Η Φωτεινή Μπαξεβάνη, μαζί με την Αθηνά Μαξίμου, πρωταγωνιστεί στο έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Η εποχή του κυνηγιού» που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα στο θέατρο Ιλίσια. Μια κωμικοτραγική ιστορία για το σήμερα με ήρωες ανθρώπους που παραμιλούν πριν σταματήσουν να μιλούν για πάντα. Μια ιστορία επινόησης ενός φανταστικού φίλου. Ή ίσως της συνειδητοποίησης ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους τη δύναμη για να σώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό...
Tι πραγματεύεται η Εποχή του κυνηγιού;
Είναι μία ιστορία για τις πληγές που άφησε σε όλους μας η κρίση και για τις μυστήριες διαδρομές του μυαλού και της καρδιάς μας για να ξαναβρούμε το νόημα στη ζωή μας. Νομίζω ότι είναι η ιστορία του καθένα μας, σε μια ποιητική υπερβολή βέβαια, αλλά σίγουρα με μια συγκινητική σύνδεση με όσα μας έχουν όλους μας απελπίσει και απομονώσει τα τελευταία χρόνια.
Γιατί η ηρωίδα σας γίνεται αόρατη;
Γιατί δεν μπορεί πια να συνδεθεί με τη ζωή γύρω της. Έχει χάσει την περιουσία της, την κοινωνική της ζωή και κυρίως την πεποίθησή της ότι μπορεί να προσφέρει κάτι καλό σε έναν άλλο άνθρωπο. Η Πόπη είναι ο σπαρακτικός, σχεδόν γελοία αγαπησιάρικος άνθρωπος που χάνεται επειδή κάποια στιγμή δεν μπορεί να καταλάβει τις επιλογές του και τον κόσμο.
Γιατί επιλέγει ως φαντασιακή φίλη την Πηνελόπη Δέλτα;
Στο πρόσωπο της Δέλτα βλέπει το σύμβολο της απόγνωσης και της αυτοχειρίας, αλλά και τη γενναιοδωρία μιας γυναίκας που δεν παραιτήθηκε ποτέ από την πίστη της στον άνθρωπο. Υπάρχει ένα σημείο στο έργο που με αφορμή τη φωτογραφία της Δέλτα η ηρωίδα εξηγεί την εμμονή της με τη συγγραφέα: " Ένιωσα πως αν μπορούσε κάποιος να καταλάβει τη μοναξιά μου, θα ήταν μια γυναίκα που την έπνιξε η αγάπη. Μια γυναίκα που είχε τόση αγάπη για τον κόσμο, που ο κόσμος ομόρφυνε εξαιτίας της κι εκείνη έμεινε ολομόναχη να τον κοιτάει".
Είχατε ως παιδί-συνηθώς τα παιδιά έχουν-μια φαντασιακή φίλη;
Είχα μία πολύ αγαπημένη που την είχα μόνο για να παίζουμε όταν δεν μου έδιναν σημασία.
Γιατί οι άνθρωποι δημιουργούν τόσες φαντασιώσεις; Και τι τελικά δεν είναι κατασκεύασμα σε αυτή τη ζωή;
Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή, η δική μου τουλάχιστον, χωρίς το φαντασιακό της κομμάτι. Η απάντησή μου είναι ότι εξαρτάται από τη χρήση που κάνουμε. Για μένα το φαντασιακό είναι η δυνατότητα να επιθυμήσουμε το καλύτερο. Αυτό είναι και η σύνδεσή του με τον φαντασιακό κόσμο της ηρωίδας. Μαθαίνει να λέει ιστορίες για να επινοήσει έναν καλύτερο εαυτό.
Έχετε γράψει κι ένα τραγούδι για την παράσταση…
Σε σχέση με το τραγούδι, θα έλεγα ότι συμπυκνώνει με τον πιο ποιητικό και αισθαντικό τρόπο την ψυχή της ηρωίδας μου. Νιώθω προνομιούχα που είχα από τη μια τους στίχους του Γιάννη Σκαραγκά και από την άλλη τη φωνή της Νατάσας Μποφίλιου που με τίμησε με την ερμηνεία της.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Θα παίζω στην παράσταση “Avanti Dario” των Σταμάτη Κραουνάκη – Λίνα Νικολακοπούλου στις 9 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Α.Κ.
