "Σταγόνες πάνω σε καυτές πετρές" που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη στη Baumstrasse: έναν άνδρα που αποφάσισε να αλλάξει φύλο, να γίνει γυναίκα και να διεκδικήσει τον έρωτα μέσα απο περίεργες διαδρομές. Την ίδια τη γοητεύει τόσο ο κόσμος του Γερμάνου δημιουργού που είδε σαν πρόκληση την όλη διαδικασία και βούτηξε στα βαθιά, προσπαθώντας να καταλάβει όλους όσους είναι ανήμποροι να ζήσουν τη ζωή τους....
Τι σημαίνει για εσάς Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες;
Κάτι απειροελάχιστο και ελαφρύ που έρχεται σε μετωπική με κάτι πολύ σταθερό που λέγεται τέλος. Είναι η ζωή μας αυτό το απειροελάχιστο που κάνει τον κύκλο της και έτσι περνάμε στο θάνατο. Ένα φυσικό φαινόμενο που υπάρχει και συνεχίζει σαν μια άψογη και καλοκουρδισμένη λούπα. Αυτή της αέναης διαδοχής από τη ζωή στο θάνατο. Μια ροή δηλαδή.
Το έργο μιλάει για μια απλή ερωτική ιστορία, αλλά πού βρίσκεται το μελανό της σημείο;
Πιστεύω πως οι ερωτικές ιστορίες δεν είναι απλές, κανένας έρωτας δε μπορεί να είναι απλός. Ο έρωτας είναι ακραίο φαινόμενο. Μια σκοτεινή περιοχή. Γι’ αυτό όταν ολοκληρώνεται και παύει, κάτι μέσα μας νεκρώνει, για ένα διάστημα τουλάχιστον, για όσο. Είναι οξύμωρο αυτό που συμβαίνει, αλλά τα μελανά σημεία κάθε ερωτικής ιστορίας ξεκινούν όταν παύει το φαινόμενο του έρωτα και από τη δράση περνάμε σε μια πιο παθητική στάση, σε ένα είδος "απραξίας", προσπαθώντας ταυτόχρονα να κατανοήσουμε τι συνέβη για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Κατά τη διάρκεια που μας συμβαίνει ο έρωτας κανένα μελανό σημείο δεν μπορώ να εντοπίσω. Το μελανό σημείο στην ιστορία του Φασμπίντερ λοιπόν, εφόσον πράγματι έχει τελειώσει ο έρωτας, είναι ότι όλοι οι ήρωες, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, πάντως ο καθένας με το δικό του ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό αυτό που έχει τελειώσει, ασκώντας εξουσία, επιβάλλοντας συναισθηματική βία, όπου και όποτε βρουν χώρο, ο ένας στον άλλο. Και αυτό τους οδηγεί σταδιακά σε συναισθηματική αναπηρία, την οποία αντιλαμβάνονται, αλλά δε γνωρίζουν και δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να ξεφύγουν, για να ανακουφιστούν. Και δρουν αυτοκαταστροφικά τελικά, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Τι σας συγκινεί εσάς σε αυτό το έργο του Φασμπίντερ;
Το συνολικό έργο του Φασμπίντερ με συγκινεί. Ο κόσμος που έχει κατορθώσει να δημιουργήσει σε όλο του το έργο με τόση μαεστρία και τόση ανθρωπιά. Ένας κόσμος που πάσχει διαρκώς. Και εδώ, σε αυτό το έργο. Το πόσο ανήμποροι και ευάλωτοι είναι τελικά οι ήρωες του μπροστά σε αυτό που λέμε ζωή. Πόσο μόνοι καταφέρνουν να είναι, ενώ το θέλω τους είναι το ακριβώς αντίθετο. Αναζητούν την αγάπη, τον έρωτα, ένα σημείο αναφοράς, να ανήκουν κάπου για να νιώσουν ευτυχισμένοι και δεν τους προκύπτει, κάτι πάντα χαλάει, κι εκείνοι μοιάζουν να μην ξέρουν τον τρόπο για να τα καταφέρουν. Είναι τραγικά πρόσωπα.
Μιλήστε μας για το ρόλο σας. Πώς προσεγγίσατε μια τρανσέξουαλ; Έπρεπε να καταλάβετε κάπως και την αντρική ψυχολογία και σκέψη;
Προσπάθησα να ανιχνεύσω, όσο αυτό είναι δυνατόν, τι μπορεί να συμβαίνει στην ψυχή και στο σώμα ενός ανθρώπου που μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία. Το πριν και το μετά του. Τι του παίρνει αυτή η διαδρομή, τι του αφήνει. Και να κρατήσω όσα ήταν απαραίτητα για τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρόλου στο συγκεκριμένο έργο. Αυτό έγινε μέσα από μια συνολικότερη έρευνα, διάβασα πολύ, είδα υλικό, άκουσα ανθρώπους, συζήτησα, παρατήρησα πάρα πολύ, μελέτησα ιατρικά άρθρα γύρω απ’ το θέμα. Και πάντα με τη βοήθεια και σε συνεννόηση με το Μιχάλη (Πανάδη).
Γιατί οι σχέσεις τελικά καταλήγουν σε μικρές ή μεγάλες μάχες;
Γιατί έχουμε μόνιμη την αίσθηση του ανικανοποίητου. Γιατί κουβαλάμε μια μόνιμη εσωτερική σύγκρουση από την ώρα της γέννησής μας και οποιαδήποτε μορφή σχέσης εμπεριέχει μικρές και μεγάλες μάχες, και άρα συγκρούσεις. Κάποιες τις χάνουμε, άλλες τις κερδίζουμε. Εκτός από μία. Η ζωή ολόκληρη είναι μια αέναη μάχη ενάντια στο θάνατο.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Έχω ξεκινήσει οι πρόβες με τον Ένκε Φεζολλάρι για το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που ανεβαίνει στο Βρυσάκι για όλο τον Ιούλιο και συμμετέχω και στο Αττικό σχολείο Αρχαίου δράματος που οργανώνει η Μάρθα Φριντζήλα και το Baumstrasse, από την 1η μέχρι τις 10 Ιουλίου στην Ελευσίνα. Εγώ θα είμαι στις Χοηφόρες του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα και στις Ευμενίδες που σκηνοθετεί ο Μιχάλης Πανάδης.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
Α.Κ.
