Η πορτούλα πίσω από την κόκκινη κουρτίνα στο Θέατρο Βρετάνια ανοίγει ελαφρώς για να μπω... Κάτω κάτω στη στενή ελικοειδή σκάλα που οδηγεί στα καμαρίνια στέκεται ο «Αναμεταδότης». Τα κίτρινα παπούτσια του φωσφορίζουν μέσα στο σκοτάδι. Τα μουτζουρωμένα μαύρα μάτια του φέρνουν στο μυαλό μου εικόνες από «Sweeney Todd». Η λεπτή σιλουέτα του με οδηγεί στο στενό καμαρίνι του πρώτου ορόφου. Ο Άλεξ Κάβδας, λίγα λεπτά αφότου η αυλαία πέφτει στην «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας», όπου συμμετέχει, με καλωσορίζει στο καμαρίνι του θερμά. Σε μια παράσταση όπου το καλό αναμειγνύεται με το κακό, όπου ο πλούτος μυρίζει θάνατο και όπου η επίσκεψη μιας γηραιάς κυρίας γίνεται η αιτία ηθικών ανατροπών, ο πολυπράγμων Άλεξ Κάβδας υποδύεται τον Αναμεταδότη με την εφιαλτική φωνή που παρατηρεί τα τεκταινόμενα στην πόλη του Γκύλλεν. Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο onlytheater.gr ο ηθοποιός εξομολογείται τα αισθήματά του σχετικά με το ρόλο του, μιλά για τα ταξίδια του και εξηγεί πώς η γλωσσομάθεια συνδέεται με το θέατρο...
Φέτος συμμετέχεις στην «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» σε σκηνοθεσία Αλ.Κοέν, πλάι σε σπουδαία πρόσωπα του θεάτρου. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στην παράσταση αυτή;
Όλα ξεκίνησαν από την περσινή μου συνεργασία στον «Τίμωνα τον Αθηναίο» με τον Αλέξανδρο Κοέν, ο οποίος είχε κατά νου έναν ρόλο που θεωρούσε ότι θα μου ταίριαζε «ενεργειακά»...Επειδή πήγε πολύ καλά η συνεργασία μας τότε κι επειδή φέτος χρειαζόταν κάτι αντίστοιχο, αλλά διαφορετικό, μου ξαναπρότεινε ήδη από το καλοκαίρι να δουλέψουμε και πάλι μαζί μέσα από την «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας». Με επέλεξε, δηλαδή, με βάση το ύφος του ρόλου. Γενικώς, ο Αλέξανδρος μελετά την πραγματική περσόνα ενός ηθοποιού, την προσωπικότητά του δηλαδή, και την συνταιριάζει με το θεατρικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και τα κάστ του είναι πάντοτε απόλυτα αρμονικά! Η ευφυΐα όμως του Αλέξανδρου, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στην επιλογή των έργων, διότι διαλέγει εξαιρετικά έργα, πάντα κατάλληλα για την εκάστοτε κοινωνικοπολιτικοοικονομική συγκυρία και πρόκειται συνήθως για πολύ έξυπνα σχόλια σε αυτό που βιώνουμε. Έπειτα, θα έλεγα ότι έχουμε σύμπνοια και στην αισθητική και στην άποψη, όπως για παράδειγμα συνέβη στον «Τίμωνα» πέρυσι, ένα έργο σκοτεινό και ηλεκτρονικό, πολύ σύγχρονο, αλλά και φέτος στην «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας, που είναι μια πιο «τιμπαρτονική» σύνθεση, σαν ένα σκοτεινό παραμύθι. Αυτού του είδους η αισθητική πάντα με σαγήνευε, από πολύ μικρό. Ο «Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης» ή ο «Σκαθαροζούμης» του Τιμ Μπάρτον ήταν πάντοτε ανάμεσα στα αγαπημένα μου παιδικά έργα.
Η φωνή του Αναμεταδότη, τον οποίο υποδύεσαι, έχει κάτι το ανατριχιαστικό. Ποια είναι η φιλοσοφία του ρόλου σου; Τι συμβολίζει ο Αναμεταδότης;
Ο Αναμεταδότης έχει περάσει από διάφορα στάδια επεξεργασίας. Ήδη από την αρχή είχαμε δουλέψει με τον Αλέξανδρο αρκετά πάνω στη φωνή, προσπαθώντας να προσδώσουμε μια ιδιαίτερη χροιά. Χαίρομαι που την χαρακτήρισες ανατριχιαστική, διότι προσωπικά αποσκοπούσα ιδιαιτέρως σε αυτό. Σίγουρα ο Αναμεταδότης ενδύεται μερικά στοιχεία των μίντια, καθώς αναλαμβάνει ρόλο δημοσιογράφου που έπειτα αναμεταδίδει και την συνέλευση του δήμου του χωριού του Γκύλλεν. Δίνει λοιπόν, την αίσθηση των μίντια και του πώς αυτά διαστρεβλώνουν μια εικόνα για να τη φέρουν «στα μέτρα τους». Από την άλλη, σε ένα πιο πεζό επίπεδο, ο Αναμεταδότης είναι ένας άνθρωπος που αναρριχάται, ένας άνθρωπος στον οποίο κανείς δεν δίνει πραγματική σημασία και που ο ίδιος έχει πάρει αυτοβούλως εξουσία και ευθύνες που στο τέλος του βγαίνουν σε καλό. Στο τέλος γίνεται ο Αναμεταδότης, γίνεται τα μίντια. Από εκεί, δηλαδή, που δεν είναι κανείς, αποφασίζει ο ίδιος ποιος θέλει να γίνει και τελικά αυτοανακηρύσσεται., πράγμα το οποίο στη δική μου σκέψη είναι κάπως ανατριχιαστικό... Φυσικά, το ρόλο σου πρέπει να τον συμπαθείς, να τον συμπονάς, να τον αγαπάς και να τον δικαιολογείς. Από μια εξωτερική σκοπιά, δεν είναι κάποιος άνθρωπος τον οποίο θα συμπαθούσα... Εννοείται ότι ενδόμυχα τον συμπονώ προκειμένου να καταφέρω να τον παίξω κι έχω αποφασίσει ότι έχει πολλές ευαισθησίες κι ανασφάλειες... Αν όμως παρατηρήσεις τις μικρές αντιδράσεις και τους μορφασμούς του Αναμεταδότη όταν εισέρχεται κάποιο νέο πρόσωπο στη σκηνή κατανοείς αμέσως ότι ενοχλείται, το σνομπάρει, δεν καταδέχεται τις άλλες εξουσίες... Δεν καταλαβαίνει, ας πούμε, γιατί ο παπάς πιστεύει ακόμη στο Θεό ή γιατί ο αστυνόμος έχει τόσο ψηλά τον αμανέ... Ένα ακόμη στοιχείο για τον Αναμεταδότη είναι ότι εμφανίζεται στη σκηνή με τρία διαφορετικά παπιγιόν, τα οποία αποτελούν κατά κάποιο τρόπο τα «γαλόνια» του. Ήταν μια δική μου ιδέα για να δείξουμε ότι ο Αναμεταδότης επιδιώκει να είναι σημαντικός, να κυριαρχεί στη σκηνή...
Οι χαρακτήρες του έργου είναι λακωνικοί κι έχουν πιο πολύ συμβολικό χαρακτήρα. Ο ψυχισμός τους αναδύεται κυρίως μέσα από τη χρήση της μουσικής, των σκηνικών, των χρωμάτων και γενικότερα των κινήσεών τους στο χώρο. Ποια είναι η πρόκληση για έναν ηθοποιό σε τέτοιου είδους ρόλους;
Στη συγκεκριμένη παράσταση οι ρόλοι δεν έχουν κάποιο δεύτερο ή τρίτο επίπεδο όσον αφορά την ψυχή τους, δεν ψάχνει κανείς βαθιά μέσα τους για να ανακαλύψει την ιστορία τους. Σε ένα πρώτο επίπεδο είναι περισσότερο σχηματικοί και, όπως πολύ σωστά ανέφερες, εκπροσωπούν κάτι. Ως ηθοποιός, βέβαια, κάποιος θα κάνει την διεργασία που απαιτείται ώστε να βρει κινήσεις, εκφράσεις και γενικότερα ένα μεγαλύτερο βάθος, ωστόσο η πρόκληση έγκειται στο να μην ξεπεραστεί αυτό το όριο. Προσωπικά, το έκανα αυτό το λάθος στην αρχή, στην πορεία όμως κατάλαβα ότι δεν πρόκειται τόσο για ψυχολογικό θέατρο με βαθιές φιλοσοφίες, αλλά για κάτι ευθύ και σχηματικό, όπου ουσιαστικά η ιστορία λέει τα πάντα...Οι ρόλοι είναι απλώς πιόνια μέσα στην ιστορία που οφείλουν να παίξουν το ρόλο τους. Υπάρχει δηλαδή μια προδιαγεγραμμένη πορεία για τους ήρωες. Από τότε που έρχεται η Κλαιρ Ζαχανασσιάν (η Γηραιά Κυρία) στην πόλη μας, ξέρεις εξ’ αρχής ότι ο Ιλ θα πεθάνει. Υπάρχει μια χαρακτηριστική ατάκα της δασκάλας στην πρώτη πράξη, η οποία λέει αναφερόμενη στην Κλαιρ Ζαχανασσιάν: «Κλωθώ θα έπρεπε να τη λένε, γιατί κλώθει τα νήματα από τις ζωές των ανθρώπων». Ο Ντύρρενματ δεν βάζει τυχαία τη φράση αυτή στην αρχή της παράστασης. Είναι σαν να μας δηλώνει εξαρχής να μην αμφιβάλλουμε για το γεγονός πως αυτά που θα συμβούν δεν θα είναι τυχαία. Αντίθετα, ξέρουμε ακριβώς τι θα ακολουθήσει... Το έχει αποφασίσει η «Κλωθώ», η οποία λειτουργεί ως η απόλυτη εξουσία...
Γενικώς, τα χρώματα έχουν κάποιον συγκεκριμένο συμβολισμό. Απ όσο γνωρίζω, το κίτρινο συνδέεται με το μίσος, τη δειλία, τον πλούτο και τη δόξα. Στην δική σας παράσταση το κίτρινο έχει μια ιδιαίτερη λειτουργία. Ποια είναι αυτή; Τι συμβολίζει το κίτρινο;
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι το κίτρινο υπάρχει στο αρχικό κείμενο του Ντύρρενματ, σύμφωνα με το οποίο ένας ένας οι κάτοικοι του χωριού αρχίζουν να εμφανίζονται με κίτρινα παπούτσια. Στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, το κίτρινο συμβολίζει τη μεταστροφή της σκέψης των ανθρώπων και την απόφαση να αυτομολήσουν σιγά σιγά στο στρατόπεδο της Ζαχανασσιάν, παίρνοντας το μέρος της επιβίωσης και ως εκ τούτου τη ζωή στα χέρια τους. Το κίτρινο λοιπόν αντικατοπτρίζει τη μεταστροφή... Από εκεί που είναι φιλάνθρωποι, ανήκουν στη Δύση και εκπροσωπούν τα ιδεώδη της μεταβάλλονται και ενδίδουν τελικά στην ανάγκη της επιβίωσης, αποφασίζοντας να δεχτούν τα χρήματα της Γηραιάς Κυρίας και θανατώνοντας για το λόγο αυτό έναν άλλο άνθρωπο. Ο Αναμεταδότης φυσικά δεν διστάζει να ακολουθήσει τις εξουσίες και αυτό που θα του προσφέρει τη μέγιστη δύναμη.
Απ’ όσο γνωρίζω είσαι ιδιαίτερα πολυταξιδεμένος. Ποιας χώρας την αισθητική συμμερίζεσαι περισσότερο και γιατί;
Έχω περάσει από διάφορες φάσεις και γενικώς μου αρέσει να γνωρίζω το όμορφο. Σίγουρα είμαι λάτρης της ιταλικής αισθητικής, λόγω καταγωγής από την πλευρά της μητέρας μου, αυτό όμως δεν με αποτρέπει από το να εκτιμώ και να θαυμάζω και άλλους πολιτισμούς. Πρόσφατα επισκέφθηκα τη Βαρσοβία, η οποία με εξέπληξε, διότι δεν περίμενα να με ενθουσιάσει τόσο. Είναι κυριολεκτικά ένα «Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης», όπως το αποκαλούν, με φαρδείς δρόμους, υπέροχα παλιά κτήρια, ένα κομμάτι της πόλης που έχει αναστηλωθεί λόγω της καταστροφής που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και διάφορα άλλα πολύ γοητευτικά σημεία. Ακόμη, είχα λατρέψει την Κοπεγχάγη, όταν την επισκέφθηκα πριν από μερικά χρόνια, μια πόλη της οποίας την αισθητική θαυμάζω, τόσο ως προς την αρχιτεκτονική των κτηρίων όσο και ως προς τη μόδα των Δανών... Φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη Βαρκελώνη, η οποία ήταν ο έρωτάς μου για πολλά χρόνια, μια πόλη της οποίας την αυθάδεια να συνδυάζει πολλά και διαφορετικά patterns και χρωματικούς συνδυασμούς λατρεύω. Τέλος, αγαπώ πολύ τη Νέα Υόρκη με την αίσθηση ‘30s και «Great Gatsby» που αποπνέει...
Σύμφωνα με την Coco Chanel, «Η μόδα είναι αρχιτεκτονική. Είναι ζήτημα αναλογιών.» Πώς αντιλαμβάνεσαι αυτήν την αντιστοιχία-συμβολισμό, έχοντας ασχοληθεί προσωπικά με το χώρο της μόδας;
Σίγουρα πρόκειται για ένα είδος αρχιτεκτονικής, αρκεί να μπορείς να «παίζεις» μαζί της... Η μόδα κάθε φορά είναι μια όμορφη δόμηση και αποδόμηση... Πρέπει να μπορείς να ξέρεις να χτίζεις το «οικοδόμημα» κι έπειτα να αφαιρείς ή να προσθέτεις ό,τι απαιτείται ώστε να το κάνεις μοναδικό και δικό σου. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες γενικές αρχές που πρέπει κάποιος να ακολουθήσει, κι από εκεί και πέρα ο συνδυασμός της ιδιαίτερης προσωπικότητας του καθενός με τις γενικές γνώσεις δίνει το μοναδικό αποτέλεσμα.
Έχεις σπουδάσει Διεθνείς κι Ευρωπαϊκές Σχέσεις στο ΠΑΠΕΙ και μιλάς πέντε γλώσσες. Πώς επεμβαίνει το γεγονός αυτό στην παρούσα ενασχόλησή σου;
Οι Διεθνείς κι Ευρωπαϊκές Σχέσεις ήταν μια σχολή αρκετά ευρεία ως προς τη θεματολογία της. Προσωπικά, θεωρώ πως η γλωσσομάθεια είναι κάτι που σε βοηθά ιδιαιτέρως να υιοθετήσεις ευρεία σκέψη, στο να αποδέχεσαι δηλαδή διαφορετικούς τρόπους σκέψης. Ξέρεις, η κάθε γλώσσα έχει δημιουργηθεί με βάση τις ανάγκες του κάθε λαού σε σχέση με το περιβάλλον του. Για παράδειγμα, οι Αραβικές γλώσσες έχουν πιο πολύ ανοιχτά στόματα για να παίρνουν μεγάλες ανάσες, οι πιο Βόρειοι λαοί έχουν περισσότερο κλειστά στόματα για να μην χάνεται θερμότητα με την ομιλία ή οι πιο Νότιοι, όπως εμείς, έχουμε πιο κελαρυστές διαλέκτους γιατί βρισκόμαστε κοντά στο νερό και το νερό είναι γάργαρο, επομένως και η γλώσσα είναι πιο γρήγορη, πιο ανάλαφρη... Με λίγα λόγια, η γνώση πολλών γλωσσών σε βοηθά να καταλαβαίνεις πώς σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι. Και μπαίνοντας σε ένα μονοπάτι πιο ψυχολογικό αρχίζεις να εισέρχεσαι στο δεύτερο επίπεδο και στο τρίτο, δηλαδή, στη θέση του άλλου και του παρατηρητή αντίστοιχα – εξ' ού και ο Αναμεταδότης. Οι Ευρωπαϊκές σπουδές μου έδωσαν ψήγματα και ιδέες από διάφορους τομείς κι έτσι μπορώ και αναγνωρίζω στοιχεία τους παντού, χωρίς να είμαι ειδήμων. Τώρα, παραδείγματος χάριν, στον Ντύρρενματ μπορώ να αναγνωρίσω μια πολιτική ή οικονομική φιλοσοφία, μπορώ να καταλάβω ακόμη γιατί δόθηκε το όνομα «Γκύλλεν» στην πόλη, που στα γερμανικά σημαίνει «βόθρος» ή γιατί χρησιμοποιεί το ένα όνομα ή το άλλο. Αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω ιδιαιτέρως...
Έχεις δηλώσει ότι η αρχική σου επιθυμία ήταν να ασχοληθείς με την υποκριτική. Τι είδους ρόλοι σε μαγνητίζουν περισσότερο και ποιον θα ήθελες να έχεις υποδυθεί;
Θα πρέπει να πω ότι στο σχολείο ήμουν μαζί με τη Λένα Παπαληγούρα, γνωστή ηθοποιό και τον Δημήτρη Μπογδάνο, σκηνοθέτη και ηθοποιό, εξίσου καταξιωμένο στο χώρο του, συναπαρτίζοντας τους τρεις «ηθοποιούς του σχολείου». Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική, γι’ αυτό και το έκανα παράλληλα με το Πανεπιστήμιο. Ανέκαθεν με έλκυαν ρόλοι τύπου «Τομ» από το «Γυάλινο Κόσμο» που είναι κάπως ασθενικός και χαμένος ή ρόλοι όπως ο «Όσβαλτ» από τους «Βρυκόλακες» του Ίψεν. Κάτι που επίσης με έχει στιγματίσει είναι η μαθητεία μου κοντά στην Εβελίνα Παπούλια, που έκανα τον Master of Ceremonies (M.C.) στο «Cabaret», ένα είδος Αναμεταδότη πάλι, απλώς πιο διασκεδαστικού...
Τετάρτη 29 Απριλίου 2015
