Ο Τάσος Πυργιέρης μαζί με την Δήμητρα Τάμπαση συνσκηνοθετούν το καινούργιο ελληνικό έργο του Γιάννη Κωνσταντινίδη το «Σατωβριάνδου και Γ' Σεπτεμβρίου», που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Πλατφόρμα του Εθνικού Θεάτρου για νέους δημιουργούς από τις 14 έως τις 17 Μαΐου, αλλά και στο Φεστιβάλ Εταιρικών Θιάσων στο Προσκήνιο στις 30 Μαΐου. Ένας ρομαντικός συγγραφέας ο Σατωβριάνδος συναντάει τέσσερις νέους στην Ελλάδα της κρίσης και η συνέχεια επί σκηνής…
Τάσο, πώς προέκυψε η σκηνοθεσία;
Η σκηνοθεσία πρόεκυψε έπειτα από τη δημιουργία της ομάδας Direct (or) Cult! Συναντηθήκαμε, είχαμε κοινό στόχο και θέλαμε να κάνουμε ένα σχόλιο γι’ αυτό που ζούμε ως νέοι Έλληνες στην Ελλάδα του σήμερα. Έπειτα ήρθαμε σε επαφή με τον Γιάννη (Κωνσταντινίδη) και τα υπόλοιπα είναι το έργο! Η σκηνοθεσία μας, που την υπογράφουμε μαζί με τη Δήμητρα Τάμπαση, στο συγκεκριμένο έργο είναι φορμαλιστική, θα έλεγα, δηλαδή με ένα ενεργό σώμα και φωνή (κάποιες φορές εξώκοσμα) προσπαθούμε να πούμε αυτή την ιστορία.
Τι ακριβώς πραγματεύεται το έργο του Κωνσταντινίδη;
Το έργο του Γ. Κωνσταντινίδη είναι πολυεπίπεδο. Στα σημεία που εστιάσαμε εμείς ως ομάδα και ως σκηνοθέτες είναι αρχικά η φαντασίωση (όταν η πραγματικότητα δεν σου αρέσει ή σε πονά, τότε συνειδητά επιλέγεις μια άλλη, επινοημένη από εσένα), ορμώμενοι από τη φαντασίωση που έζησε ο Σατωβριάνδος, επισκεπτόμενος την Ελλάδα το 1806 (όπου δεν βρήκε το αρχαίο ελληνικό στοιχείο ζωντανό και έτσι αποφάσισε να το εφεύρει). Το δεύτερο στοιχείο αφορά στη σχέση του Έλληνα με τον εαυτό του και με τη Δύση(ποιοι είμαστε τελικά; Έλληνες απόγονοι του Περικλή; Αρβανιτόβλαχοι; Ή η φαντασίωση του δυτικού που μας βλέπει ως όμοιο;)
Ποιος ήταν ο Σατωβριάνδος και τι δημιουργεί η συνάντησή του με σύγχρονους νέους;
Ο Σατωβριάνδος είναι ένα πρόσωπο που δεν έχει αναφερθεί ποτέ στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Οι τέσσερις νέοι τον συναντούν, επειδή πίνουν ναρκωτικά. Η πιο μορφωμένη της παρέας, έχοντας πιει τα ναρκωτικά στη γωνία Σατωβριάνδου και Γ' Σεπτεμβρίου, οραματίζεται τη συνάντηση μαζί του και παρασέρνει και τους άλλους στην παραίσθηση. Ο Σατωβριάνδος για εκείνους είναι το σύμβολο, ο δυτικός, ο διανοούμενος, ο σοφός. Όπως δηλαδή ο Νεοέλληνας έβλεπε πάντα τη Δύση. Είναι εκείνος που θα τους βοηθήσει να αποκτήσουν το κύρος. Η συνάντησή τους δεν τους δίνει απαντήσεις, απλώς ωθεί τη μια κοπέλα στη φαντασίωση, εκεί που όλα είναι όπως τα επιθυμούμε.
Δανείζομαι μια φράση από το έργο που μου έκανε εντύπωση: « Όταν κάποιος είναι αρκετά δυστυχής γιατί να θέλει να πεθαίνει;» Επειδή ελπίζει ότι μπορεί κάτι να αλλάξει;
Όταν κάποιος ζει μέσα από τη δυστυχία, έχει ζωή! Πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν ζουν έτσι; Πόσοι δεν επιζητούν την απόλαυση του πόνου; Είναι γεγονός αυτό και φυσικά έχει όνομα: απόλαυση του πόνου!
Εσύ πως αντιδρούσες αν συναντούσες ένα πρόσωπο από μια άλλη εποχή; Και ποιο θα ήθελες να συναντήσεις;
Τη δεδομένη στιγμή τον Σατωβριάνδο θα ήθελα να γνωρίσω, μιας και αυτόν καλούμαι να κάνω... Και θα προσπαθούσα να καταλάβω ποια θα ήταν η υπερασπιστική του στάση στο πρόβλημα της Ελλάδας το 2015…
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τρίτη 28 Απριλίου
Α.Κ
