Η παράσταση «Pulsar» είναι μια σόλο performance της Ρόζας Προδρόμου που καταπιάνεται με το χρόνο, το θάνατο και τον οργασμικό ενθουσιασμό για ζωή που παρουσιάζεται στο Bios από τις 15 Μαΐου σε σκηνοθεσία του John Britton και θέλει να μας προτείνει τρόπους να αντέξουμε την πραγματικότητα.
Τι ακριβώς είναι το Pulsar;
Είναι μια solo performance σωματικού θεάτρου, που σκηνοθετείται από τον Bρετανό John Britton, με λόγο και κίνηση. Pulsar είναι ένα αστέρι που περιστρέφεται γρήγορα γύρω από τον άξονά του και φαίνεται σαν φάρος. Η παράσταση μιλάει για το πώς μπορεί κανείς σήμερα να αντέξει την πραγματικότητα, από πού μπορεί να πιαστεί κανείς όταν τα πράγματα φαίνεται να καταρρέουν.
Τι προτείνει η παράστασή σας; Από πού μπορούμε να πιαστούμε;
Η παράσταση δεν επιδιώκει να δώσει μια λύση σαν να κατέχει κάποιο μυστικό, αυτό που προτείνει είναι πολύ ανθρώπινο, την αποδοχή της πραγματικότητας, όχι την παθητική που εμπεριέχει τη μη δράση, αλλά την αποδοχή με την έννοια του να περιέχει κανείς όλη την πραγματικότητα, ακόμα και τον πόνο, να μην αρνείται αυτό που συμβαίνει, αυτή την κατάσταση που καλούμε «ζωή». Εκτός από την αποδοχή, βασικό συστατικό αυτής της λειτουργίας είναι η βαθιά χαρά της κάθε εμπειρίας και τελικά της ίδιας της ζωής.
Τι ακριβώς σημαίνει για την παράστασή σας ο χαρακτηρισμός «σωματικό θέατρο»;
Χρησιμοποιούμε τους κώδικες της σωματικής έκφρασης - όταν λέμε σώμα εννοούμε και τη φωνή- για να αποδώσουμε το εύρος της κατάστασης και των συναισθημάτων που μπορεί να βιώνει κάποιος. Κι επειδή η παράσταση βασίζεται στις μεταμορφώσεις αυτό είναι αναγκαίο. Περνάμε από διαφόρους ρόλους και περσόνες, από καθημερινούς μέχρι πιο αρχετυπικούς. Είναι ένα κολλάζ από περσόνες, καταστάσεις, αισθήσεις η παράσταση, επιχειρεί να αποτυπώσει ένα σύνολο πραγμάτων, προσπαθώντας να καταλάβει πώς επιβιώνει κανείς χωρίς να τρελαθεί.
Η παράσταση βασίστηκε σε ένα ποίημα του Νίκου Γκάτσου, την « Αμοργό»…
Χρησιμοποιούμε ένα μικρό απόσπασμα από το ποίημα, σαν ξόρκι και σαν προσευχή ενάντια σε όλο αυτό το σκοτάδι. Πρόκειται για ένα υπερρεαλιστικό ποίημα που γράφτηκε το 1943, είναι γεμάτο από πανηγυρικές εικόνες της φύσης, γεμάτο από φως και Ελλάδα. Ο λόγος που με συγκίνησε αυτό το ποίημα είναι ότι μέσα από τον τρόπο γραφής του, ο ποιητής καταφέρνει να δώσει πανηγυρικές εικόνες , παρμένες απότ η φύση,που προτείνουν τελικά την αποδοχή της πραγματικότητας. Η ιστορία της παράστασης είναι η απόπειρα μιας γυναίκας του σήμερα στην Αθήνα να βρει τα κομμάτια εκείνα που θα τη βοηθήσουν να αντέξει την πραγματικότητα. Είναι μια σύνθεση κειμένων, δεν υπάρχει μια αφηγηματική ροή που θα συναντούσαμε σε ένα κλασικό έργο. Είναι μια ιστορία που ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον John Britton;
Ο John έχει μια ομάδα που λέγεται Duende και κάποια μέλη της ζουν στην Ελλάδα. Τον είχα συναντήσει σε ένα εργαστήριο κάποια χρόνια πριν, μου άρεσε ο τρόπος δουλειάς του γιατί έχει μια ελαφρότητα, με την έννοια του μη βάρους, παρόλο που ζητάει πράγματα πολύ δύσκολα. Αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι το να "παίζει" κάποιος, αλλά το να είναι, πράγμα που αναζητώ κι εγώ. Επίσης το πανεπιστήμιο στο οποίο δίδασκε είναι το πανεπιστήμιο, όπου σπούδασα κι εγώ, οπότε έχουμε έναν κοινό παρανομαστή.
Σας ενδιαφέρει περισσότερο η performance ως τρόπος δουλειάς;
Δεν θα ήθελα να αποκλείσω καθόλου την ενασχόληση με ένα κείμενο υπάρχον, ίσα ίσα ένα κείμενο που υπάρχει, και δη κλασικό, είναι θησαυρός κι είναι δύσκολο να καταπιαστείς μαζί του. Αυτό με ενδιαφέρει είναι να είμαι ζωντανή επί σκηνής και να επικοινωνώ άμεσα με τους συμπαίκτες μου, ή με το υλικό της παράστασης όταν είμαι μόνη. Η δουλειά του ηθοποιού είναι να προσαρμόζεται παντού άλλωστε.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τετάρτη 29 Απριλίου 2015
Α.Κ.
